De tweede festivaldag van Dunk!festival stond in het teken van Consouling Sounds. Niet alleen hadden wij een interview met het label, ook kregen ze van de organisatie een belangrijke plaats toebedeeld. Helmaal terecht overigens. Bovendien kreeg Consouling Sounds een eigen stage toegewezen, waarbij vooral bevreemdende tot intensieve drones. Donkere soundscapes tot emotionele samensmeltingen tussen beeld en klank, de hoofdrol speelden. Dat tweede podium zou op deze vrijdag 6 mei, uiteindelijk de 'place to be' worden voor muziekliefhebbers die ontdekkingen willen doen, en houden van artiesten die muziek tot donkere kunst weten te verheffen. Opvallend gegeven, bij bijna elk van de concerten kregen we een zittend publiek te zien. Opmerkelijk ook op deze vrijdag was het vooral pure postrock dat we voorgeschoteld kregen op de mainstage, en zorgde Pelican zowaar voor - wat ons betreft - het voorlopige hoogtepunt van dunk!festival 2016. Bovendien liet Illuminine ons op het vroege middaguur, door een magische samensmelting van beeld en klank, in tranen achter. Het verslag van Dunk!festival 2016 - DAG 2:
Dat we er vroeg moesten bij zijn, het stond in de sterren geschreven. Kevin Imbrechts, ofwel Illuminine , heeft wat ons betreft niet alleen het album van het jaar 2015 uitgebracht. Ook live wist hij, samen met zijn al even intensief spelende, begeleidingsband ons al meerdere keren diep kunnen raken. Omstreeks 13u al een hoogtepunt meemaken? We komen het niet elke dag tegen. Maar op Dunk!festival kon Illuminine ons zelfs tot tranen toe bedwingen. Met een magische mooi samenspel tussen betoverende klanken, en een verlichting die de intensiviteit zo mogelijk tot een nog meer ongekende hoogte deed opstuwen, kregen we vanaf het begin tot einde een krop in de keel en beleefden het ene kippenvelmoment na het andere. Uiteraard is de Ambient gerichte muziek, die Illuminine brengt sowieso heel broos en breekbaar, en raakt een gevoelige snaar. Maar net door die eerder genoemde magische samensmelting, voelden we ons zweven boven de wolken. Tot een ongekende hoogte gedreven, voelden we rillingen over ons heen komen bij elke viool of gitaar/keyboard aanslag. Zonder gebruik te maken van vocalen, maar met een instrumentale grensverleggende aankleding, zorgde Kevin en de zijnen er inderdaad voor dat we totaal verweesd tot tranen toe werden bedwongen, de wereld rondom ons waren we prompt even vergeten. Bovendien waren er die rustgevende beelden op de achtergrond. Wat is er meer intensiever dan wandelingen in de natuur, of zwempartijen in waters omgeven door bergen en natuurlandschappen? Een meer dan indrukwekkende start van deze tweede festivaldag kregen we voorgeschoteld.
Sounds Like the End of the World zetten daarna de toon van wat we de rest van de dag zouden beleven op de mainstage. Postrock in zijn meest pure vorm, we zouden het inderdaad nog enkele keren tegen komen op deze tweede festivaldag. Deze Poolse band, ja Polen is blijkbaar goed vertegenwoordigd op dunk!festival 2016, brachten een energieke set. Die inderdaad de typische elementen ''opbouwen naar een climax'' perfect wisten naar voor te brengen. Sounds Like the End of the World spelen bovendien op technisch heel hoog niveau. Elke gitaar riff voelde aan als een adrenalinestoot, elke drumsalvo knalde lekker weg. Maar vooral kwam de band heel spontaan en enthousiast over. Volledig in de geest van het festival, en de roots daarvan, brachten Sounds Like the End of the World dus postrock in zijn meest pure en onversneden vormen. Zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Knappe performance zonder meer van deze Poolse band. Voor de globale postrock liefhebber onder ons, meteen een sterke aanrader:
https://soundsliketheendoftheworld1.bandcamp.com/
