Belgen zijn doorgaans toch rare kwieten, ze gaan op reis naar verre streken om daar te genieten van een adembenemend mooi uitzicht. Terwijl in ons eigen landje toch genoeg parels zijn om te ontdekken, bijvoorbeeld op de Ardense hoogten.Ook op vlak van muziekbeleving is dit vaak het geval. Zo zal de nieuwste buitenlandse hype veel sneller een sportpaleis uitverkopen, er zijn uitzonderingen, dan menig heel sterke Belgische artiest. Die mag doorgaans al blij zijn met een goed vol gelopen, tot misschien uitverkochte, Ancienne Belgique of wie weet het Koninklijk Circus. Maar toch loopt het in ons land boordevol onontgonnen talenten, die in het buitenland zonder enige moeite grote zalen zouden plat spelen. Wij zakten ter gelegenheid van Nuit Belge weer eens af voor een avondje puur genieten op Les Nuits Botanique. met een aanbod van circa 11 bands, die elkaar overlappen, was het ook een beetje keuzes maken. Ons verslag:
Neem nu Le Coliseé, die we recent zagen optreden op het festival Little Waves in Genk. We schreven daarover:Le Colisée is het soloproject van David Nzeyimana. Deze man is van vele markten thuis en laat dan ook omringen door één voor één klasse artiesten. Zelf beschikt hij over een soort charisma waardoor iedere aanhoorder prompt overslag gaat. Met een aanstekelijke set wist hij ook ons hart te verwarmen. Niet alleen dus door die vocale capaciteiten maar vooral door zijn podiumact, en dito uitstraling op het podium, zorgde hij er zelfs voor dat menig danspasje werd geplaceerd. Nu, David Nzeyimana is een klasse entertainer. Hij stond in eerste instantie, gewoon op de stoelen tussen het publiek te zingen en keek vol respect naar zijn mede muzikanten, terwijl zijn breekbare stem ons een krop in de keel bezorgde.
Le Coliseé verstaat de kunst om enerzijds een hart te breken, en anderzijds een mens aan het dansen te brengen. En dat is wellicht de grote sterkte van deze band. Want inderdaad, ook al is dit voornamelijk het project rond David Nzeyimana. En ook al trekt deze charismatische frontman de aandacht naar zich toe. We kunnen niet voorbij aan die perfecte kruisbestuiving tussen aanstekelijke drum en gitaar partijen, die het niveau van dit optreden naar een zowaar nog hoger niveau weten op te stuwen. Zonder meer bewijst Le Coliseé een artiest te zijn die zonder problemen een ruim publiek zou kunnen inpakken, David straalt dan ook een soort charisma uit, dat we nog zelden tegen komen. Maar laat zich ook omringen door klasse artiesten en muzikanten.
"De ophitsende rock met blues elementen werkten op de dans spieren, hierop stil staan was dus zo goed als onmogelijk. Gedurende de vrij korte set toonden ze zich aan het publiek niet alleen met een stevig potje rock, waar de drums of toch slagwerk een hoofdrol leken te spelen. De zangeres beschikt bovendien ook over een dosis charisma en rolt als een krolse kat over het podium, zich in alle bochten kronkelend. Victoria+Jean is dan ook een act om in het oog te houden, zowel visueel als muzikaal brengen ze een heel spectaculaire show met zich mee." Dat schreven we over het aantreden van Victoria+Jean bij hun aantreden op Les Nuits Botanique 2014. De Rotonde stond gewoon overvol, er was geen doorkomen meer aan. Een euvel waar deze zaal eigenlijk de gehele avond zou moeten mee afrekenen zou bleek. Maar wat we zagen, was een band die ondertussen zelfs is geëvolueerd. De set bestond doorgaans uit stevige songs, waarbij vooral de knallende percussie en gedreven vocalen, ons compleet murw leken te slagen. Echter was er ook plaats voor een ingetogen moment waarbij zangeres Victoria, haast met een snikkende stem, ons een krop in de keel bezorgde. Dit rustmoment was voor ons het ultieme bewijs dat Victoria+Jean veel meer in hun mars hebben dan ophitsende rock, met blues elementen, op de luisteraar los te laten.
Bij Oathbreaker is het vooral de frêle jongedame op het podium, die tot de verbeelding spreekt. Vanaf dat de frontvrouw van Oathbreaker dat podium betreedt lijken er demonen te worden ontsponnen, die met hun ijzeren klauwen elk moment het publiek zullen vermorzelen. Zoals een wervelwind, binnen een donkere en grauwe omkadering, zo loeien de gitaren, drums en vooral vocalen over de hoofden heen. Knetterende harde uithalen, maar vooral een stem die klinkt als komende uit de diepste kelders van de hel. Dat is Oathbreaker in een notendop. Wat ons in het verleden opviel was dat je vanaf die eerste tot de laatste noot werd meegedreven in een duistere, we zouden haast zeggen, angstaanjagende omgeving. Waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt. Zoals dat gaat met helse trips, is het niet voor iedereen een even gemakkelijke hap. Wij lieten ons echter gewillig meevaren, tot er een hoogtepunt was bereikt. Waarbij we, tot bloedens toe geslagen, de strijd opgaven en onze ziel verkochten aan de duivelin op het podium. Die ons hart zonder medelijden uit ons lichaam leek te rukken, met haar alles vernietigende stemgeluid. Onze ziel verpulverend, gerugsteund door een oorverdovende tot hartverscheurende instrumentale omkadering.
