Als er een band is die, naar onze bescheiden mening, meer feedback had mogen krijgen door de jaren heen , dan ze nu al hebben gekregen. Dan is het toch wel Manic Street Preachers. Ook al zijn ze in alternatieve kringen zeker uitgegroeid tot één van de gezichten van een generatie, een echte doorbraak naar een heel groot publiek in de ruime zin van dat woord. Het is er nooit echt gekomen. Nochtans heeft Manic Street Preachers parels van albums uitgebracht, songs die blijven kleven en ook moeten afrekenen met het verdwijnen van een boegbeeld, op een moment dat ze aan het doorbreken waren. We schrijven 1995. De daarop volgende plaat Everything Must Go was niet alleen een mijlpaal, ze hadden er veel succes mee. Maar ook een manier om een bladzijde om te draaien, en nieuwe wegen in te slaan. Ook stonden er nog een paar nummers op geschreven door Richey James Edwards. Ter gelegenheid van het twintig jarig jubileum van deze plaat, zijn Manic Street Preachers nu op tournee en hielden ook halt in Ancienne Belgique te Brussel. De zaal was goed, tot heel goed, volgelopen deze avond. Al hadden we niet de indruk dat het totaal was uitverkocht.
Dat het een emotionele, maar ook feestelijke avond zou worden. Het zou later blijken. Sleepers' Reign had de ondankbare taak het publiek op te warmen, op een moment dat velen nog op de trein of in de auto zaten richting AB. Daardoor stond er bitter weinig volk in de zaal. Maar dat lieten deze jongens niet aan hun hart komen. Ze zetten een heel intieme, hartverwarmende set neer. Waaraan een zekere vorm van intensiviteit verbonden was. Dit was in grote mate te danken aan de samensmelting tussen subtiele instrumentale uitspattingen, en vocalen die harten breken. Toen we Sleepers' Reign in 2013 zagen aantreden op het festival Hert Infarct te Turnhout, schreven we daarover: "Ze brengen een portie dreampop, of in die richting, waar vooral de vocale capaciteiten het meest in het oog springen. Hoewel het in eerste instantie allemaal nogal de rustige en intieme sfeer opgaat zijn er voldoende tempowisselingen om ons niet in slaap te wiegen. Begrijp ons niet verkeerd, die kalme momenten waren best intens mooi te noemen. Maar dat er soms wat strakkere songs tussen zaten zorgde ervoor dat we een voldoende gevarieerde set kregen. Sleeper's Reign moet nog wat groeien, dat viel ons wel op, maar beschikken over genoeg potentieel om er te komen. Vooral de opvallend mooie stem van zanger Lukas Hermans is een extra meerwaarde aan de voor de rest voortreffelijk spelende band." Dat schipperen tussen strak en intiem was nog steeds aanwezig. Ook raakt die stem van Lukas nog steeds een heel gevoelige snaar. Maar vooral zagen we een band die ondertussen volwassen is geworden, en ja ze beschikken nog steeds over voldoende potentieel om er te komen.
Zoals we al aangaven, er moest hier een feestje worden gebouwd. Maar ook kwamen er veel emoties aan te pas. Meteen toch de grote sterkte van Manic Street Preachers die als geen ander meesters zijn in het raken van gevoelige snaren, maar ook de luisteraar kan aanzetten tot stevig uit de bol gaan. In eerste instantie werd de cd Everything Must Go integraal naar voor gebracht. Wie had gedacht dat dit een routineuze klus ging worden, kent de Manics niet goed. Elke song werd met grote liefde voor het verleden, in een nieuw en jong kleedje gestoken. De heren hadden er duidelijk zin in, het was bovendien het laatste concert van de tournee. Dit resulteerde in enkele kwinkslagen, en het publiek betrekken in de show. Daar waar vele grote bands en tijdsgenoten teveel spelen op pure routine, blijken Manic Street Preachers nog steeds hun songs naar voor te brengen als jonge wolven die nog alles moeten bewijzen. Ook viel op hoeveel songs uit die knappe cd we gewoon mee gingen brullen, de joelende massa zette ook Mancis aan om alle remmen los te gooien.
Manic Street Preachers hebben altijd een ijzersterke live reputatie gehad. Dat is in grote mate te danken aan de charismatische uitstraling van zanger en frontman James Dean Bradfield. Die ruim de meeste aandacht naar zich leek toe te trekken.Maar toch vooral zijn best deed medemuzikanten, en fans te betrekken binnen het geheel. Soms zette hij songs gewoon even stop om zijn fans aan te spreken, porde hen aan om mee te dansen en zingen. Of zetten zijn medemuzikanten in de kijker. Zo omschreef hij bassist Nicky Wire als redder van de groep. Bewierookte hij drummer Sean Moore voor zijn toomloze inzet. Kortom, James deed wel degelijk zijn uiterste best om ieder bandlid te betrekken in dit feest naar aanleiding van, laat ons maar zeggen, de heropstanding van de band circa twintig jaar geleden. Er werd dan ook even verwezen naar hun verdwenen kompaan gitarist Richey Edwards. Waarbij we met een krop in de keel, even een traan wegpinkten.
Het siert Manic Street Preachers dus dat ze deze Everythinbg must go Cd niet zomaar, puur routineus, naar voor brachten. Maar het was nog niet gedaan. Na een akoestische inbreng, waarbij je vaak een speld kon horen vallen in de zaal. Werd er eerst een knappe versie van Song From M.A.S.H (Suicide Is Painless) naar voor gebracht. Tijdens de uiteindelijke finale kregen we prompt nog enkele parels over ons heen als daar zijn: Motorcycle Happiness volmondig door de gehele zaal meegezongen, Your Love Alone is Not Enough en als kers op de taart If You Tolerate This, Then Your Children Will Be Next. Waarna de band, met een brede glimlach, het podium verliet. Hun publiek verweesd, en met een even grote glimlach , achterlatende.
Manic Street Preachers gaven hier een topconcert weg, waarbij een traan werd weggepinkt. Waarbij veel uiteenlopende emoties naar boven kwamen. Maar waarbij we ook in een feestelijke stemming, met de vuist in de lucht de teksten stonden mee te brullen. Of waarbij ze ons aanzetten tot een danspasje naar voor brengen. Manics hun concert deed deugd aan het hart, en bewijzen hiermee nog steeds te staan als een huis maar voor als band ons diep te kunnen raken. We kunnen het tot slot niet genoeg herhalen. Daar waar bands met meer dan twintig jaar dienst vaak uit de boot vallen, en flauwe afkooksels dreigen te worden van wat ze ooit zijn geweest. Spelen Manics nog steeds met diezelfde gretigheid als jonge wolven in het vak. Het siert hen!
Setlist:
Everything Must Go //Elvis Impersonator: Blackpool Pier //A Design for Life //Kevin Carter// Enola/Alone //Everything Must Go //Small Black Flowers That Grow in the Sky //The Girl Who Wanted to Be God //Removables //Australia //Interiors (Song for Willem de Kooning) //Further Away //No Surface All Feeling
Hits //Little Baby Nothing (Acoustic) //The Masses Against the Classes (Acoustic) Suicide Is Painless (Theme from MASH) (Johnny Mandel cover) //Motorcycle Emptiness //Walk Me to the Bridge //Your Love Alone Is Not Enough //Ocean Spray //Nat West-Barclays-Midlands-Lloyds //You Stole the Sun From My Heart //Roses in the Hospital //(Feels Like) Heaven (Fiction Factory cover) //You Love Us //If You Tolerate This Your Children Will Be Next
Foto's: Gino Schelfhout