Tijd voor de eerste act op de tot Consouling Stage omgetoverde tweede podium. Monnik , die op zijn eentje door middel van drone-achtige geluiden en een loopsysteem, een zittend publiek tegemoet kwam, is een artiest wiens show je daadwerkelijk van begin tot einde moet meemaken om het echt tot jou te laten doordringen. Hijzelf zat bovendien ook midden tussen dat publiek, en zette meteen de toon van de dag op dit bijzondere podium. Traag, maar zeker, werden subtiele tot monotone, maar heel intensieve, klanken op de luisteraar los gelaten. Haast hypnotiserend voelden die diepe drones aan als klauwen die je, eerst zacht, de keel dichtknepen. Om in een hoogoplopende climax, uiteindelijk je compleet de adem te ontnemen. Tot hartkloppingen bezorgen. Leek dat monotone in het begin van de set ervoor te zorgen dat menig aanhoorde een geeuw niet kon onderdrukken, dan werden we toch allemaal langzaam maar zeker in een diepe trance gebracht door de opbouwende klanken. Vooral als Monnik zijn gitaar bespeelde met een strijkstok, gesterkt door de al even oorverdovende geluiden uit het loopsysteem, voelde je prompt je wegdrijven naar een heel andere wereld. Binnen de set voelden we ons uiteindelijk boven de wolken zweven, tot in de finale snerpende tot loeiharde drones je als het ware hartkloppingen bezorgden, tot een krop in de keel. Waarom je zo een set dus tot het einde moet beleven? Het is in de finale dat Monnik als een bezetene alle teugels loslaat, en snerpende drones niet alleen je trommelvliezen doen barsten maar je daadwerkelijk je hart voelt kloppen in je keel. Onze reporter schreef, toen hij deze artiest zag optreden in Vooruit Gent, eerder dit jaar: Traag maar zeker begint zijn muziek je te absorberen en de ogen sluiten is een meerwaarde voor je brein. Langzaam bereikt hij zijn, misschien iets te korte, hoogtepunt waarbij hij zware ruis en bonkende geluiden laat weerklinken. De impact op je lichaam is bijzonder en niet voor hartlijders Dit omschrijft in het kort hoe ook wij dit aantreden van Monnik op Dunk!festival aanvoelden.
Vanuit het verre Chili kwam Baikonur ons op de mainstage wederom verwarmen met een typische postrock optreden. Inderdaad lag de muziek van deze heren ook in verlengde van wat we op deze tweede festivaldag nog zouden meemaken. Maar het bijzondere aan Baikonur is dat ze vooral met veel enthousiasme hun publiek bespelen, en ook de nodige spontaniteit voor de dag leggen. Zonder meer dus weer een typische postrock act. En daar hebben we niets meer of minder aan toe te voegen, gewoon een heel mooie performance die bovendien heel aanstekelijk werkte, van deze jongens uit Chili.
De Belgische post-hardcore/Sludge/doom metal band Eleanora zagen het levenslicht in 2007. Na een split album met AmenRa in 2014, brachten ze uiteindelijk een heel knap debuut EP op de markt, eveneens in 2014. Daarvoor kregen ze heel goede recensies. Op Dunk!festival kwamen ze hun full album, die eigenlijk pas 7 mei echt op de markt wordt gebracht, reeds aan het publiek voorstellen. Om eerlijk te zijn voelde deze plaat aan als een kopie van AmenRa , maar dan wel een heel goede. Echter op het podium blijken heel wat andere demonen zich te ontspinnen. Inderdaad ligt de muziek van Eleanora in verlengde van AmenRa, daar is op zich zelfs totaal niets mis mee. Maar live blijken deze heren vooral dus over een eigen smoel te beschikken, en leggen de lat vanaf het begin hoog, heel hoog. Door een wervelstorm van loeiharde gitaar en drumsalvo's, bulderende en hartverscheurende vocalen, voelen we ons telkens tegen de muur worden gekwakt. Zonder enig medelijden krijgen we de ene mokerslag na de andere te verwerken, tot we compleet murw zijn geslagen. ''Eleanora brings an eclectic blend of sludge, screamo and hardcore. Their music can be described as imminent, fierce and dark.'' lezen we op de facebook pagina van de band. Nu, dat blijkt dus ook te kloppen. Ook al lijkt Eleanora echter telkens in diezelfde donkere pot grabbelen. Het stoort allerminst. Want we voelen ons wegzakken in een donkere, duistere trance. Gehypnotiseerd door een kruisbestuiving tussen die snoeiharde en angstaanjagende vocalen met gitaarriffs die voelen als vlijmscherpe scheermesjes, en drum salvo's die onze hersenpan telkens opnieuw dreigen in te slaan. Om ons uiteindelijk die ultieme doodsteek geven. Dit optreden voelde aan als een wervelstorm, waarin de luisteraar wordt meegezogen, tot de diepste bodem van de hel. Indrukwekkend!
