Paaspop valt vroeg dit jaar. Het is koud en soms een tikkeltje regenachtig. Qua artiesten, echter, zitten we dit jaar gebakken: misschien niet voor de headliners, dan zeker voor het beginnend talent. Een gevarieerder festival is niet te vinden op Nederlandse bodem, en wederom legt de organisatie de lat hoog voor alle festivals die nog zullen aanvangen dit seizoen. Ondanks de 170 artiesten en ruim 60.000 bezoekers kreeg Paaspop het ook dit jaar voor elkaar meer aan te voelen als pretpark dan als grootschalige festival.
Op entertainmentgebied konden bezoekers zich vermaken met onder andere een rondlopende karaoke, een ballenbak, een nieuw kapsel verzorgd door de Rotterdamse heren van Schorem Barbier, een drankje in de nieuwe smartlappenkroeg en genoeg plek om in alle rust te loungen in een hangmatje als het allemaal wat teveel dreigde te worden. Veelsteveel voor maar drie dagen!
De vrijdag van Paaspop, ooit geïntroduceerd als toeloopje naar het ‘echte werk’ van de zaterdag en zondag, mag zich dit jaar voor het eerst ook een volwaardige festivaldag noemen. Het Olympisch festivalvuur wordt letterlijk en figuurlijk aangestoken door BZB, voorheen bekend als Band Zonder Banaan. Het is goed bier drinken op de feestklassiekers als ‘Echte Vrienden’ en ‘Koning Pintenman’ die de groep ten gehore brengt, onderwijl kijkend naar de gekke capriolen die uitgehaald worden op het podium.
Op de Jack Daniel’s Stage, waar men nieuw talent kan ontdekken, speelt Paus. Op het podium: twee tegenover elkaar geplaatste drumstellen, een bas en keyboard hierachter opgesteld. U raadt het al. Dit Portugese viertal maakt rock met een sterke nadruk op slagwerk. De wisselende ritmes met hier en daar wat herhalende woorden en basrifjes werken hypnotiserend. Fresku bewijst deze dag in de grote Apollo-tent koning van de zelfspot te zijn. De Eindhovense rapper spreekt meer dan enkel hiphopliefhebbers aan met dit nagenoeg perfecte, emotionele optreden. Inhoudelijk zware nummers ‘Nooit Goed’ en ‘Zo Doe Je Dat’ krijgen live een extra wrange nasmaak, zonder vervelend aan te voelen: Fresku brengt een pijnlijk confronterende boodschap op humoristische wijze.
Laat u niet afschrikken door het indrukwekkend Victoriaans-geïnspireerde uiterlijk van metalband Powerwolf: hun heavy metal ligt lekker in het gehoor en blijkt gemakkelijk mee te zingen. “We are here to fight for Heavy Metal!” roept frontman Attila Dorn, maar echt heavy kan dit optreden niet genoemd worden. De tracks zijn soms wat voorspelbaar, maar het totaalplaatje levert een uur degelijk vermaak op voor de alternatieve Paaspopbezoeker.
Als het met één Nederlandse band hard gegaan is het afgelopen jaar is dat John Coffey. Vorig jaar speelden zij op ditzelfde Phoenix-podium met hun ruige rock ‘n’ roll, om dit nu, met een Edison op zak, nog even dunnetjes over te doen. Evenals de band op het podium doet ook het publiek in de tent precies wat ’t wil: het is een chaotische wirwar aan moshpits en crowdsurfers waar geen einde aan lijkt te komen. De groep heeft ‘t naar hun zin en dat straalt er aan alle kanten vanaf. Op aanmoediging van zanger David Achter de Molen wordt er van T-shirt gewisseld met vreemden. Naast dit aanwezige feestgehalte levert nieuwe track ‘No House For Thee’, over de huidige vluchtelingencrisis, een bijzonder gevoel op. Kan John Coffey niet gewoon ieder jaar op Paaspop spelen?
De Thunder Alley, dit jaar nieuw op Paaspop, is een gezellige platenzaak/kroeg waar verscheidene acts hun akoestische kant laten zien. Joey Cape, bekend van punkrock band Lagwagon, doet dit op bijzondere wijze. Het optreden voelt aan als een ontspannen jamsessie. De sfeervolle, intieme setting van het lage podiumpje tussen de platenbakken zorgt meteen al voor een aangename huiskamervibe. Cape wordt bovendien afwisselend bijgestaan, zowel muzikaal als vocaal, door Walt Hamburger, Laura Mardon en Yotam (Useless ID), wat voor fijne verrassingen en emotionele momenten zorgt.
Zolang jezelf in tweeën delen onmogelijk blijft zullen festivals zo sterk als deze altijd voor dilemma’s zorgen. Zo ook deze vrijdagavond. We begonnen bij Baroness, die met overtuiging en gevoel een indringende stoner metal-set neerzetten. Een vollere Jack Daniel’s Stage hadden zij zeker verdiend. Maar op de Apollo speelt meer dan waardige headliner de Golden Earring. De groep vult bijna 2 uur met het spelen van slechts 11 nummers. Er lijkt geen einde te komen aan de solo’s, die met geklap en gejoel worden onthaald. Je kunt niet anders dan enorm onder de indruk zijn van Nederland’s beste drummer Cesar Zuiderwijk, wie een staande solo van ruim 5 minuten tijdens ‘Radar Love’ geen enkele moeite lijkt te kosten. De groep, die langer bij elkaar is dan de gemiddelde Paaspopbezoeker oud is, blijkt moeiteloos overeind met nieuwer werk en oudere hits als ‘Twilight Zone’ en ‘When the Lady Smiles’.
De eerste festivalnacht is een natte, en op zaterdag is het ploeteren door de modder. Een ode aan de houten vloerplaten die de meeste overlast tegengaan! We beginnen deze dag bij HAEVN. De jonge indiepopgroep maakt de hype, die ruim voor aanvang al zorgt voor een volle Jack Daniel’s Stage, naar ieders tevredenheid waar. Muzikaal gezien mag de muziek weinig variatie bieden, maar gedurende de set wordt de spanning wel degelijk opgebouwd. De gebreken liggen meer bij het karakter van de nummers dan bij de uitvoering: deze was feilloos. In deze relaxte sfeer zet men zachtjes de eerste danspasjes van de dag. Bij Che Sudaka kan even later verder gedanst worden. De feestband zorgt voor een leuk festijn in de Apollo in de vroege namiddag. Ondanks het gebrek aan tekstbegrip vanwege de Spaanse taal van de nummers blijkt meeblèren en –hossen geen enkel probleem voor het aanwezige publiek.
De Phoenix Stage schotelt ons ook My Baby voor. Hun muziek is een mix van duistere rock en psychedelische blues, duister doch dansbaar en gekenmerkt door de hypotiserende stem van vocaliste Cato van Dijck. De set sleept wat voort en heeft wat moeite echt de aandacht vast te houden, maar klinkt zeker degelijk. De zangeres zet nog haar gitaar aan de kant om op hun muziek te dansen, en hoewel het optreden deze toevoeging niet nodig had zullen er ook zeker geen klachten gehoord zijn over deze visueel bekoorlijke onderbreking. Een echt memorabel optreden dit weekend is toch zeker dat van De Staat, Nijmeegse rockband rond zanger Torre Florim. Een setlist die veel populaire nummers bevat van laatste album O, maar ook ouder werk als ‘Input Source Select’ en ‘Sweatshop’ vallen goed in de smaak. Van alle kanten worden teksten meegezongen en langzaamaan bouwt de spanning op. “Zal 'Witch Doctor' wel gespeeld worden? “ hoor je mensen denken. Hun geduld wordt beloond, en hoe: de set eindigt met een enorme circlepit rond Florim, midden in de overbeladen tent waar men van buiten nog steeds tracht zich een weg naar binnen te banen.
Maar ook de volgende act in De Phoenix is een memorabele. Het Britse viertal Enter Shikari heeft net hun eerste stadiontour door de UK afgerond en pakt ook dit optreden groots aan. Een spanningopbouwend intro van 10 minuten, inclusief countdown, brengt de sfeer er direct goed in. De groep gaat gedurfd en verrassend succesvol van start met klassieker ‘Sorry You’re Not A Winner’, waar van alle kanten op meegeklapt wordt. Alles kan verwacht worden bij Enter Shikari wordt gedaan door Enter Shikari: mashups, remixen, graphics, en natuurlijk het publiek in duiken. Een show als deze in woorden vatten is nagenoeg onmogelijk.
