De vocale inbreng, het lijkt blijkbaar een beetje een struikelblok voor een band als Hooverphonic. Het rijtje zangeressen, dat ooit deel heeft uitgemaakt van de band wordt steeds langer. Een overzichtje? Esther Lybeert (1995 - 1996), Liesje Sadonius (1996 - 1997), Kyoko Baertsoen (1997), Geike Arnaert (1997 - 2008) - de meest succesvolle periode toch - en Noémie Wolfs (2010 - 2015). Ondertussen belsloten Alex Callier en Raymond Geerts om op de gloednieuwe plaat In wonderland gebruik te maken van verschillende stemmen. Ook op het podium worden drie uiteenlopende vocalen naar voor gebracht, zijnde twee vrouwelijke en één mannelijke stem. Op 20 maart zakten we af naar Zaal De Zwerver te Leffinge en op 31 maart naar Concertzaal De Casino te Sint-Niklaas. Verslagen en foto's, zie hieronder:
Dat Hooverphonic nog steeds enorm populair is na al die jaren? Het bleek toen we Concertzaal de casino te Sint-Niklaas betraden. Het bordje 'sold out' stond al een tijdje boven de deur, en inderdaad er was geen doorkomen meer aan. Mensen stonden tot aan de beide zijdeuren op elkaar geplakt, maar er was nog voldoende plaats over om de gezelligheid niet te ondermijnen. Met een waar strijkorkest erbovenop, zou dit een bijzondere avond worden. Bovendien was er geen voorprogramma en zou Hooverphonic een set van circa twee uur afleveren. Om dan de aandacht van je publiek scherp te blijven houden? Dan moet je wel uit het heel goede hout gesneden zijn. Ook in De Zwerver was het concert volledig uitverkocht. Wij waren voldoende vroeg gekomen om eerst nog gezellig een consumptie te nuttigen in het caféetje dat er vlak aanpalend bij ligt. Maar wanneer de deuren effectief op gingen stroomde het volk vlotjes toe. Ons verslag:
Hooverphonic en Sint-Niklaas hebben altijd een speciale band gehad, dat werd uitvoerig naar voor gebracht door Alex en de zijnen. Maar ook het publiek was vanaf de eerste tot de laatste noot heel enthousiast. Kortom, dit was een op voorhand gewonnen thuismatch voor Hooverphonic. Maar het dient te worden vermeld, die twee uur zijn als het ware voorbijgevlogen. We stelden vast dat we geen enkel moment op onze horloge moesten kijken. Dit was mede te wijden aan het feit dat er binnen de set voldoende variatie zat, vooral dan wat de vocale eindafwerking betrof. De ene vrouwelijke stem klinkt anders dan de andere, en de vaak mannelijke vocale aankleding zorgde voor een heel andere wending binnen het geheel. Bovendien was er dus dat strijkorkest die het geluid veel voller leken te maken, waardoor ook instrumentaal het niet aanvoelde alsof alles diezelfde lijn ging opgaan. Maar hoezeer we wel onder de indruk waren van de stemmen apart, de meest magische momenten waren toch als alle drie de stemmen tegelijkertijd in de strijd werden geworpen.
Net voor de bisronde zorgde dit voor een kippenvelmoment dat ons deed terugdenken aan de glorie dagen van Hooverphonic. Want eerlijk is eerlijk, zonder afbreuk te doen aan de inbreng van iedere artieste binnen de band anno 2016, persoonlijk missen we nog steeds die unieke stem van Geike enorm binnen de band. Maar we moeten dan ook bekennen, deze nieuwe aanpak lijkt deuren te openen naar wellicht een nieuwe bladzijde in de carrière van de band. Blijven stil staan, en zeuren over ''vroeger was het beter'' daar bereik je uiteraard ook niets mee.
Wat ons vooral opviel binnen de 'nieuwe' Hooverphonic is het absolute leiderschap van Alex Callier, die zonder enige problemen zijn mede artiesten, maar ook het publiek, compleet naar zijn hand leek te zetten. Uiteraard beschikt Alex over de nodige dosis charisma en weet hij verdomd goed hoe een publiek te entertainen. Ook liet hij geen moment onbetuigd om elk van de mee zingende en spelende artiesten bij Hooverphonic anno 2016 uitvoerig in de bloemetjes te zetten. Meteen komen we aan het grote pluspunt, dit was een goed geoliede machine waarvan elk van de leden perfect op elkaar is afgestemd. Het zorgde met momenten voor een magische kruisbestuiving, waarbij we een traantje wegpinkten.
Maar zoals we aangaven, was dit meestal het geval toen alle zangers/zangeressen samenwerkten. Zo was er een heel mooi moment waarop het leek dat de zanger een soort liefdesverklaring deed aan zijn vrouwelijke kompaan. Wat door het publiek heel enthousiast werd onthaald. Na de regulaire set mocht de band nog twee keer terug komen voor een bisronde. Met in het begin een mooi duet tussen een van zangeressen , gerugsteund door enkel het strijkorkest. Een intimistisch moment waarbij je een speld kon horen vallen in de zaal. Maar ook meteen een voorbeeld van hoe we de avond hebben beleefd. Van een heel verstilde sfeer, naar een haast psychedelisch aanvoelende samensmelting, tot enkele knappe duetten. Zorgden er uiteindelijk voor dat we alsnog over de streep werden getrokken, en elke sceptische kijk op de zaak die we in het begin zeker hadden, opzij konden schuiven of tot de vuilnisbak verwijzen. Met de achterliggende, eerder genoemde gedachte. Hooverphonic slaat hier een heel andere bladzijde open in hun boek, waarbij wellicht wenkbrauwen zullen gefronst worden en mensen met enige weemoed aan vroeger zullen terugdenken. Maar waarbij deze band ook bewijst nog steeds te evolueren in sound , aankleding en dus niet blijft doorborduren op wat ooit is geweest. Daarom kijken we ook met een brede glimlach terug op een geslaagde avond, we zagen dan ook niets dan lachende gezichten de zaal verlaten omstreeks half elf in de avond. Missie geslaagd dus, zonder meer!
Ook voor het concert in de De Zwerver duurde het even vooraleer de nieuwe setting ons volledig over de streep kon trekken. In het begin voelde het niet goed aan voor ons. We voelden ons verwaarloosd en het kwam bij velen aan alsof een zovele switch steeds weer kan binnen een band. Werd het niet eens tijd om te stoppen viel ons regelmatig in tijdens het concert. Het duurde dan ook ettelijke nummers vooraleer we letterlijk konden genieten van dit nieuwe gegeven en alle vooroordelen aan de kant konden zetten. Hoewel we vinden dat Hooverphonic met Noémie Wolfs het beter had kunnen doen moeten we verder gaan met ons leven en accepteren dat dit nieuwe concept, dit meer dansbare concept, wellicht een breder commerciëler publiek zal kunnen aanslaan.
Een verslag van Erik Vandamme en Tom Vanderghinste
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
