Op deze derde, en laatste festivaldag, van Dunk!festival 2016 was het vooral uitzien naar de headliner Russian Circles. Toen we hen vorig jaar in Ancienne Belgique aan het werk zagen schreven we daarover: "Je kan het gerust vergelijken met de overgang van zonnige weer, waar je de vogeltjes hoort fluiten in de lucht, naar helse bliksem en donderwolken. Het is dan ook een een gegeven dat typisch is aan de muziek van Russian Circles. Dat alles de gehele avond wat diezelfde richting uitgaat, het stoort allerminst. Net door de impact die elk van de songs op de luisteraar heeft. Het ene moment voelde je een intensieve rust over je heen komen, de andere keer bevonden we ons in een wervelstorm van gitaargeweld" Of we nu weer dat overweldigend gevoel over ons heen kregen? U leest het verder in dit artikel. Als we even terugblikken op drie dagen Dunk!festival. Stellen we toch weer eens vast dat het hoogtepunt van dit evenement, het festival zelf is. Binnen een gemoedelijke, kameraadschappelijke sfeer worden we elke dag geconfronteerd met mensen die met passie hun muziek beleven, hun muziek bespelen, en hun muziek aanbieden. Laat dit laatste nu het sleutelwoord zijn voor het gehele festival, zo zou ook blijken bij enkele interviews die we hebben gedaan: Passie, pure passie voor muziek en alles er omheen. Ons verslag van dag 3:
We waren net op tijd om de Duitse band The Hirsch Effect aan hun set te zien beginnen. De rode draad doorheen het optreden van The Hirsch effect is chaos. In de brede zin van dat woord. Zowel vocaal als instrumentaal leek het wel of we van de ene kant naar de andere kant van het podium werd doorverwezen. Niet goed wetende wat er net aan het gebeuren was, werden we plots weer door elkaar geschud en kregen we de volgende chaotische salvo's over ons heen. Er zat wel wat structuur binnen die aangeboden chaos, maar we kunnen ons voorstellen dat de bezoekers, die net wakker waren, even moesten bekomen van deze stevige wervelstorm. Laat ons zeggen dat ook wij verweesd, tot verbouwereerd, achter bleven niet goed weten wat er net was gebeurd. Maar één ding is zeker, als we nog niet waren wakker geworden dan heeft The Hirsch Effect ons zeker klaarwakker weten te schudden met een snelle, oorverdovende en - inderdaad - chaotische set.
Na twee volle dagen intensief genieten, was de tijd gekomen om even tot rust te komen in de Stargazer Stage. Herbstlaub is een eenmansproject. De in Berlijn residerende Belg brengt het soort Ambient waardoor je als luisteraar naar een heel andere dimensie wordt doorverwezen. Hij verstaat de kunst om de aanwezigen haast te hypnotiseren, en in een diepe trance te brengen. Binnen een verstilde, intimistische sfeer voelen we ons wegdrijven over breekbare tot, vooral in het begin, nauwelijks hoorbare klanken die vooral je hart lijken te verwarmen. Langzaam maar zeker wordt het tempo opgedreven, waardoor we een gelukzalig gevoel over ons heen krijgen. Herbstlaub speelt Ambient op heel hoog niveau en laat de luisteraar in diepe ontroering achter. Helaas had de jongeman af te rekenen met enkele technische problemen, waardoor de ultieme climax om ons, bij wijze van spreken, compleet murw te slaan er niet is gekomen. Maar deze post-dubhstep en Ambient kunstenaar, in de brede zin van dat woord, verstaat zeker de kunst om met zijn muziek harten te doen breken en zielen te beroeren. Dit moment van complete rust en bezinning deed dus niet alleen deugd aan de hersens en het gehoor, maar ook aan - inderdaad - hart en de ziel.
Toen wij in 2014 de post-rock/post-metal band Upcdonwc aan het werk zagen waren we vooral onder de indruk van de inbreng van de overweldigende percussie binnen het geheel. Ook nu weer bleken de drumsalvo's ons het meest te kunnen bekoren. Uiteraard moeten gitaar en ook vocalen niet onderdoen voor deze laatste, maar de rode draad doorheen de set was ook nu weer hemels mooie percussie en drums , die ons net zoals die keer in 2014, compleet over de streep trokken.
Over naar een combinatie tussen Drones met post-rock tot Doom elementen. Binnen een heel donker tot zelfs dreigende sfeer, dompelde Wyatt E. ons onder in een badje van ultieme duisternis. Wederom werden we in de Stargazer Stage in een heel diepe trance gebracht, zoals dat wel meerdere keren is gebeurd op dat podium. Maar deze keer dus eerder met een dreigende ondertoon. De typische elementen van postrock - opbouwen naar een ultieme climax - waren fijn verweven met typische drone elementen waardoor Wyatt E. hier zelfs één van de meest interessante en beklijvende sets van de dag heeft neergezet. We zouden haast zeggen, een unieke inbreng binnen het geheel. Helaas hadden ze af te rekenen met het feit dat Kokomo, die op de tweede festivaldag nog ons compleet hadden omver geblazen, een verrassing concert gaven in het bos. Waardoor er niet zoveel volk bleef staan, voor dit toch wonderbaarlijke mooie concert. Kokomo deden hun kunstwerk van de dag daarvoor gewoon over, maar zonder gebruik van lichtshow en speciale effecten. Gewoon gitaar en drums voor zich laten spreken, binnen een toch magische omgeving in dat bos? Het zorgde zowaar voor een kippenvelmoment, dat perfect aansloot bij de donkere wandeling doorheen de muziek van Wyatt E.
Tijd voor een, vooral visueel, toch bijzonder concert. Met beelden die wat het midden houden tussen horror en, laat ons zeggen, siencefiction. Bracht Nordic Giants een heel donkere, haast angstaanjagende set. Bovendien was het duo getooid in zeer integrerende tot in het oog springende kostuums. Ze leken daadwerkelijk op demonen die net uit de hel kwamen, om met bezwerende tot hartverscheurende gitaar en drumklanken de aanhoorders mee te trekken in die diepste putten van die hel. Maar het waren dus vooral de visuele aspecten, zowel op het podium als op de achtergrond, die ervoor zorgden dat je als luisteraar koude rillingen tot de ene na de andere angstaanval te verwerken kreeg. Kortom: Nordic Giants was dus vooral een trip die je niet alleen moet horen, maar vooral moet zien. Binnen de ultieme duisternis, met een grauw en donker toekomstbeeld - vele beelden gingen dus daadwerkelijk over de toekomst - bezorgden deze heren ons als het ware de stuipen op het lijf.
Gitaar/drum en zang. Ja, zulke bands bestaan ook nog. Thank U For Smoking zijn de nieuwste band binnen het label dunk!records. Ze brengen een eenvoudige , maar heel beklijvende set overvol pure post-rock elementen. Zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Deze band is een voorbeeld van 'schitteren in eenvoud'. Thank U For Smoking gaan terug naar de basis van post-rock, met een vocale aankleding en kunnen we dankzij de puurheid en gedrevenheid waarmee ze hun set brengen, ons dan ook compleet over de streep trekken.
Door een heel interessant interview met Dirk Serries, dat jullie binnenkort uiteraard ook lezen op onze website, hebben we helaas I Am Waiting for You Last Summer en Syndrome gemist. Het aantreden van Collapse Under The Empire is heel bijzonder. Het is hun allereerste concert ooit. En dit exclusief op Dunk!festival. De heren begonnen wat zenuwachtig aan hun set, maar bewezen ons alvast uit het goede hout gesneden te zijn. Voor een allereerste concert bleek ook dat Collapse Under the Empire op een technisch hoogstaande manier staan te spelen. Uiteraard kan er nog worden verder gebouwd, je voelt wel degelijk aan dat ze nog niet compleet op elkaar zijn afgestemd en een beetje een afwachtende houding aan nemen. Vooral in het begin van de set was dit het geval. De enthousiaste respons van het publiek zorgde er echter voor dat er, naarmate de set vorderde, toch wat meer spontaniteit naar boven kwam. De gespannen houding in het begin, viel weg doordat de band aanvoelde dat ze hier wel op handen werden gedragen. Waardoor een wervelende finale ervoor zorgde dat we hier een band zagen optreden, die potentieel heeft naar de toekomst toe. Collapse Under The Empire is dan ook een naam , binnen het pure post-rock gebeuren, om te onthouden. Op basis van wat we nu hebben gezien, zullen ze zeker nog potten breken in de toekomst.
Dirk Serries benadrukte in een eerder interview dat hij altijd zegt 'wij' als het gaat over zijn solo project. Even belangrijk binnen het aanbrengen van zijn muziek is namelijk zijn eeuwige kompaan Ronald Marien, die we ook kennen van het project Stratosphere. Dat merkten we reeds op dag 2 van het festival, de speciale effecten die hij als geluidsman aanbrengt trokken het aantreden van YODOK III op die tweede festivaldag namelijk tot een ongekende hoogte. Met zijn soloproject Dirk Serries: Microphonics, er zou volgend jaar een gloednieuwe plaat uitkomen hebben we vernomen, moest hij het deze keer volledig alleen doen. Daar waar bij eerder genoemd project hij ondersteuning kreeg van percussie tot Multi- instrumentale inbreng, moest hij het deze keer op zijn eentje proberen klaarspelen om een publiek te ontroeren tot te bekoren. De set zat boordevol ambient drones, rondom een experimentele achtergrond. Waarbij je als luisteraar het ene moment, binnen een verstilde sfeer, werd gehypnotiseerd. Het ander moment dan weer volledige verdooft, door oorverdovende drones. Een gegeven dat we nog hebben meegemaakt, enkele keren zelfs. De monotone drones die Dirk Serries naar voor brengt doen ons vooral weer in die diepe trance belanden, waardoor we de realiteit om ons heen totaal vergeten. Maar, en dat is belangrijk, ook al zit hij op zijn eentje op het podium, het blijkt dus wel degelijk dat die speciale effecten die Ronald toevoegt aan het geheel. Inderdaad ervoor zorgen, dat we uiteindelijk binnen een intensieve climax wederom overstijgen naar een totaal andere, onontgonnen dimensie.
Ik geef eerlijk toe, ik ben een enorme fan van het instrument viool. Yndi Halda kon ons in 2010 op dunk!festival reeds bekoren met een set waarbij dat instrument ruimschoots in de kijker werd gezet. Ook nu weer werden alle aspecten van de viool uitvoerig uit de doeken gedaan. Gaande van intiem ons hart beroeren, tot oorverdovend hard, in een ware climax, de trommelvliezen doen barsten. Binnen de instrumentale aankleding was het dan ook dus het vioolspel dat ons het ene na het andere kippenvelmoment leek te bezorgen. Yndi Halda waren blijkbaar heel enthousiast over hun co-headliner spot op de mainstage, en speelden dan ook met volle overgave en de nodige spontaniteit. Ook het publiek genoot zichtbaar met volle teugen van deze pure post-rock set, waarbij de haren op onze armen recht kwamen te staan van puur genot. Zowaar voelden we een zekere intensiviteit over ons neerdalen, of kregen we prompt een krop in de keel als de violist weer eens een hemels mooie tot hartverscheurende solo naar boven bracht. Begrijp ons niet verkeerd, het is niet zo dat de andere instrumenten voor de viool moesten onderdoen, ze stuwden de eerder genoemde intensiviteit zelfs nog meer naar een ongekende hoogte. Maar, en dat geven we toe. Net als die keer in 2010 heeft Yndi Halda ons dus vooral door dat magisch mooie viool spel, met alle aspecten daaromheen, weer compleet over de streep kunnen trekken.
Toen we in 2014 Arms And Sleepers aan het werk zagen op Dunk!festival schreven we daarover: De soundscapes, en mooie beelden op het scherm kwamen echter pas echt tot hun recht als je vlak voor het podium stond, waardoor de intimiteit je diep kon raken. Teveel naar achter werd het helaas eerder achtergrondmuziek bij een toffe babbel tussen pot en pint, wat uiteraard de bedoeling niet zal zijn geweest. De band mocht nu aantreden in de tent zelf, waardoor de intimiteit werd versterkt. Binnen een heel duistere achtergrond, met al even donkere beelden op het scherm, zorgden soundscapes - die het midden hielden tussen een verstilde sfeer en oorverdovende harde IDM beats - ons tot complete waanzin. Deze keer stonden ze met een full live band op het podium, ter gelegenheid van hun tienjarig bestaan, wat zeker en vast hun set ten goede kwam. Arms And Sleepers slaagden , door een samensmelting van heel indringende geluiden, er deze keer wel in de gehele tent in vervoering te brengen, en ook ons compleet te verdoven tot nog één keer te laten vertoeven in heel andere, duistere sferen. Als sluitstuk op die stargazer stage, die vaak was omgeven door intensieve drones en soundscapes, kon dit zeker tellen. Arms And Sleepers lieten , zoals hun naam zou kunnen doen vermoeden, niet in slaap vallen maar dompelden ons dus nog maar eens onder in een donker bad vol pure, magische en duistere intensiviteit.
De eerlijkheid gebiedt ons om te zeggen, we hebben op die derde festivaldag goede tot steengoede concerten gezien. Maar tot op heden nog geen enkel dat echt tot bovenaardse dimensie uitsteeg. Bovendien hadden de twee vorige headliners - 65daysofstatic op de eerste festivaldag, this will destroy you op de tweede festivaldag - ons niet compleet kunnen bekoren, zoals we dat ven hen gewoon zijn. Maar dat was buiten Russian Circles gerekend. Die met een subtiele mengeling van verpulverende post metal met pure post-rock ons compleet murw hebben geslagen tot verweesd achter gelaten. Bij de ingetogen momenten kon je een speld horen vallen in de tent, door de intensieve uitwerking daarvan kregen we zelfs tranen in de ogen. Om daarna op te bouwen naar een onwereldse climax, waarbij trommelvliezen dreigden te barsten en herspannen ingeslagen werden. Een spervuur van harde, oorverdovende gitaar en drum klanken overspoelde de tent. Iedere aanwezige stond te headbangen, er werden zelfs menig crowdsurfers gesignaleerd. Russian Circles zijn meesters in het aanspreken van uiteenlopende emoties, zo bleek weer eens. Tijdens de gehele set hielden ze een strak ritme aan, dat dus varieerde van intimistisch tot oorverdovend hard. Maar vooral slaagde de band er in iedere aanwezig in diep ontroering te brengen van het prille begin tot het bittere einde. Met een wilde climax van doortastende gitaar en drumsalvo's binnen het aanbod van post-rock en postmetal. Met uiteraard de gedoodverfde ingrediënten van die muziekstijlen, werden we niet alleen compleet murw geslagen. Maar bleven ook daadwerkelijk verweesd en totaal van de kaart achter. Vaak krijgen we heel verrassende mokerslagen, tot plots een heel verstilde sfeer, om daarna ons weer murw te slaan. Het voelt aan als het vertoeven op een roetsjbaan. Waar je het ene moment geniet van de omgeving, om dan plots in rotvaart naar beneden te tuimelen, die diepe afgrond in Schreven we over het aantreden van Russian Circles in Ancienne Belgique. Dit bleek op dunk!festival ook het geval. We kunnen dan ook stellen. Russian Circles sloten dunk!festival 2016 af met een oerknal, die we de volgende ochtend nog steeds hoorden in de vorm van deugddoend gesuis in de oren. Indrukwekkend einde van het festival, zonder meer.
Met een fijne dank aan het publiek sloten deze ultieme headliners de set af, waarna op het scherm de boodschap verscheen dat het festival volgend jaar zal doorgaan op 25, 26 & 27 mei 2017. Uiteraard zullen ook wij daar weer bij zijn.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