Ook Kokomo kwamen een gloednieuwe plaat voorstellen. Nu, deze heren zijn totaal geen onbekende meer voor ons. De Duitse Kokomo bouwen al sinds 2008 naarstig aan de weg en brachten reeds een paar typische post-rock pareltjes uit. Niet alleen speelden ze al enkele keren de pannen van het dak op Dunk!festival. Via dunk!records werden al meerdere parels van platen uitgebracht. Zo bespraken we in 2013 hun album Kokomo en schreven daarover: De zes nummers ademen alleen zowat diezelfde sfeer uit en de aandacht gaat dus wel veel naar de gitaarrifs. Maar zoals we al aangaven, zijn het de drumpartijen die mogen gezien worden als een kers op de taart. Dit zorgt er voor dat Kokomo nog origineel voor de dag komt en niet klinkt als een zoveelste post-rock bandje in een lange rij. Kortom, en dat is misschien wel het belangrijkste, Kokomo is wederom gewoon zichzelf gebleven en eerlijk gezegd meer moest dit echt niet zijn. Klasse plaat van een van de betere post-rock bands die we al hebben mogen aanhoren Anno 2016 brengen deze Duitsers dus weer een nieuwe plaat op de markt. Monochrome Noise Love. Meer daarover in een ander artikel.
Wij waren vooral benieuwd of ze live nog steeds ons hart konden verscheuren zoals in het verleden? Nu, Kokomo brachten inderdaad een grensverleggende set, die kan omschreven worden als de perfectie van typische postrock overschrijden. Meteen viel ons ook op dat de band ondertussen ook is geëvolueerd in sound en aankleding. Ze presenteren ons een gestroomlijnde, melodieuze set met weliswaar typische postrock ingrediënten. Maar op een zodanig hoog niveau dat je als luisteraar in hogere sferen lijkt te belanden, ver weg van de wereld buiten. Dat is het soort postrock dat alleen de heel grote acts als bijvoorbeeld Mogwai, Explosions in the Sky en dergelijke meer lijken te kunnen voorschotelen. Maar Kokomo moeten voor die groten der aarde, binnen het genre, totaal niet onderdoen. Zo blijkt. Dit was ondanks alle goede optredens voor hen, wel HET hoogtepunt van de dag, gewoon geweldig diepgaand tot op de bot, zonder op te kijken. schreven we in 2011 over hun aantreden op dunk!festival, toen. Nu, anno 2016 blijk toch weer dat Kokomo nog steeds diepe gensters in ons hart kan slaan, en zowaar nog is geëvolueerd naar een paar trappen hoger dan toen. Knappe prestatie, top concert! zonder meer.
BARST ofwel Bart Desmet - Composer, Guitar, Synths, Rhythm, Loops, Effects, Vocals/ Sal - Ocin: Bothran Percussion, Deep Synth/ Tokyo Oyo: Guitar, Saxophone, Violin, Vocals, brengen ons met een betoverende samensmelting van Drones, Noise en Ambient in hogere sferen. Dat deze artiesten al heel wat waters hebben doorzwommen en dus enorm veel muzikale ervaring naar voor kunnen brengen? Dat blijkt al vanaf het begin van de set. Net door gebruik te maken van uiteenlopende instrumenten binnen een atmosferische aankleding, doet BARST ons als het ware vertoeven in paradijselijke landschappen. De rustgevende uitwerking van Ambient wordt als het ware perfect gecombineerd met diepe drones en noise geluiden, waardoor het zittende publiek weer eens in een diepe trance lijkt te belanden. Deze keer worden geen trommelvliezen aangevallen, maar harten diep geraakt. Ook voelt de muziek van BARST aan als een donkere maar vooral intensieve trip, waarbij we tot een duistere gemoedsrust leken te komen en in een trance weerbarstig gingen dansen, alsof de wereld rondom ons was verdwenen.
