Ik hoor vaak muziekliefhebbers verkondingen ''de underground metal en punk scene is dood''. Ik ben de eerste om dit volmondig tegen te spreken. We schreven het reeds in onze preview van het festival Toxic Waste Fest en kunnen achteraf alleen maar vaststellen, dat die stelling ook blijkt te kloppen. Enorm veel jonge metalfans zakten inderdaad op deze vrij zonnige zaterdag af naar Mechelen voor de derde editie van Toxic Waste Fest. Het was vooral uitzien naar Speed Queen waarvan we al zoveel goeds hadden gehoord dat we ze gewoon aan het werk MOESTEN zien. Turbowarrior Of Steel, die met hun recente cd ons compleet murw hebben geslagen, maar ook een heel sterke live reputatie blijken te hebben. Space Chaser en Iron Curtain zijn in de underground scene totaal geen onbekende meer en bewezen nog steeds te staan als een huis. Maar vooral was het fijn vertoeven in een intieme omgeving die me deed terugdenken aan wilde hardrockfeestjes in menig jeugdhuis of obscure club, waar je met de neus op het podium stond en de toog op nog geen paar meter achter jou. Op zulke plaatsen zijn metal grootheden ooit begonnen vooraleer ze grote festivals plat speelden of mogen headliner zijn op bijvoorbeeld Graspop. Elk van die bands zetten alles op alles om er telkens een wervelend feest van te maken, meteen een dikke proficiat aan de organisatie die vol enthousiasme en met de dosis zenuwen er in slaagde alles in goede banen te leiden. Wij voelden ons eventjes weer die jonge gast van 18 die stevig uit de bol ging in T-klub te Lokeren of zo en met twinkelende oogjes de zaal verliet. Moshen en stagediven doen we deze keer echter zelf niet meer, maar genieten en met twinkelende oogjes naar buiten gaan? Dat zeker en vast. Ons verslag:
Door omstandigheden waren we helaas te laat om de twee jonge, talentvolle bands Infantile en Nocardia aan het werk te zien. Tracer was net aan hun set begonnen. Ze ontstonden in 2006 en brachten enkel een demo uit Harvest the Seed, in 2009. Om er reeds in 2010 mee op te houden. Enkele leden van Space Chaser vormden heel recent Tracer en er is meer, onlangs brachten ze hun debuutplaat op de markt. Die kwamen ze voorstellen op Toxic Waste Fest, de band brengt een 'old school' thrash metal zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Dat doen wij ook niet.
De nummers uit de debuutplaat stralen ook niet iets vernieuwend uit, maar zullen elke fan van het pure old school thrash metal - waartoe wij ook behoren - zeker over de streep trekken. Op het podium bewezen deze heren alvast uit het goede hout gesneden te zijn, en straalden ook een dosis spelplezier en spontaniteit uit, met de nodige zenuwen dat wel, waardoor ook wij totaal over de streep werden getrokken. Met andere woorden, 'schitteren in eenvoud' is zonder meer de rode draad doorheen het aantreden van Tracer op Toxic Waste Fest.
De Limburgers Speed Queen slepen een heel sterke live reputatie mee. Uw reporter ter plaatse had helaas nog niet het geluk gehad deze heren aan het werk te zien. Onze reporter die hen zag in het voorprogramma van Bliksem was echter sterk onder de indruk. Hij schreef daar over: Alsof ze het wisten gingen ze lekker enthousiast te keer en zat het geluid de ganse set helemaal prima. Hun persoonlijke looks en outfits verraden een jaren ’80 heavy metal instelling: weelderig haar, spandex en een gezonde dosis rock ’n roll attitude. Hun jonge leeftijd werd enkel verraden door hun gezichten. De songs werden technisch prima gespeeld en de zanger kan je niet bepaald beschuldigen van enige schroom. Op een bepaald moment werd de toog als uitbreiding van het podium gebruikt. Het publiek, hoewel beperkt in aantal bij deze opener, ging graag mee in deze sfeer. Een zeer leuke kennismaking met een band die volgens mij nog een mooie toekomst tegemoet gaat.
