De Scandinavische landen hebben doorheen de jaren al heel wat parels van artiesten naar voor gebracht binnen het de globale metal scene. Zou de historische achtergrond van de Vikings en Noormannen daar voor iets tussen zitten? Geen idee. Maar dit geheel terzijde. De uit zweden afkomstige Rideau brengen een mengeling van Progressieve rock met ook invloeden van stonerrock tot punkrock. Ze ontstonden in 2013 en brachten op 1 april - nee dat was geen aprilgrap - hun debuutplaat op de markt onder de titelRideau. Bij de intro hebben we de neiging die versterker hoog te zetten, het is een traag en heel kalme song. Maar Eye Closure is alleen maar een rustige start, vooraleer een spervuur van krachtige drums en gitaargeweld je als luisteraar compleet murw slaan.
Ecstacy komt knallend binnen en duid aan waar het echt om draait bij een band als Rideau. Meedogenloos de luisteraar tegen de muur kwakken, bij het nekvel grijpen, en niet meer los laten. De toon lijkt gezet voor een wervelende tocht doorheen woelige landschappen en hobbelige padden. Hoewel de gitaar riffs, rauwe stem en mokerslagen uitdelende drums doorheen Rideau enorm opvallen, is er een subtiele rol weggelegd voor de saxofoon. Deze zorgt niet echt voor een rustpunt, maar wel dat dit niet een zoveelste pro-punk-stoner rock groepje is in een lange rij. Net de eerder experimentele aanpak trekt ons compleet over de streep. Luister maar naar hevige songs als Mayday, Stand still tot The Bull and the dove. Deze drijven je als luisteraar tot een staat van complete waanzin.
Bovendien lijkt Rideau zich muzikaal niet te willen laten vastpinnen op één muziekstijl. Komen bij eerder genoemde Stand Still de stonerrock elementen enorm naar voor drijven. Dan is No Ait, No Food, No Luck punkrock in zijn meest pure vorm. We krijgen de neiging die song uit volle borst mee te brullen, met de vuist in de lucht. En daarmee zijn we weer aan een andere pluspunt gekomen van Rideau . Ondanks de eerder experimentele aanpak, ligt het meezing gehalte heel hoog op deze plaat. Ook lijken elk van hen je een spiegel voor te houden, en geven een boodschap mee.
Contrasten, tempowisselingen, variatie in sound en aankleding. Het is zowat de rode draad doorheen het geheel. De ene keer worden we compleet murw geslagen, zoals het bij pure rock-'n-roll gerichte Bloodshot of Shameday. De andere keer lijkt het alsof ons hart wat rust krijgt. Vooral bij heel korte instrumentale inbreng zoals het wondermooie Dvala. Om daarna weer scherp uit te halen. December, meteen het langste nummer op deze plaat, bevat een heel lange saxofoon solo die ons kippenvel bezorgt. Maar toch is er niet een song die boven de andere uitsteekt, het is het totaalconcept dat ons telkens overslag laat gaan.
We kunnen dan ook besluiten, dat Rideau een gevarieerde debuut plaat uitbrengt. Met één voor één songs die laten horen en zien dat deze band nog alle kanten uitkan, maar nu reeds op een magistraal hoog niveau spelen. Zowel instrumentaal als vocaal worden diepe gensters geslagen in ons hart. Maar, en dat is wellicht het meest positieve, dit is dus niet een zoveelste progressieve rock bandje in een lange rij. Dat bewijzen die punk tot stoner uitspattingen. Of die subtiele saxofoon inbreng, die ons kippenvel tot intensieve rillingen bezorgen. Rideau is een debuut waarvan we niet elke dag parels tegen komen binnen het alternatieve rock gebeuren. Deze band kan ver komen, mits de juiste begeleiding. Talent hebben ze alvast in overvloed, één voor één.
Tracklist:
Eye Closure
Ecstasy
The Bull and the Dove
I Guess it's so
Mayday
Reverend Bob
Stand Still
No Ait, No Food, No Luck
Bloodshot
Dvala
Shameday
An Act of Revolution
December