Kortom: we waren weer eens enorm onder de indruk van deze demonische verschijning op het podium, die naderhand weer overging naar dat frêle, en liefelijke buurmeisje van naast de deur, die met een stralende glimlach de zon doet schijnen in je ogen. Onze excuses voor het bewieroken van de frontvrouw van deze band, we willen hierbij zeker geen afbreuk doen aan de indrukwekkende instrumentale omkadering. Maar het is nu eenmaal die adembenemende uitstraling en stem van Caro Tanghe die ons telkens die ultieme doodsteek geeft, waardoor we - inderdaad - compleet murw worden geslagen, en over de streep getrokken. Telkens opnieuw.
Over naar een al even indrukwekkend rustmoment. Kevin Imbrechts is een begenadigde artiest die zowat alles aankan. Dat hebben we al meerdere keren ondervonden. Niet alleen is er zijn werk in het verleden met Mosquito. Ook zijn soloprojecten Daghraven, waarbij de donkere kant van Kevin zijn ziel wordt blootgelegd, heeft een diepe indruk op ons nagelaten. Met Illuminine zagen we hem bijvoorbeeld aan het werk op Dunk!festival en schreven daarover: "Maar op Dunk!festival kon Illuminine ons zelfs tot tranen toe bedwingen. Met een magische mooi samenspel tussen betoverende klanken, en een verlichting die de intensiviteit mogelijk tot een nog meer ongekende hoogte deed opstuwen, kregen we vanaf het begin tot einde een krop in de keel en beleefden het ene kippenvelmoment na het andere. Uiteraard is de Ambient gerichte muziek, die Illuminine brengt sowieso heel broos en breekbaar, en raakt een gevoelige snaar. Maar net door die eerder genoemde magische samensmelting, voelden we ons zweven boven de wolken. Tot een ongekende hoogte gedreven, voelden we rillingen over ons heen komen bij elke viool of gitaar/keyboard aanslag. Zonder gebruik te maken van vocalen, maar met een instrumentale grensverleggende aankleding, zorgde Kevin en de zijnen er inderdaad voor dat we totaal verweesd tot tranen toe werden bedwongen, de wereld rondom ons waren we prompt even vergeten."
Op Nuits Botanique liet Illuminine zich omringen door een waar Orkest, met strijkers en viool. Mons Orchestra zorgde ervoor dat de muziek van Illuminine zelfs nog tot een mogelijk intensievere hoogte werd gestuwd. Deze keer geen beelden op een scherm, wel een heel mooie belichtingen. Maar vooral die breekbare, hartverscheurende muziek voor zich laten spreken. De betoverende klanken van viool en strijkers, passen perfect in het concept dat Kevin aanbiedt. Daardoor zweven we nog hoger dan ooit boven die wolken, en lijken de tranen weer in onze ogen te staan, waarna we weer die krop in de keel krijgen. Geen idee hoe Kevin het telkens doet, maar elk concert voelen we een gemoedsrust over ons neerdalen die met geen woorden te omschrijven zijn. Of het nu is door gewoon simpel zijn muziek te brengen, gerugsteund door zijn min of meer vaste band - zoals op Trix Trax. Of door middel van beklijvende beelden, en dito belichting - zoals op Dunk!festival. Of zoals op nuits botanique, gerugsteund door dat op uiterst hoog niveau spelende Mons Orchestra. Telkens slaagt Illuminine erin de luisteraar diep te ontroeren, waardoor je een speld kan horen vallen in de zaal of de tent - zoals op dunk!festival het geval was. Met een krop in de keel, en opwellende tranen in de ogen verlieten we de zaal, totaal verweesd achterblijven. Weer eens.
Van een heel ander indrukwekkende performance was het aantreden van La Muerte op nuits botanique. De tent stond goed gevuld, maar niet overvol. Wat ons telkens opnieuw toch verwonderd. Uiteraard, en dat begrijpen we, is ook dit weer geen hapklare brok vlees. La Muerte brengen een duistere, moorddadige set, waarbij geen moment onbenut wordt gelaten om de luisteraar compleet murw te slaan. Zonder enige medelijden kregen we de ene na de andere mokerslag te verwerken. De heren hadden er duidelijk zin in en leggen de lat heel hoog, om ons nog maar eens een ultieme trip aan te bieden naar een donkere wereld vol nachtmerries, horrorbeelden en loeiende harde gitaar, drum en vocalen die de haren op onze armen deden rechtkomen.