Met andere woorden, de verwachtingen waren heel hoog gespannen. Of ze aan die verwachtingen voldeden? Speed Queen gaf vanaf de eerste noten een knallend antwoord op die vraag. Niet alleen spelen deze heren op een technisch heel hoogstaand niveau, bovendien druipt de spontaniteit en het spelplezier er gewoon vanaf. Maar tevens beschikt Speed Queen over een charismatische en bewegelijke frontman die geen moment onbesuisd liet om de fans mee te slepen in de feestroes. De set werd ingezet met pakkende gitaar riffs die onze ziel doorkliefden, waarna knallende drumsalvo's ons totaal wakker schudden. Nee, daarop stil staan was onmogelijk. De gevolgen lieten niet lang op zich wachten. Moshpits, stage diven, crowdsurfen, alle ingrediënten om hier een knallend metalfeest van te maken waren aanwezig.
Ook werd het publiek geen seconde rust gegund. Die ene vuurpijl was nog maar afgeschoten of daar kregen we een andere kanonskogel naar ons hoofd geschoten, daarbij vloog de frontman, met een knalrode broek, als een wilde wervelstorm over het podium. Maar de man blijkt ook over een stem als een klok te beschikken waardoor je als luisteraar de ene na de andere adrenalinestoot van jewelste te verwerken krijgt en die songs prompt begint mee te brullen, uit volle borst. Speed Queen liet niet alleen het dak eraf gaan, ze waren de aanleiding om van de gehele avond een feest te maken, maar niet alleen door het bouwen van een feestje, maar ook door het spelen en zingen op een technisch enorm hoogstaand niveau wisten deze heren ook ons compleet over de streep te trekken. De vele positieve verhalen die we op voorhand hadden gelezen, gehoord en vernomen, bleken dus volledig te kloppen.
Blizzen spelen in eigen land voor volle zalen, en zijn dus geen onbekende binnen het metal wereldje. Ze zijn pas ontstaan in 2014 en brachten tot op heden enkel een EP uit Time Machine. De heren hebben ondertussen niet stil gezeten en hebben dus al menig club en zaal plat gespeeld. Maar ook op vlak van 'platen uitbrengen' promoten Blizzen volop hun heel ambitieuze debuut. Genesis Reversed. Blizzen brengt knetterende speed/heavy metal, op een hoog technisch niveau. Ze moeten hiervoor niet onderdoen voor de 'grote acts' binnen het genre. Dat zou ook blijken op het podium van Toxic Waste Fest.
Maar eerlijk is eerlijk, we kregen toch een beetje 'been there/done this' gevoel vanbinnen. Elke nodige heavy Metal Cliché passeerde de revue, maar dat lieten fans en band niet aan hun hart komen. Puur technisch knetterende de gitaar riffs lekker weg. Blizzen beschikt over een begenadigde frontman die met zijn stem ons in diep ontroering wist te brengen. Na het straatgeweld van hun voorgangers voelde het wat aan als een rustpunt, maar wel eentje waarbij de haren op onze armen recht kwamen staan en vooral dan telkens de gitaristen een snoeiharde solo boven haalden.
Was het plots etenenstijd? In elk geval stond er nog bitter weinig volk voor Reproach. Nochtans, binnen de underground scene van het zogenaamde hardcore/punk/thrash gebeuren zijn Reproach geen onbekenden meer, ze stonden o.a. op Ieperfest Hardcore Festival in 2013 en zullen er deze zomer weer staan. Vooral heeft Reproach sinds hun ontstaan ergens in het jaar 2000 heel wat watertjes doorzwommen en een ijzersterke live reputatie weten uit te bouwen. Maar wellicht knelt daar net het schoentje, Reproach met hun toch wat meer naar hardcore punk neigende set bleek een vreemde eend in de bijt te zijn.
Echter bleken deze heren in staat om elk van de aanwezigen aan te zetten tot stevig moshen. Met een knallende set, de gebalde vuist in de lucht en een zanger die met zijn bulderende stem elk moment dreigde iedereen neer te knallen zorgden Reproach voor een snoeiharde, knallende passage op Toxic Waste Fest. Als een bulldozer bulderde de band over de hoofden heen en liet geen spaander geheel van de zaal. Een gevoel dat we graag wensen te hebben bij het bezoeken van zo een old school hardcore punk optreden. Zowel instrumentaal als vocaal klinkt deze band dan ook als een ware pletwals, en daardoor kunnen we inderdaad dan ook spreken van een geslaagde passage van deze hardcore punkers.
Dat de meeste aanwezigen echter waren gekomen voor een potje heavy/thrash/speed metal uit de oude doos, in een nieuw kleedje gestoken? Dat bleek toen de zaal weer bomvol stond voor de Duitse band Space Chaser. Het jong, veelbelovende thrash metal gezelschap Space Chaser, ontstaan medio 2011, brachten pas in 2014 hun debuut op de markt. Maar hebben ondertussen bewezen uit het goede thrash metal hout gesneden te zijn. Watch the Skies werd vooral geprezen omdat Space Chaser wellicht grasduint doorheen het verleden maar daardoor zeker niet gedateerd klinkt. En dat is op zich een grote verdienste in dagen waar 'uniek zijn' onmogelijk is geworden. Vooral de kruisverstuiving tussen de typische gitaarlijnen voor deze muziekstijl met een huiveringwekkend stemgeluid dat ons koude rillingen bezorgde, deden onze haren op de armen recht staan. Op het podium van Toxic Waste Fest bewezen deze Duitsers alvast dat er nog hoop is voor de toekomst van speed en thrash metal.
Zonder verpinken en met geen enkel beetje medelijden, razen de heren over de hoofden van de aanwezigen heen. Prompt werd het podium bestormd of ging iedereen over tot stagediven en een ware moshpit. In zoverre dat de gitarist zelf ging crowdsurfen, terwijl hij gensters uit zijn instrument bleef slaan. Space Chaser bleek aan te voelen dat ze hier op handen werden gedragen, en zetten zowaar nog een tandje bij. Als een stormram, waarop geen limiet leek te staan razen de heren over de aanwezigen heen. We zien het grote bands binnen het genre niet meer doen, met deze jeugdige spontaniteit hun publiek uit hun hand laten eten. Bovendien blijken zowel instrumentalisten als zanger weer eens op een technisch heel hoogstaand niveau te spelen, een gegeven dat ons zowat bij alle bands op deze avond is opgevallen trouwens.
De broers Jonas en Jorg Vandamme en Gianni Vuylsteker vormen samen Turbowarrior of Steel. Hailing from The Westhoek, Thrashin' is what we do, met zo een introductie leg je de lat uiteraard hoog, maar aan de verwachtingen hebben ze geheel voldaan zou later blijken. Turbowarrior Of Steel ontstond in 2012 en spelen sinds die tijd het ene podium na de andere gewoon plat. Zo deelden ze ondertussen het podium met o.a. Toxic Shock, Hammerhead, Bloodrocuted, Nuclear Warfare en vele andere. De aanstekelijke muziek die ze brengen, ligt in verlengde van typische Thrash Metal uit vooral Duitsland. Hun nieuwste plaat Full Throttle Turbothrash is daar een levend bewijs van, maar vooral smeken de nummers op deze CD en hun debuut EP Turbothrash gewoon om live gespeeld te worden. Ging het dak er al af bij hun voorganger, dan bleef er van de zaal na de turbo doortocht van deze Turbowarrior of Steel geen spaander meer geheel.
De eenvoudige songs werden als ware anthems meegebruld van vooraan tot ver naar achter. Maar binnen dat 'feestje bouwen' viel ook nu weer die technisch hoogstaande manier van spelen op. Elke riff uit de gitaren gaf ons een ware adrenalinestoot, waarna drumsalvo's telkens aanvoelden als keiharde kanonballen die op het publiek werden afgevuurd. nu ja met songs als Polonaise pit, Turbotwist Keep thrashin en dergelijke meer hoeven deze heren ook live niet onder te doen voor enige 'grote naam ' binnen de scene. Vanaf de eerste tot de laatste noot werden moshpits vastgesteld, gingen mensen gewoon op het podium mee zingen en spelen en waren de stagedivers net levende vliegtuigen die over onze hoofden vlogen.
