De Belgische post-hardcore/Sludge/doom metal band Eleanora zagen het levenslicht in 2007. Na een split album met AmenRa in 2014, brachten ze uiteindelijk een heel knap debuut EP op de markt, eveneens in 2014. Daarvoor kregen ze heel goede recensies. Nu hebben de heren ook een full album op ons los gelaten - deze werd op 6 mei voorgesteld op Dunk!festival- via Consouling Sounds. We gaven Allure enkele luisterbeurten. En stellen vooral vast dat de vergelijking met AmenRa heel opvallend blijkt te zijn.
Het circa elf minuten lange Menis laat al een tip van de sluier zien en horen. Meteen wordt duidelijk dat dit een heel donkere, grauwe tocht zal worden. Waarbij vooral de angstaanjagende screams je de stuipen op het lijf jagen. We schreven het al, de vergelijkingen met AmenRa zijn enorm opvallend. Maar daar is dan ook niets mis mee? Eleanora brengen hun muziek met diezelfde intensiviteit als voornoemde. De song, en eigenlijk het volledige album, bevat wat opbouw betreft bovendien heel uiteenlopende tempowisselingen. Sommige momenten rauw, snel , hard en meedogenloos. Andere momenten krijgen we zelfs een, ik wik mijn woorden, intieme sfeer te verwerken. Maar telkens met een dreigende ondertoon. De zon schijnt duidelijk niet bij Eleanora , die ons in complete duisternis doen vertoeven.
Goed begonnen is half gewonnen. De tweede song op dit debuut Sovereign in Mind, Subjected in Kind begint zelfs met een, en we wikken weer onze woorden, rustgevende 'drone'. Maar ook hier valt die donkere en dreigende ondertoon enorm op. Langzaam maar zeker lijken de demonen te worden ontsponnen, dankzij messenscherpe gitaren en subtiele maar dreigend drumsalvo's. Als uiteindelijk die rauwe, griezelige vocalen worden boven gehaald voelen we ons uiteindelijk wegzakken naar de diepste kerkers van de hel. Tot we de vuurtongen onze voeten voelen likken.
''Eleanora brings an eclectic blend of sludge, screamo and hardcore. Their music can be described as imminent, fierce and dark.'' lezen we op de facebook pagina van de band. Nu, dat blijkt dus ook te kloppen. Ook al lijkt Eleanora echter telkens in diezelfde donkere pot grabbelen. Het stoort allerminst. Want we voelen ons wegzakken in een donkere, duistere trance. Gehypnotiseerd door, vooral , die snoeiharde en angstaanjagende vocalen die ons uiteindelijk telkens die ultieme doodsteek geven. Ook het circa acht minuten lange My Scepter Sword of Vengeance blijkt op diezelfde lijn door te gaan. Eerst een haast rustgevende, maar ook dreigende ondertoon. drums en gitaren die binnen die dreigende ondertoon, langzaam maar zeker ons de adem ontnemen. En dan is er plots weer die opvallende vocale aankleding, die ons uiteindelijk de strot dicht knijpt.Telos is een achtien minuten lange trip, waarbij we uiteindelijk ons lot aanvaarden. En uiteindelijk ook die demonen recht in de ogen kijken.
Onze conclusie. Eleanora bewandelen wellicht dezelfde wegen als bijvoorbeeld AmenRa maar bezorgen ons ook datzelfde gevoel van diepe, donkere intensiteit. Elk van de songs zijn bovendien rond diezelfde duistere totaalbelevenis opgebouwd. Maar door de hypnotiserende uitwerking, stoort dit totaal niet. Fans van eerder genoemde band, of die houden van de meest donkere kant van sludge of doom tot posthardcore zullen zich in deze Allure zeker kunnen vinden.
Tracklist:
Menis
Sovereign in Mind, Subjected in Kind
My Scepter Sword of Vengeance
Telos
