We schrijven 2014. Onze recensente was danig onder de indruk van Dystopia van Monolith Ze schreef daarover: "In ieder geval zijn we van oordeel dat Monolith het beoogde doel met onderscheiding heeft bereikt en met 'Dystopia' een plaat aflevert die we kunnen aanraden aan iedere liefhebber van Black Sabbath, Ozzy Osbourne of gewoon van de doom-rock afdeling van de jaren '70." De band, afkomstig uit Bremen, speelde toen al een viertal jaar samen maar hield het op doorgaans shows in eigen land. Eind 2013 vonden Monolith het tijd worden om naar buiten te treden, met als gevolg dus die klasse plaat. Ondertussen zijn we 2016 en staan Monolith daar terug met een gloednieuwe doom metal parel, met psychedelische invloeden. Mountain.
Ondertussen is het trio een viertal geworden. Ron Osenbrück speelt nog steeds gitaar, André Dittman drums en Ralf Brummerloh gitaar/zang. Met bassist Jann Wortmann in de gelederen is het geluid van Monolith strakker geworden, tot zelfs veel voller dan die eerder genoemde plaat. Binnen het aanbod benaderd de stem van Ralf nog steeds griezelig dicht deze van Ozzy Osbourne. Voor wie dacht dat die stem uniek was in het metalwereldje? Niet dus, sinds we Raf van Monolith hebben bezig gehoord. Daarmee is de vergelijking met Black Sabbath snel gemaakt. Al lijken Monolith toch van een wat lichter niveau, maar deze meesters in het doom metal genre overstijgen ... Wie heeft dat ooit kunnen doen? De band heeft ondertussen ook geleerd om vooral een eigen geluid naar voor te brengen. Met de inbreng van bassist Jann lijkt het inderdaad dat andere wegen worden ingeslagen. Luister maar naar het op een psychedelische ondertoon gebrachte Moonshine Dedication.
Door weer die lang uitgesponnen nummers naar voor te brengenen deze te combineren met een eerder psychedelische bijwerking ,lijken inderdaad in eerste instantie begane wegen verder te worden bewandeld. Daarbij plaatsen we een kleine kanttekening. Want we vrezen dat niet iedereen hiervoor te vinden zal zijn en deze band, ten onrechte, zal bestempelen als een zoveelste 'Sabbath-kopie'. Maar niets is minder waar. Uiteraard zijn er verwijzingen naar die jaren '70. Uiteraard zullen songs als Lies and deceide, Tide of Standing Tall je prompt doen denken aan Sabbath.
Maar het lijkt ons toch duidelijk dat Monolith ook andere, ontontgonnen wegen, wil inslaan. De inbreng van een extra bassist was daarbij een heel goed idee. Doom wordt dan ook duidelijk vermengd met classic rock, wat het geheel veel melodieuzer maakt. Mountain is daardoor een gevarieerde plaat geworden, waar bovendien ook andere instrumenten hun plaats krijgen. Luister maar naar het wonderbaarlijke Blackbird waar Raf zijn stem echt klinkt als Ozzy, maar waar vooral de mondharmonica een verfrissende wending geeft aan het geluid van Monolith.
We kunnen dan ook besluiten. De band blijft met deze plaat dus hun Doom roots trouw, maar geven aan dat er andere wegen zullen worden ingeslagen, met dank aan dus de inbreng van de extra bassist in de rangen. Dit is dus vooral een album dat de fans van Black Sabbath tot doom metal zal kunnen bekoren, met een knipoog naar psychedelica tot classic rock. Zonder meer een heel leuk vervolg op de vorige plaat, die we sterk kunnen aanraden.
Tracklist:
