Er zijn zo van die bands die je vanaf het prille begin volgt, en die daadwerkelijk nooit ontgoochelen. Het Duitse Kokomo zagen het levenslicht in 2008. Toen we in 2011 hun album If Wolves, uitgebracht op Dunk!records, onder de loep namen schreven we daarover: Deze 'If Wolves' ligt dan wel meer in het post-rock verlengde om het zo te zeggen. Vooral heel strak (live zelfs nog meer dan op cd eigenlijk) heel hard en heel intens. Een cd die zowel de globale post-rock liefhebber tot zelfs menig metal fan zou moeten kunnen bekoren gezien de harde sound die soms met momenten naar de metal neigt. Ook hun daarop volgende plaat hebben we besproken. Over Kokomo , uitgebracht in 2013, schreven we het volgende: De zes nummers ademen alleen zowat diezelfde sfeer uit en de aandacht gaat dus wel veel naar de gitaarrifs. Maar zoals we al aangaven, zijn het de drumpartijen die mogen gezien worden als een kers op de taart. Dit zorgt er voor dat Kokomo nog origineel voor de dag komt en niet klinkt als een zoveelste post-rock bandje in een lange rij. Kortom, en dat is misschien wel het belangrijkste, Kokomo is wederom gewoon zichzelf gebleven en eerlijk gezegd meer moest dit echt niet zijn. Klasse plaat van een van de betere post-rock bands die we al hebben mogen aanhoren , wees er vroeg bij op vrijdag in Bevergemse Vijvers voor Dunk!festival, het loont de moeite! We zijn nu drie jaar verder, en ook nu weer was het aantreden niet één maar twee keer, één van de hoogtepunten van Dunk!festival 2016. Op de tweede festivaldag hebben ze ons met een knallende set weggeblazen. Maar op de laatste festivaldag, in het bos, bewezen deze heren ook zonder speciale effecten ons compleet murw te kunnen slaan. Pure postrock brengen, zonder daar meer of minder aan toe te voegen? Het was en is nog steeds de grote sterke van deze Duitse band zo blijkt. Monochrome Noise Love voegt wellicht niets toe aan het gedoodverfde concept dat we van Kokomo gewoon zijn. Maar deze Duitse band bewijzen vooral nog ijzersterk te staan als een huis. Onze bevindingen over de nieuwste schijf van deze sympathieke band.
Naar goede gewoonte krijgen we ook nu weer heel lang uitgesponnen songs voorgeschoteld. Met een duurtijd van gemiddeld zeven minuten. Ook nu weer lijken drumsalvo's in bepaalde mate de gitaar zelfs een beetje te overstemmen, of die laatste een meerwaarde te geven binnen het geheel. Ook nu weer is er die typische, loeiende harde climax waarbij we koude rillingen over onze rug voelen lopen. Ook nu weer is er tenslotte die al even typische ''opbouwen naar een climax'' zo eigen aan het postrock genre.
Pills and Pillows, zowaar een nummer van amper drie minuten en dertig seconden, is de aanloop van weer een heel gedreven trip doorheen kronkelige wegen. Over hoge bergtoppen, en adembenemende vlaktes. Telkens lijkt er geen einde aan te komen. Kill the captain, feed the fishes, Beware of Pitty, Monochrome Noise Love, I'm Billy Muray. Elk van de songs lijken wel op, inderdaad, die lange boswandelingen die we in onze jeugd vaak maakten. Naar oneindig verre vlaktes. Met als enige doel, de top te bereiken en onder de indruk van de omgeving rondom ons, totaal verweesd, een traan weg te pinken. Het gevoel van opperste geluk dat je na die zware tocht overvalt, is wat we ook beleven telkens elk van die songs de ultieme climax heeft bereikt. Na telkens zeven a acht minuten lang doorstappen, tot we blaren op de voeten krijgen, voelt die climax naar boven toe zowaar als een ultieme adrenalinestoot. Waardoor we er weer even tegen kunnen. Om weer de volgende, minstens even lange deugddoende trip aan te vatten.
In het verleden merkten we ook op dat, ook al voelt het aan dat alles diezelfde lijn uit gaat, dit allerminst stoort bij een band als Kokomo. Dat komt vooral door de dosis energie die telkens door middel van doorgedreven drum en gitaar salvo's op ons worden afgeschoten. Zowaar merken we dat de screams , waar we in het verleden zo naar terug verlangden , medio 2016 plots ook weer een plaats hebben gekregen binnen het geheel. Luister maar naar het, naar Kokomo's normen, heel korte nummer Me Vs. Myselfs. Een welgekomen verrassende wending geven we toe.
Maar Kokomo blijft vooral zichzelf. We geven eerlijk toe, de energieke aanpak uit het verleden, waarbij we dooreen werden geschud en tot bloedens toe murw werden geslagen blijft overeind? Daar kunnen we alleen maar heel euforisch over zijn, toch. Ook in 2016 blijkt Kokomo ons nog steeds, met diezelfde hemelse impact compleet van de kaart te kunnen krijgen. Door middel van een typische postrock plaat in de meest pure zin van het woord. Is onze uiteindelijke conclusie.
Tracklist:
Pills and Pillows
Kill the Captain, feed the Fishes
Monochrome Noise Love
Licht / Staub
Jüngling mit Apfel
Beware of Pity
I'm Bill Murray
I'm not Dead
Me vs Myselves
Deathmaster Danger Dance
