Toen we begin van het jaar Trapped Inside van Charlie Bit My Finger onder de loep namen waren we danig onder de indruk van het technisch vernuft van deze band en klasse plaat. We schreven erover: Charlie Bit My Finger brengt dus vooral een verrassende plaat uit. We hadden ons verwacht aan een potje pretpunk en chaotische toestanden. Maar krijgen hier een product voorgeschoteld dat ons als luisteraar doet nadenken over wantoestanden in de maatschappij en daar iets aan te doen. Punkrock met een boodschap? Waar hebben we dat nog gehoord. Pure klasse CD. Ondertussen ondernamen de heren een succesvolle tournee naar het buitenland. Zo traden ze o.a. op in Nederland, Frankrijk, Zwitserland, Italie, Tsjechie en Duitsland. Dat deel van hun tournee zat er nu op, dus werd het hoog tijd om een feestje te bouwen. Charlie Bit My Finger trad vorige week zondag ter gelegenheid van hun 'homecoming' op met enkele bevriende bands, en uiteraard speelden ook zijzelf de pannen van het dak... letterlijk. Dit alles ging door in het jeugdhuis 'Den Halm' te Oppuurs. Ons verslag:
We waren helaas net te laat om Mom's Spaghetti en Orange Apple aan het werk te zien. Die laatste hebben we onlangs nog enig aandacht gegeven binnen een artikel: http://www.snoozecontrol.be/reviews/5103/ Shit Outta Luck bevat twee leden van Charlie Bit My Finger. Zijnde Tim Segers en Jeroen Ongena. Naast deze artiesten is er ook de imposante zanger en frontman Jonas Selleslagh en de begenadigde drummer Jelle Maerevoet. Vanaf het begin valt al op dat deze heren hun instrumenten op een hoog technisch niveau blijken te bespelen, maar er bovenal een feestelijke avond wensen van te maken. Om hun vrienden van Charlie Bit My Finger een warme 'homecoming' te bezorgen.
Nu, de gensters vliegen eraf, en het publiek reageerd dan ook vanaf de eerste noten wild en enthousiast. Maar vooral voelden we ons terugkeren in de tijd, toen we als jonge twintiger menig kleine clubs afdweilden op zoek naar het 'old school punk' gevoel. Daar waar sommige van die concerten maar tien minuten duurden, wegens de bandleden die met elkaar op de vuist gingen tot een publiek dat hetzelfde deed, heerste er tijdens het optreden van Shit Outta Luck een gemoedelijke en kameraadschappelijke tot feestelijke sfeer. Elk van de bandleden deden hun uiterste best om de aanwezigen een aangename punkavond te bezorgen. Een eveneens leuke kanttekening hierbij,er was geen podium voorzien. De band stond dus gewoon te spelen tussen het publiek als het ware, vlak voor de toog. Dat had als gevolg dat fans mee kwamen brullen aan de micro, of gewoon tussen de versterkers opdoken om daar te staan moshen en dergelijke meer. Kortom een gezellige sfeer werd geschapen, met de nodige dosis 'punk chaos' die we nodig hadden om ons over de streep te trekken.
Nog meer chaos, nog meer feesten, maar ook weer die opvallende technische hoogstaande manier van bespelen van hun instrumenten kregen we te zien en horen bij Charlie Bit My Finger. Deze heren bestaan de kunst om songs die ons een spiegel voorhouden, te combineren met een meer dan feestelijke stemming. Was er bij het vorige optreden al volop een uitgeladen sfeer, dan ging het dak er deze keer compleet af. Zowaar vlogen er elementen als opblaasbare ballonnen, tot een opblaasbare kreeft in de lucht. In zoverre dat zanger en frontman Diede Van Muylder daarop gezeten boven de hoofden van het totaal los geslagen publiek ging gaan crowdsurfen, en aan de balken ging hangen als een eerste klasse acrobaat.
Maar binnen die duidelijke chaos - men vreesde even dat de versterkers het zouden begeven - werden vooral dus gitaar solo's gebracht die ons diep raakten. Wat gitarist Tim Segers en Stefaan De Ridder uit hun instrument toverden, daar kunnen sommige gitaristen punk grootheden nog van leren. Bovendien knalden de drumsalvo's van Hans de Prins als knetterende vuurwerk ons orendol. Om het niet te hebben over de knappe baslijnen van Jeroen Ongena. Charlie Bit My Finger weten binnen dit alles toch hoe ze een spetterend feest kunnen en moeten bouwen, en laten het publiek toe om vanaf de eerste tot de laatste noot gewoon mee te vieren. Plots stond er enorm veel volk op de vloer, en was er geen doorkomen meer aan. Tot zelfs enkele gast drumpartijen van jelle, drummer van Shit Outta Luck en andere 'gast zangers en instrumentalisten' kwamen eraan te pas.
Weer kregen we telkens die opvallende kruisbestuiving tussen technisch hoogstaand manier van spelen, en het dak daar volledig bij laten afgaan. We hebben in ons leven veel punkfeestjes meegemaakt, en dachten dat de punk scene een stille dood aan het sterven was. Maar stellen weer eens vast dat die scene net heel levendig is. Dat werd enkele maanden geleden als bewezen op de CD voorstelling van You Nervous? Furry Tales: http://snoozecontrol.be/reviews/5046/ Dat werd op deze 'Homecoming' avond weer eens bevestigd.
Kortom: Zowel Charlie Bit My Finger, Orange Apple, Mom's Spaghetti als Shit Outta Luck bewijzen maar weer eens dat de 'underground punk scene' inderdaad meer dan springlevend is. We waren dan ook diep onder de indruk van deze feestelijke bedoening, waar vooral opvallend veel jonge punkers op afkwamen. En stelden ons de vraag, waarover klagen we nu feitelijk?
