Voor muziekliefhebbers, die zich eveneens profileren als ware ontdekkingsreizigers zijn het gouden tijden in de maand mei. Naar goede gewoonte gaat in Botanique en Koninklijk Circus Les Nuits Botanique door. Vanaf 12 mei tot 22 mei is het fijn vertoeven in de Brusselse kruidentuin voor wie gloednieuwe ontdekkingen wil doen binnen het doorgaans alternatieve muziekgebeuren. Bij het grasduinen doorheen het aanbod is het dan ook vaak verscheurende keuzes maken, waardoor je vermoedelijk wel enkele knallers hebt gemist. Maar langs de andere kant net die ene onontgonnen aprel je compleet heeft weten omver te blazen. Vanaf 14 tot en met 22 mei zullen ook wij vertoeven in adembenemende sferen. Op deze toch wel vrij frisse zaterdagavond beleefden we een ware 'Lady's Night' boordevol aanstekelijke pop, rock tot elektronische muziek deuntjes. Ons verslag:
Twinkelende pianoklanken, hypnotiserende beelden op de achtergrond, en een eenvoudige setting die je hart sneller doet slaan. Meer hadden we niet nodig om deze avond, boordevol aanstekelijke deuntjes , met volle overgave in te zetten. Marc Melià is een multi-instrumentalist die gebruik maakt van een simpele Prophet 08 synthesizer. Bovendien is zijn stem gefiltreerd door een vocoder , en gebruikt hij een beperkt palet van effecten. Meer heeft Marc Melià dan ook niet nodig om ons alvast in hogere sferen te doen belanden. Bovendien blijkt deze in Brussel verblijvende artiest een sympathieke man, die met zijn zachte stem een glimlach op onze lippen tovert. Maar ook met veel respect voor zijn publiek regelmatig hen te woord staat. Naast de sobere klanken, zijn er die eveneens eenvoudige beelden op de achtergrond die ervoor zorgen dat we een begenadigde artiest in het werk zagen die de stelling ''schitteren in eenvoud'' hoog in het vaandel draagt. Marc Melià heeft dan ook geen overdreven show elementen nodig, hij laat gewoon muziek en beeld hun werk doen. Wat ervoor zorgt dat we, gehypnotiseerd door de kruisbestuiving tussen visuele effecten en betoverende klanken, in een diepe en deugddoende trance terecht kwamen. Een beter begin van de avond konden we ons alvast niet dromen.
Nog meer aanstekelijkheid kregen we met Beverly, bestaande uit Drew Citron, Scott Rosenthal en Jamie Ingalls. Ze zorgden medio 2014 voor een frisse wind doorheen de zogenaamde Indie scene met hun eerste album Careers . Daarop was zangeres Frankie Rose - bekend van o.a. Crystal Stilts en Dum Dum Girls - nog te horen. Sinds haar vertrek is de groep vastberaden om te bewijzen dat ze ook zonder haar kunnen schitteren. Op 6 mei brachten Beverly ‘The Blue Swell’ (Kanine Records) op de markt. Er was niet zoveel volk komen opdagen. Hoewel we hier wellicht geen nieuw wereldwonder hebben ontdekt, hadden de afwezigen toch weer eens ongelijk. Neem nu de podium act van frontvrouw Drew. Ergens deed haar uitstraling op het podium ons wat denken aan de jonge Debby Harry (Blondie). Ze heeft in elk geval de uitstraling van aan ware rock-'n-roll diva, en windt haar publiek met het grootste gemak rond haar vingers. Zonder afbreuk te doen aan de medemuzikanten uiteraard. We waren daarbij vooral onder de indruk van de geweldig strak spelende drummer, die met zijn salvo's telkens ons murw wist te slaan. Maar ook de gitaar partijen, er was regelmatig knappe solo's te zien en horen. Konden ons enorm bekoren. Schipperende tussen pop deuntjes, en een ware rock 'attitude' blijken Beverly vooral één brok pure energie naar voor te brengen, die inderdaad heel aanstekelijk werkt, en waarop stilstaan onmogelijk is. Door het aanbrengen van verschillende pop tot rock elementen, blijkt hun muziek bovendien heel toegankelijk te klinken. Daardoor zou deze band een heel ruim publiek moeten kunnen aanspreken. Uiteraard zijn er nog groeimogelijkheden, maar door hun eerder genoemde aanstekelijk werkende muziek, en heel integrerende podium aankleding van frontvrouw Drew, zien we Beverly nog een mooie toekomst tegemoet gaan.