Maar vooral blijken Turbowarrior of Steel een geoliede machine te zijn, die door middel van snoeiharde thrash riffs en de nodige entertainment naar hun publiek toe erin slagen iedereen compleet murw te slaan. In zoverre dat nog mogelijk was na de doortocht van bijvoorbeeld Speed Queen en Space Chaser. Ook leggen deze heren de lat extreem hoog en bezorgden mede lid Gianni niet alleen een knallend verjaardagsfeest. Ze lieten het publiek met volle teugen mee genieten.
Met de leuze 'Drink your Beer' en andere superlatieven om eens volledig uit de bol te gaan, zorgden Turbowarrior of Steel er vooral voor dat we de realiteit even opzij konden zetten. Maar we benadrukken daar toch bij, deze heren weten wat ze doen. Het is niet zo dat ze zomaar lukraak wat gitaar, drum en zang staan te spelen. Ze doen dit op een heel hoogstaand technisch niveau, maar vooral bezorgen ze alle aanwezigen die ene adrenaline stoot na de andere. Waardoor je als mens er weer eens tegen kan voor een tijdje. De rij naar de toog, na dit fijne en indrukwekkende concert, was er prompt groter door geworden.
Op het einde van de set stond het podium propvol met fans, groep en vrienden en kennissen. Het zegt voldoende over hoe een concert van Turbowarrior of Steel echt aanvoelt. Samenhorigheid, kameraadschap en van het leven een feest maken. Die with a beer in Your Hand!
Was iedereen plots compleet murw geslagen? In elk geval stond er betrekkelijk wat minder fans aan te schuiven voor Iron Curtain. Nochtans , de Spaanse, we citeren, Thrash/speed/heavy metal band Iron Curtain ontstond in 2007 en heeft ondertussen een indrukwekkend parcours afgelegd binnen het metal underground gebeuren. Na enkele demo's en dergelijke meer brachten ze in 2012 hun eerste plaat op de markt Road to Hell. De recensies waren zonder meer lovend over dit debuut. Luid, hard en meedogenloos, net wat het speed en heavy metal wereldje nodig had. Is de algemene tendens in menig recensie over dit album. Op diezelfde manier werd de volgende plaat benaderd. Jaguar Spirit werd in 2013 op de markt gebracht.
Hard en snel ging het er wel degelijk aan toe, al had Iron Curtain het in eerste instantie wat moeilijk om het, inderdaad, wat murw geslagen publiek nog één keer uit de bol te laten gaan. Maar deze band weet perfect hoe een publiek in te palmen en maken daar niet teveel of weinig woorden aan vuil. Ze laten gewoon de muziek voor zich spreken, wat uiteindelijk er toch voor zorgt dat iedereen nog een laatste keer volledig overslag gaat. De pure heavy metal, met speed metal invloeden, ging er in als zoete koek. Ook nu weer gingen fans gewoon mee op het podium mee brullen en headbangen. De kruisbestuiving tussen het enthousiasme van band en fans op het podium zorgde er uiteindelijk voor dat alle aanwezigen overslag gingen en deze derde editie van Toxic Waste Fest met een knaller van jewelste afsloten.
We kunnen dan ook besluiten. Elk van de bands speelden op een heel hoogstaand niveau en legden de lat heel hoog. Ze speelden allemaal met een jeugdige spontaniteit en lieten geen moment onbesuisd om de fans te laten mee genieten op en voor het podium. Maar vooral viel het haast perfecte geluid op tijdens elk van de concerten. En dat is toch de grote verdienste van de geluidsman van dienst- Bob Briessinck- die met de knoppen een magie liet ontstaan waardoor elk van die groepen pas echt konden uitblinken. Een dikke pluim en stevig applaus dus voor de geluid/lichtman van dienst die toch vanaf de vroege namiddag tot na middernacht voortdurend in de weer was om alles op dat vlak perfect te laten verlopen. Maar ook de organisatie aan de kassa, de toog, de podiumopstelling en wat weet ik veel... Het viel ons op dat alles perfect verliep, en iedereen met een stralende glimlach - en wellicht ook een buil of een kleine bloedneus - de zaal verliet. Wij ook, behalve de bloedneus en buil. Op naar de vierde editie volgend jaar!