Grote zaterdagafsluiter The Prodigy gaat het minder soepel af. Na strak en enorm energiek van start te gaan met publiekslievelingen als ‘Omen’ en ‘Firestarter’, welke door het publiek voorzien worden van gemoedelijke en minder gemoedelijke moshpits, krijgt de band bij ‘Smack My Bitch Up’ te maken met een stroomstoring. Het wordt opgelost, maar tegen die tijd hebben vele bezoekers toch hun campingplekje alvast opgezocht. Een goede afsluiter, zeker, maar voor een band met een reputatie als die van The Prodigy werden er toch meer verrassingen, en minder clichés verwacht. “Where are my party people?” roepen gaat na de vijfde keer toch ook wel wat vervelen.
Evenals de zaterdag begint ook de zondag van Paaspop 2016 gemoedelijk. Danny Vera opent op de Phoenix deze laatste festivaldag. De Nederlandse zanger speelt een solide americana-set, die opvallend eindigt met een Johnny Cash cover. Dit gaat er lekker in bij het publiek, wat minder bekend lijkt te zijn met het eigen werk van deze songwriter & band. Op het Thunderbolt podium worden wij aangenaam verrast door Scorpion Child, een bijzondere band uit Texas die classic hardrock nieuw leven inblaast. Agressie, passie, enthousiasme, het orgelgeluid en de loepzuivere vocalen van zanger Aryn Jonathan maken dit een memorabel optreden. Ook de dansmoves van de zanger mogen er wezen, evenals zijn uitzonderlijke interactie met het publiek. Ook toetsenist Aaron John Vincent doet zijn best: hij gooit en smijt met z’n instrument zonder dat je ooit twijfelt aan zijn oprechtheid.
Typhoon doet alweer een tijdje met dezelfde show de Nederlandse podia aan, en zo ook voor de tweede keer in twee jaar Paaspop. Niet nieuws dus, maar desalniettemin een fantastisch feestje met hits als ‘Zandloper’ en ‘IJswater’ die de grondplanken doen deinen van de springende massa mensen. Een andere sfeer hangt er in de Phoenix. “Thank you for watching your favorite band tonight!” roept Hollywood Undead, waar het overgrote deel van het publiek enkel grinnikend met het hoofd om schudt. De rap/rock combo doet ’t lekker bij het jongere publiek, en de band speelt hier slim op in. Er wordt flink wat gescholden, geprovoceerd puur om het provoceren. De performance is vermakelijk en ook zeker aanstekelijk; er valt te lachen om de misplaatste grootheidswaan van de groep. Maar echt, als er dan zonodig geplaybackt moet worden, maak het dan niet zo overduidelijk.
De volgende dosis zelfvertrouwen zien we terug bij De Jeugd Van Tegenwoordig. Naar De Jeugd ga je niet voor muzikale genialiteit, naar De Jeugd ga je voor een feestje. En een sicke party is het zeker! Willie Wartaal, Vieze Fur en Faberyayo zijn in topvorm vanavond. Er wordt flink gedold met het publiek tussen de bedrijven door en bovendien bevat de setlist enkel publieksfavorieten van voornamelijk De Lachende Derde en De Machine: we schieten van ‘Deze Donkere Jongen Komt Zo Hard’ naar ‘Hollereer’ naar ‘Buma In Mijn Zak’ zo naar ‘Watskeburt?!’, om te eindigen met ‘Sterrenstof’ en ‘De Formule’, deze laatste met ruim honderd man extra op het podium. De groep had zo het festival officieel mogen afsluiten, hoewel er een onbeantwoorde vraag op ieders liggen lag: “Waar bleef ‘Manon’?”
Na dit feestgedruis wordt er nog een afwijkend uitstapje gemaakt naar noise-punk authoriteit Refused. Ze maken muziek met een idee en dat doen ze lekker. Frontman Dennis Lyxzén is enorm energiek, staat geen moment stil, duikt het publiek in en stort bovendien zijn hart uit wanneer hij een oproep doet tot politiek bewustzijn en zich sterk maakt voor gendergelijkheid. Het enige kritiekpunt luidt dat de sterk door tempowisselingen gedomineerde muziek niet altijd even soepel doorloopt, maar dat mag de pret allerminst drukken zo bij dit laatste optreden van de laatste dag.
Met het ten einde lopen van Paaspop 2016 kunnen we enkel hopen op minstens zo’n sterk affiche voor Paaspop 2017. Laten we hierbij dan ook steikem hopen dat het geluid dat jaar wat in volume gedempt zal worden, opdat de oordoppen je niet continu de oren uittrillen.. Maar Paaspop, blijf vooral doen waar je goed in bent, dan zien we je volgend jaar zeker terug in Schijndel op 14, 15 & 16 april!
