De uit L.A. afkomstige formatie Otep timmert al sinds 2000 aan de weg , om vooral de uitspattingen van de frontvrouw Otep Shamaya ten gehore te brengen. Daarbij zijn vooral de ijzersterke nummers als T.R.I.C., Blood Pigs en het iets recenter werk als Smash The Control Machine en GhostFlowers het meest bekend. Daartegenover stond dat er telkens enkele ’spoken word’ genre toestanden te beluisteren waren, die zeker pareltjes zijn wat betreft de artistieke kwaliteiten van Otep Shamaya maar die de luisteraar nogal vlug deden afhaken. Niettemin is dit een voorbeeld van hoe eigenzinnig en eigenwijs Otep hun Artcore ten gehore brengt.
Het was dan ook wel even schrikken toen er aangekondigd werd dat er na Hydra (2013) een eind zou komen aan Otep. Een tweede keer was het schrikken toen er in 2015 aangekondigd werd dat ze een Europese tournee zouden doen met The Agonist, de hartaanval kwam heel dichtbij toen Otep op het laatste nippertje afzegde, want laat ons eerlijk zijn, het is een groot gemis dat ze nog nooit de Europese podia onvelig maakte, zeker als je weet dat ze indertijd door niemand minder dan Sharon Osborne ontdekt zijn. En kijk, in 2016, zijn ze terug met Generation Doom, en wat voor een schijf. Dit is een van hun beste werkjes, weinig spoken word terug te vinden, heel afwisselende songs die stuk voor stuk tonen wat een creativiteit er schuilgaat in Otep. Maar laat ons duidelijk zijn, potten breken zal het niet, spijtig genoeg, de Artcore die ze ten gehore brengen is gewoon te eigenzinnig voor het grote publiek, voor degene die Otep van vroeger kennen, blindelings aanschaffen dit schijfje. Verwacht geen gothic of screaming omdat ze een vrouw is, nee, ze heeft een prachtige stem, zowel gewoon gezongen als de grunts , welke mij bij de meeste vrouwelijke zangers wel stoort, enig gegrunt gaat soms teveel naar screamen, bij Otep zit er zoveel meer kracht in als ze haar strot opentrekt .
Nummers als Zero en Generation Doom laten direct horen wat er zo speciaal aan Otep is, zware riffs met groovy melodies gemixt met enig gerap , een ultieme combinatie, Slipknot meets Clawfinger. Feeding Frenzy borduurt verder op hetzelfde concept met een melodie die in je hoofd blijft hangen. Lords Of War gaat dan terug iets of wat het spoken word gedeelte van Otep opzoeken met een Nine Inch Nails sausje eroverheen. Met de toch wel verrassende cover van Royals toont Otep Shamaya nog maar eens over welke indrukwekkende stem ze beschikt, heel knap gedaan. Met het daaropvolgende poppy In Cold Blood zou ze zowaar het podium kunnen delen met Taylor Swift. Het geweldige excentrieke nummer God Is A Gun, de tekst ‘There is a monster in the garden, you call him God” zou zo perfect op de t-shirts kunnen staan, doet je zo terug herinneren waarom we zo graag metal horen, de agressie, maatschappij kritische teksten met een groot fuck you gehalte.
Kortom: Generation Doom is een heel sterke plaat, stukken aggressiever dan vroeger maar toch met hun eigen herkenbaar geluid en heel afwisselend. Laat dit niet links liggen, geef dit zeker een luisterbeurt. Ik zal in ieder geval dit schijfje nog veel opleggen en laat ons nu hopen dat ze de Europese podia eens gaan afdweilen, dat wordt wel eens tijd.
Tracklist:
1. Zero
2. Feeding Frenzy
3. Lords Of War
4. Royals (Lorde Cover)
5. In Cold Blood
6. Down
7. God Is A Gun
8. Equal Rights, Equal Lefts
9. No Color
10. Lie
11. Generation Doom
12. On The Shore
