Het is niet onze gewoonte om terug te keren in de tijd bij het recenseren van uitgekomen platen. Maar voor SPOIWO , de Poolse postrock/ambient band die is uitgegroeid tot DE revelatie van Dunk!festival 2016, maken we een uitzondering. De band ontstond al in 2009 maar bracht pas in 2015 hun eerste plaat op de markt. Salute Solitude kreeg overal opvallende recensies. We zagen hen op Dunk!festival aantreden en schreven daarover: We stelden ons zelfs de vraag of het wel zo is dat SPOIWO pas in 2009 is ontstaan? Dat ze pas voor het eerst in Europa aan een tour bezig waren? En dat ze pas vorig jaar hun debuut Salute Solitude op de markt hebben gebracht? Het leek ons gezien de ijzersterke prestatie dat deze heren en dames hier op dunk!festival neerzetten, vrij ongeloofwaardig. Niet alleen slagen SPOIWO erin grenzen te verleggen, ze verstaan de kunst om je de ene keer in diepe trance te doen belanden door middel van intieme en hartverscheurende mooie klanken. Om later de luisteraar als het ware murw te slaan met oorverdovende uitspattingen van doorlopende instrumenten. Gitaar, drum en keyboard klinken daarbij aanstekelijk tot intensief. Bovendien, een grote pluim voor de magische mooie visuele effecten, die de muzikale omkadering naar een ongekende hoogte deden opstuwen. Kortom, SPOIWO was een waar genot voor oor, oog en voor hart en ziel. Met een indrukwekkende combinatie tussen ambient en Pure postrock, wisten deze Poolse band ons hart te veroveren. Indrukwekkend! Omdat de vraag ''zijn ze op plaat even goed als live'' op onze lippen bleef branden, bogen we ons over de vorig jaar uitgekomen debuut plaat en stellen vast dat de impact inderdaad even groot blijkt te zijn
Het meest opvallende, en daarmee zijn ze toch heel uniek binnen het postrock gebeuren, is dat niet direct drums en gitaar de bovenhand nemen. Maar de synthesizer geluiden het geheel lijken te overstijgen. Daardoor krijg je een magische samensmelting te horen tussen Ambient en pure postrock, die we nog maar zelden zijn tegen gekomen. Disembrace is zo een mooi voorbeeld daarvan. Met de intensiviteit van typische ambient worden we onder diepe hypnose gebracht, en laat SPOIWO ons al in een al even diepe trance belanden. Meteen is het startsein gegeven voor een hartverscheurende trip, die onze ziel verwarmt en hart diep raakt.
Binnen elk van de songs merken we dus klanken die langzaam opbouwen naar een climax, maar het zijn dus vooral die synthesizer geluiden die het verschil uitmaken. In eerste instantie heel intimistisch en zelfs in een verstilde tot rustgevende sfeer, waarna alle registers worden open gegooid en we worden meegezogen in een nietsontziende wervelstorm die ons naar de diepste bodem van de zee lijkt te zuigen. Skin, No Kingdom, Call Me home allen zijn ze opgebouwd rond die aanstekelijke tot intensieve sound, waardoor je als luisteraar in diepe vervoering geraakt. Weggedreven naar zonovergoten stranden, een droom waaruit je niet meer wil ontwaken. Elk haartje op onze armen komt recht te staan, we krijgen bij elke song diezelfde krop in de keel en pinken zelfs menig traantje weg.
Maar vooral zijn de songs, zoals we eerder aangaven, zo opgebouwd dat de luisteraar dus in een heel diepe trance beland. Dat in eerste instantie dus door die hartverscheurende mooie, haast weemoedig klinkende, synthesizer klanken. Waarna subtiel drums en gitaar riffs langzaam daarop inpikken, en al even langzaam maar zeker alles naar een loeiende harde climax toe drijven. Flare is daar weer een voorbeeld van. Dat alle songs diezelfde weg opgaan, het stoort dan ook allerminst.
We kunnen dan ook besluiten. Dit is een debuutplaat die harten raakt en zielen doet bloeden. Salute Solitude is enorm uniek binnen het instrumentaal muziek gebeuren. Net doordat deze eerder genoemde muziekstijlen perfect in elkaar vloeien, maar ook elkaar al even perfect aanvullen als het ware. Years of Silence bewijst eerder ingenomen stellingen alleen maar. SPOIWO is om alle bovengenoemde reden, een onontgonnen parel binnen het postrock en aanverwante gebeuren , die heel groot kunnen worden. Ze hebben niet alleen potentieel om er te komen. Ze brengen hun muziek op een zodanig hartverscheurende, en magisch mooie wijze dat we amper kunnen geloven dat ze pas in 2009 zijn ontstaan. Indrukwekkend! Ook op plaat.
Tracklist:
1 Disembrance 4:30
2 Skin 4:17
3 Yos 8:20
4 No Kingdom 3:37
5 Call Me Home 4:47
6 Flare 4:16
7. Years of Silence 1:49