De Veelzijdige artieste Anna Meredith is niet alleen componiste en producer. Ook profileert ze zich als performer van zowel akoestische als elektronische muziek. Bovendien blijkt ze met verschillende uiteenlopende projecten bezig te zijn binnen radio , films en publiciteitscampagnes. Eerder dit jaar bracht Anna Meredith een eerste album op de markt. Varmints , dat via Moshi Moshi/PIAS in maart op het publiek werd losgelaten, kon op heel wat lovende recensies rekenen. Op het podium laat deze begenadigde artieste zich begeleiden door klasse artiesten, zo blijkt. Sam Wilson (drums/vocals), Jack Ross (guitar/vocals), Tom Kelly (tuba) Gemma Kost (cello) & Dan Hammersley (cello) blijken van onschatbare waarde te zijn om de hartverwarmende muziek van Anna Meredith als het ware tot een ongekende hoogte te stuwen. We krijgen een set die het midden houdt tussen de luisteraar onderdompelen in chaotische bedwelmende sferen, tot oorverdovend hard de trommelvliezen te doen barsten.;Binnen het aanbod van die chaos zit bovendien wel degelijk structuur, maar de bevreemdende klanken moeten echt op jou inwerken om het te begrijpen. Echter spelen Anna en haar band op een zodanig hoogstaand niveau, dat we vanaf die eerste tot de laatste noot compleet over de streep worden getrokken. De kruisbestuivingen tussen bijvoorbeeld drum en vocalen, of cello geluiden met tuba, zijn zonder meer magisch te noemen. Magisch in de ruime zin van het woord, maar ook is dit geen wandeling over rechtlijnige wegen. Het vergt inderdaad een inspanning van de luisteraar om de muziek van Anna echt te begrijpen. Wij lieten ons gewillige meevoeren over de wilde wateren, en werden meegesleurd in een draaikolk die ons tot complete waanzin leek te drijven.
Bovendien blijkt Anna een klasse entertainer te zijn, die haar publiek gemoedelijk aanspreekt tot aanzet te bewegen. Wederom geraakten we door een mengelmoes van drum, tuba, cello en stem geluiden in een diepe trance, maar deze keer was het niet direct een zachte landing. Hoewel, heel subtiel vaak een intieme sfeer werd geschapen, leek het alsof een wervelwind van elektronische tot gitaar/drum geluiden over onze hoofden heen raasde. Anna Meredith en haar band verstaan de kunst om de luisteraar compleet murw te slaan, maar dit door een subtiele en hartbrekende inbreng. Intimistische muziekstukjes, die zelfs begonnen in een verstilde sfeer, werden al vlug herschapen tot chaotische tochten die de luisteraar verweesd achter liet. Dat de aangeboden vinyl plaat verkocht als zoete broodjes? Het verwondert ons totaal niet. Als het de bedoeling is om ontdekkingen te doen op Nuits Botanique, dit was er alvast één van formaat!
Dames aan de macht op deze zaterdagavond, dat was wel duidelijk. We sloten af met een streepje Synthpop met Transviolet. Het sombere en geschifte zusje van Lana Del Ray'' zo wordt zangeres Sarah McTaggart omschreven. Met de single New Bohemia gooiden Transviolet reeds hoge ogen. Ook op het podium bleek deze band, andermaal, heel aanstekelijke synthpop naar voor te brengen. In bepaalde mate deed de act van Transviolet ons ook wat denken aan Beverly die we eerder bezig zagen in Rotonde. In elk geval blijken ze met dezelfde uitstraling op het podium te staan, ook al ligt hun muziek wellicht niet in dezelfde verlengde. Naast het podium blijkt Sarah de rust zelf, maar op het podium lijkt wel of demonen worden ontbonden. Wild om zich heen slaande, trok ze dan ook de meeste aandacht naar zich toe. Maar ook hier viel het op hoe strak en gepolijst de instrumentalisten stonden te spelen. Transviolet laten vooral een frisse wind waaien doorheen het aanbod van synthpop tot aanverwante muziekstijlen. De hoge toegankelijkheid waarde van hun muziek, zorgt er ook voor dat wederom een ruim publiek zou overslag moeten gaan. De opkomst was echter niet zo groot, al kunnen we toch stellen dat de Orangerie goed gevuld was. Maar deze band staat aan het begin van hun carrière en lijken, gezien hun sterke prestatie op het podium van nuits botanique toch een band om in het oog te houden. Niet alleen stralen ze een zekere spontaniteit tot spelplezier uit, ze brengen heel aanstekelijke synthpop waarop stil staan ook weer eens onmogelijk blijkt te zijn. Net als bij eerder genoemde Beverly zijn er uiteraard nog heel veel groeimogelijkheden, het is niet zo dat we hier het nieuwste wereldwonder hebben ontdekt. Maar net zoals bij die eerder genoemde band, beschikt Transviolet over een uitstraling en potentieel om heel ver te geraken. Net door het aanbrengen van heel toegankelijke synhtpop, met een spontaniteit die harten raakt. Ziet de toekomst voor Transviolet er heel rooskleurig uit.