Maar dit aantreden had toch ook iets bijzonder. Speciaal voor de Nuit Belge werden La Muerte vergezeld door hun oude vrienden, FRONT 242 (Richard 23 & Patrick Codensys) en Vive La Fête. Die elk, op hun eigen manier, een bijzondere inbreng hadden binnen het geheel. Meer nog, het zorgde voor een knappe variatie binnen de set, die het geheel zeker ten goede kwam. Want laat ons eerlijk zijn, zo een optreden van La Muerte is een wilde trip doorheen steeds diezelfde donkere, onontgonnen bossen en helse wegen. Waarbij de luisteraar vanaf begin tot einde stevig in de greep wordt gehouden, maar ook ligt alles wat in diezelfde verlenge. Echter is het die ijzingwekkende greep, die ervoor zorgt dat je uiteindelijk compleet buiten adem geraakt. Maar toch, nog die ultieme adrenalinestoot wil voelen, die je uiteindelijk compleet murw zal slagen.
"Instrumentaal klinken gitaar en drums inderdaad als wilde mokerslagen. Waarna de rauwe stem van du Marias de luisteraar die ultieme doodsteek lijkt toe te dienen. Enige vorm van medelijden met de arme aanhoorder, is er totaal niet. Als een horde wilde bloedhonden, razen La Muerte over de hoofden van de aanwezigen heen, tot geen spaander geheel blijft. Maar vooral zijn we na dit aantreden potdoof, en vooral verdoofd en murw gelagen. Tot we totaal verweesd de zaal verlaten."
Dit schreven we over het aantreden van La Muerte in concertzaal De casino te Sint-Niklaas. Ook nu weer bleek het dus die kruisbestuiving te zijn tussen knallende drums, die aanvoelden alsof onze hersenpan zou worden ingeslagen. Snoeiharde gitaarlijnen, als vlijmscherpe scheermesjes. En uiteindelijk rauwe, hartverscheurende vocalen die voelden als ijskoude klauwen die ons de keel dicht knepen. Dat ons uiteindelijk overslag liet gaan. Niets, maar niets werd aan het toeval overgelaten. De band straalde deze keer echter, zowaar zelfs meer spelplezier uit, alsof ze in hun nopjes waren hier te mogen spelen. De aanwezigen reageerden heel wild, en de band voelde dan ook aan dat ze hier een ware thuismatch aan het spelen waren en liet iedereen dan ook heel gewillig uit hun hand eten. La Meurte trok in de bisronde nog maar eens alle registers open, en gaf iedere aanwezig uitendelijk die ultieme doodsteek waarop we zaten te wachten, om ons inderdaad compleet murw te slaan. Tot we verweesd, en potdoof, achter bleven.
Opvallend op Nuit Belge was het een gevarieerd aanbod. Na de hel, de hemel en het vagevuur gingen we onze dorst laven bij Afrikaanse muziek. Om tot complete zen te komen, dansende doorheen de Orangerie. De eerste bedoeling was om Robbing Millions te aanschouwen in de Rotonde, maar daar was ondertussen geen doorkomen meer aan. Daarom besloten we maar af te zakken naar het optreden van Baloji. Deze man brouwt zijn eigen mengsel uit Afrikaanse tradities, klassieke, Franse songwriting en een handvol Afro-Amerikaanse invloeden. Dat alles gekruid met samples en elektrobeats. Baloji is dichter, songschrijver, beatmaker, scenarist, acteur, performer, videokunstenaar en stylist. Daarbij laat hij zich omringen door muzikanten die op technisch hoogstaand niveau staan te spelen, maar elk van hen krijgen binnen de gehele act ook voldoende mogelijkheden om zich te profileren en worden met dan ook door Baolji voortdurend bewierookt, of in de schijnwerpers geplaatst. Zo is er de performance van de achtergrondzangeres, die als een twinkelende nachtegaal de harten weet te beroeren. Maar ook Baloji was danig onder de indruk, en wierp haar met een brede glimlach kushandjes toe. Of laat hij zijn gitarist zich volledig uitleven, door bijvoorbeeld een solo te laten spelen met de gitaar op zijn schouders. Het zijn maar een paar voorbeelden, hoe deze charismatische artiest, met Congolese roots, geen moment onbenut laat om iedereen in de groep een plaats in de kijker te geven. Maar ook het publiek omarmd hij met een grote warmte, die we enkel terugvinden binnen de Afrikaanse muziekstroming.
Van de dood - La Muerte - naar de hemelpoort, zo leek het wel aan te voelen. Baloji kreeg niet alleen de handen op elkaar, maar we zagen zowat iedereen staan dansen met een brede glimlach op de lippen. Ook wij lieten ons gewillig meevaren op deze deugddoende golven. Dat het publiek meeging in de trip, zorgde er dan weer voor dat Baloji de lat nog wat hoger ging leggen, tot iedereen compleet over de streep was getrokken. Om de avond af te sluiten met een wervelend dansfeest. Waarbij Hip hop, Rap en typische Afrikaanse muziek arm en arm gaan om de zon weer te doen schijnen boven de donkere wolken die La Muerte ons eerder in de avond had aangeboden.