een heel mooie stem gecombineerd met zeemzoete geluiden schreven we over het aantreden van Her Name is Calla op Dunk!festival 2011. De reacties achteraf waren toen heel uiteenlopend. Ook nu merkten we dat er niet zoveel volk stond aan de mainstage. Ook nu kregen we achteraf heel uiteenlopende reacties te verwerken. Echter bespeeld Her Name is Calla de gevoelige snaar, haast letterlijk, door het instrument viool in de schijnwerpers te plaatsten. Dat de wat rustige, zwevende klanken wellicht voor sommige aanhoorders net iets te saai overkwamen? We hebben daar begrip voor, maar net door de toch wel opbouwende climax die we konden waarnemen, konden Her Name is Calla ons zeker over de streep trekken. We zetten hierbij toch een kanttekening, deze muziek zou beter floreren in een meer intieme omgeving, waar de magische vioolklanken beter tot hun recht zouden komen, dan op een groot podium op een festival waar ze vaak verloren gingen in de massa. Fan zijnde van het instrument viool, waren we echter wel onder de indruk van de uiteenlopende geluiden die uit die instrument werd getoverd.
YODOK III is een samenwerking tussen Tomas Järmyr (Barchan, Zu), Kristoffer Lo (Trondheim Jazz Orchestra ) en drone-goeroe Dirk Serries (Dirk Serries: Microphonics, Fear Falls Burning). We bespraken onlangs nog het recente meesterwerk van dit trio, Legion Of Radiance Live At Dokhuset . We schreven daarover: U leest het al, binnen die ene song worden verschillende emoties aangesproken. Maar ook lijkt het te zijn samengesteld uit golven. Die gaan van trommelvliezen aanvallen, door luide drone geluiden. Om binnen het concept een mens ook tot volstrekte rust en vrede te brengen. Na die circa zeventig minuten voelen we ons tot een andere wereld keren, in diepe trance. Met dank aan de hypnotiserende klanken die Yodok III ons weet te brengen. Voelen we ons ver verwijderd van deze harde wereld, zweven boven de aarde. Verweesd, onder de indruk maar vooral in opperste vervoering worden we gebracht door deze experimentele aanpak. Waarbij en we herhalen, je als luisteraar best luistert met je hart. Want deze ene song moet je dus vooral voelen, heel diep voelen tot het diepste van je genen.
Op het podium van Consouling stage bleek dat YODOK III ook live ons compleet kan hypnotiseren. Uiteraard blijken de drie heren hun instrumenten te bespelen met een gedrevenheid waardor je als luisteraar, weer eens, in diepe vervoering terecht komt. Maar, en dat is nog het meest positieve toch wel aan dit concert, zelfs een technisch euvel, waardoor de speciale effecten wegvielen, houdt hen niet tegen om hier een magische set neer te zetten. Op een bepaald moment hoorde we naast ons, wij stonden ter hoogte van de PA, een harde knal. De geluidsinstallatie had het begeven. In eerste instantie een lichte paniek, maar Tomas, Kristoffer en Dirk zijn genoeg professioneel ingesteld om zulke tegenslagen op te vangen. Als bezeten bespeelde ze hun instrumenten gewoon zonder speciale effecten, en lieten hun publiek wegzakken in een diepe, intensieve trance. Naderhand hoorde ik mensen zeggen dat ze zelfs niet hadden gemerkt dat er technische problemen waren geweest. Toen die geluidsinstallatie weer naar behoren werkte, konden de speciale effecten weer worden ingepast binnen het geheel, en werd een finale ingezet met demonische tot hartverscheurende drones. Die tenslotte de luisteraar bedwelmde tot de trommelvliezen compleet deed barsten. Indrukwekkend, deel...
