alternative grunge noise rock Antwerpen, dat is een hele boterham. We lezen dit als introductie in de biografie van Tithonus. Het begon allemaal toen twee vrienden, Ben Overlaet (gitaar) en Jan Van Woensel (drums) besloten om samen muziek te maken in verlengde van het 'noise rock' gebeuren. Dit resulteerde in twee songs Movements en I Want to Disappear it the Black Back of the Night Watch. Ze speelden wat shows in o.a. Berlijn, Oslo tot Brussel, Leuven en Antwerpen. De noise composities zijn bovendien live opgenomen in een oude industriële building. Onder de naam The Secret Session. Ondertussen vervoegde ook Ben zijn broer, Dave Overlaet, zich bij de band. Waardoor er toch iets meer focus begon te liggen op, laat ons zeggen, grunge tot rock. Maar de noise elementen bleven overeind. Jan besloot de band te verlaten, om zich meer te focussen op zijn andere projecten (Pilots & Waves en Cult of Slaves) Tim Jamée verving Jan, en de grunge invloeden begonnen meer en meer de bovenhand te nemen binnen het geheel. Na drie jaar besloot Tim de band weer te verlaten, en kwam Jan terug bij de groep. Ondertussen stonden ze ook op het underground festival, Bad Moon Festival en brachten een promo-album uit Safe. Tithonus bracht heel recent een EP op de markt. We namen deze titelloze EP stevig onder de loep. Onze bevindingen.
De kruisbestuiving tussen typische Grunge met noise rock effecten? Het is de rode draad doorheen het geheel. Phantasmagoria is een circa twee minuten durende, quasi instrumentale song, waarbij we al te maken hebben met een indrukwekkende wall of sound die op ons afkomt. Maar vooral de experimenteel aanvoelende ondertoon, valt ons enorm op. Beefcake , met een vocale inbreng die ons doet denken aan een streepje Kurt Cobain, voelt aan alsof Nirvana aan een experimentele trip is begonnen doorheen het grunge gebeuren. Diezelfde climax naar boven toe, waarmee Nirvana hoge toppen scheerde, merken we hier bovendien ook op. Als een wervelwind, hard en meedogenloos, razen gitaar , drums en zelfs vocalen over ons hoofd heen.
Cuts start binnen een intieme tot verstilde sfeer. Waarbij we als luisteraar zelfs een krop in de keel krijgen. Twinkelende gitaren en een zwevende, zachtmoedige - haast fluisterende stem - doen ons hart tot rust komen. Maar gaandeweg gaat het tempo, op de maten van opzwepende drum geluiden, de hoogte in. Echter blijft de beklijvende intensiviteit behouden binnen deze song. Waardoor we als het ware een kippenvelmoment beleven. Bovendien valt ook nu weer dat schipperen tussen noise elementen met grunge enorm op. Hurricane bevat dan weer die typische opzwepende gitaar/drum lijnen die het grunge genre zo groot maakten, medio jaren '90. Maar Tithonus zijn zeker geen ''zoveelste bandje dat grunge elementen naar voor brengt'' ze vinden het genre terug uit, en geven het de muziekstijl een nieuwe adem. Luister maar naar de, wederom, heel opvallende technisch hoogstaande tot experimentele ondertoon.
Afsluiter Compulsive Sarcasm is nog maar eens een schoolvoorbeeld van bovenstaande stellingen. Deze meer dan zes minuten, grensverleggende, kruisbestuiving tussen twee uiteenlopende muziekstijlen doet ons nog een laatste keer compleet versteld staan. Ook deze song bevat intieme momenten, snoeiende harde climaxen. Maar doet ons vooral in een trance belanden. Tithonus verleggen inderdaad grenzen binnen het globale grunge gebeuren, dankzij de inbreng van noise elementen. Waardoor deze band kan gezien worden als vernieuwend binnen beide vernoemde muziekstijlen. Wij waren alvast onder de indruk, check dit trio zeker uit, het loont de moeite!
http://tithonusmusic.bandcamp.com/
Tracklist:
Phantasmagoria - 02:41
Beefcake - 03:46
Cuts - 04:59
Hurrican - 04:50
Compulsive Sarcasm - 06:30