My Sleeping Karma combineert psychedelica, stoner, instrumental, space- en progressieve rock. Het laatste album Moksha deed ons door deze intensieve combinatie in hogere sferen belanden. We schreven daar over: Net zoals een intensief gevoel moeilijk is uit te leggen, of begrijpen, is het net dat ongrijpbare van volstrekte rust dat mensen misschien kan doen een geeuw onderdrukken. Daarom is het nodig Moksha te beluisteren met een open geest, en het verstand op nul. Dus niet alleen puur met het gehoor. Moksha is dan ook een plaat die je moet 'voelen' om echt te begrijpen, is onze uiteindelijke conclusie. Onlangs konden ze ons in TRIX diep ontroeren, de verwachtingen voor hun aantreden op Dunk!festival waren dan ook heel hoog gespannen. Aan die verwachtingen werd zeker voldaan. Vanaf de eerste gitaaraanslag voelden we inderdaad rillingen over onze rug lopen. We sloten de ogen en lieten ons meedrijven op de verdovende klanken, die ons in een heel andere wereld lieten belanden. Het combineren tussen ingetogen momenten, tot snoeiharde climaxen, zowel binnen de songs als in begin en naar einde toe? Het is de grote sterkte van aan band al My Sleeping Karma . Echter is het net die inbreng van psychedelische elementen die er dan weer voor zorgt dat het niet echt als postrock klinkt, en dus krijgen we een toch wel vrij uniek concert te zien en horen binnen het aanbod op de mainstage. Net zoals op de plaat, dien je de muziek van My Sleeping Karma vooral te beluisteren met een open geest en het verstand op nul. Dus niet alleen met je gehoor, maar vooral met je hart. Muziek die dus moet 'voelen' om het echt te begrijpen. Dat is op plaat zo, en dat is ook live dus het geval met My Sleeping Karma, dat bleek nu ook weer eens.
IIVII ofwel Josh Graham is een Amerikaanse designer en zogenaamde 'visual artist'. Hij maakte heel wat grafische ontwerpen voor albumhoezen , maar is ook o.a. zanger bij de post-metal/post-rock band A Storm Of Light, als multi-instrumentalist is hij bovendien te horen op platen van Jarboe, Tombs, Blood And Time, Tribes Of Neurot en het Belgische project Syndrome. Op de koop toe is Josh een voormalig lid van Red Sparowes en van Neurosis, en maakt deel uit van het duo The (Fallen) Black Deer, zit ook in Battle Of Mice . Kortom een heel gedreven, en bedrijvige artiest, deze IIVII. Puur muzikaal bekeken, zou je kunnen stellen dat er niet echt iets vernieuwend naar voor wordt gebracht. Maar het zijn net die toch tot de verbeeldingen sprekende beelden die het verschil uitmaken bij IIVII. Daarom is zo een optreden van IIVII voornamelijk een genot voor het oog, waarbij de instrumentale klanken die beelden naar een hogere dimensie lijken te doen opstijgen. Het één kan niet zonder het andere, maar samen? Zorgt dat inderdaad voor een magische trip doorheen het heelal, haast letterlijk. Dit door het tonen van beelden van astronauten, planeten en dergelijke meer. Daardoor doet Josh zijn reputatie als 'visual artist' alle eer aan. Heel mooie performance die je vooral moet 'zien' om echt te begrijpen, is onze conclusie.
We moeten eerlijk bekennen, wat het aanbod op de mainstage betreft hadden we, buiten Kokomo , heel gedreven postrock bands gezien maar niets dat echt tot - laat het ons zo stellen - bovennatuurlijke waarden uitsteeg. Iets wat we in het verleden toch wel een paar keer hebben meegemaakt en toch wat misten tot nu toe. We zeggen wel ''tot nu toe'' want wat Pelican was een dik uur puur genot voor oor en oog. Meteen een dikke pluim voor de speciale effecten die de lichtman van dienst uit zijn instrument toverde. Dat was ons vorig jaar al opgevallen, en nu ook weer blijken de lichtshows telkens die optredens naar een ongekende hoogte te stuwen. Dus ook bij Pelican was dat zeker het geval. Badende in rood licht, of met alle kleuren van de regenboog, de band stond duidelijk op scherp en speelde een heel luide tot strakke set, waarbij de luisteraar van begin tot einde compleet murw werd geslagen.
Dit is postrock van een heel hoogstaand niveau, waarbij je vooral wordt meegezogen in een wervelwind van doordringende gitaar en drum geluiden. De ene salvo na de andere wordt op de luisteraar los gelaten, zonder enige medelijden stapelen Pelican de ene climax na de andere op elkaar. Die ene vuurpijl is nog maar pas afgeschoten, of daar komt de volgende al. We worden van de ene hoek van de tent naar de andere gegooid, tegen menig muur gekwakt en compleet tot volledig murw geslagen. Bovendien blijkt Pelican een band te zijn die hun publiek stevig omarmt, ze spreken de mensen ook daadwerkelijk aan en laten hen meedrijven door de doortastende postrock golven. Knetterende drumsalvo's, snoeiharde nietsontziende gitaar riffs, snijden je keer op keer de strot af. Zonder meer zetten Pelican hier een - weer dat woord - indrukwekkend performance neer, waardoor we totaal verweesd ons voorlopige top hoogtepunt van dunk!festival 2016 hadden beleeft.
CHVE ofwel Colin H. Van Eeckhout beter gekend als frontman van AmenRa mocht de Consouling Stage afsluiten. Hij stelde zijn solo album Rasa voor. Een plaat die bestaat uit één enkele song. We schreven daarover het volgende: Gaandeweg lijken meerdere handen ons de keel dicht te knijpen, langzaam maar zeker tot ons de adem is ontnomen. Het beklemmende gevoel dat je dreigt te verdwijnen, je hart voelt bonzen harder en harder. Het angstzweet barst je uit, maar ontsnappen is onmogelijk. Tot diezelfde drone je op een rustpunt brengt, waarbij we ons plots verlost voelen van agressie en duivelse gedachten. Omgeven door een donker waas, zien we een lichtpunt in de verte. Ons hart bonkt onophoudelijk op het ritme van de subtiele percussie, we blazen de laatste adem uit. En dan rust... complete, onaardse rust die we geen plaats kunnen geven. Bij het binnentreden van de tent was er geen doorkomen meer aan. Ook nu was er een doorgaans zittend publiek, maar meer mensen wilden deze artiest toch aan het werk zien, waardoor de tent overvol stond. Zowel op het scherm, als voor het podium was er een aanwakkerend vuurtje te zien, wat zorgde voor een kampvuur sfeertje in het bos. CHVE maakte gebruik van zijn draailier om de luisteraar te laten meegenieten van de trip door het donkere bos. Bovendien deed zijn zweverige stem ons compleet tot rust komen, weliswaar binnen een toch weer donkere omkadering. Zoals we dat van colin het best gewoon zijn. Het vuur doofde langzaam uit, net zoals de muziek van CHVE langzaam maar zeker naar een hoogtepunt werd gedreven, tot we achterbleven in totaal eenheid met licht, vuur en klank. Wie zich in die omgeving liet meedrijven, voelde als het ware de donkere walmen van het vuur hem of haar de adem ontnemen. Zonder meer kregen we dan ook een bedwelmend gevoel over ons heen, waardoor we naar andere, weliswaar donkere, oorden werden gedreven. CHVE was zonder meer het perfect sluitstuk van toch een bijzondere dag en avond vertoeven in heel intensieve sferen op die Consouling Stage. We schreven het al, maar durven het nog eens herhalen, indrukwekkend!
This Will Destroy You is een Amerikaanse post-rockband, die feitelijk geen introductie meer nodig hebben. De band begon in 2005 en bracht in 2006 een ep getiteld Young Mountain uit, die oorspronkelijk als demo was bedoeld. Deze kreeg zeer positieve kritieken. Hierna begon de band met de opnamen voor hun debuutalbum, This Will Destroy You, in 2007. Tot op heden nog steeds een ware postrock klassieker. De band kwam op het podium, volledig in het donker met enkel koplampen op het hoofd die in het publiek schenen. Voorwaar zou dit dus een trip worden om te luisteren, want zien deden we weinig. This Will Destroy You verstaan echter de kunst om net die gevoelige snaar te raken, waardoor je als luisteraar in een diepe roes lijkt te belanden. Maar een deel van het publiek was na deze lange en zware dag wat te moe geworden om dit nog eens te ondergaan. Een ander deel leek zich gewillig te laten meedrijven op de toch heel emotionele klanken die This Will Destroy You met zich mee brengt. Echter de grote sterkte van This Will Destroy You is de wisselwerking tussen het creëren van een intimistische tot verstilde sfeer om naderhand over te gaan tot een chaotische en oorverdovende climax. Toch typisch aan postrock, hoor ik al zeggen? Dat is ook wel zo, maar net doordat je bijna niets zag op het podium, had de muziek iets bovennatuurlijks en werd je als het ware tot een hoger stadium opgetild door de indringende klanken die op jou afkwamen. We kunnen ons voorstellen dat dit niet voor iedereen even gemakkelijk te slikken zal zijn geweest, na zo een lange dag. Maar zij die er zich lieten in meedrijven, als het ware, genoten met volle teugen.
Foto's: Hans Van Hoof
