Op deze winderige Pasen zakten we af naar Deinze voor de derde dag van het minifestival 5 Jaar ELPEE. Binnen het concept valt vooral de gezellige tot kameraadschappelijke sfeer nog het meest op. Vooral wordt in de tent een heel intieme sfeer geschapen, je staat telkens opnieuw heel dicht bij het podium als toehoorder. Ook het bier vloeit tierig aangezien de toog ook vlakbij dat podium is, dat zorgt er wel voor dat sommige concerten worden herschapen tot een praat café met achtergrond muziek. Maar de bedoeling van dit gezellige concept is dus vooral de zorgen even vergeten binnen een gemoedelijke sfeer, waar bekenden en onbekenden samen komen om een pint te drinken en om te genieten van het muzikale aanbod. Net zoals dat bij concerten in Café ELPEE ook steeds het geval is. Daarom kunnen we alvast de muziekliefhebbers, tot metalfans, tussen onze lezers aanraden eens naar daar af te zakken. Voor een overzicht van het aanbod verwijzen we jullie dan ook door naar de website: http://muziekcafeelpee.be/activiteiten. Maar laten we overgaan tot de orde van de dag, op deze derde dag waren er heel wat verschuivingen wegens het wegvallen van Wizz Wizzard maar ook doordat Warrior Soul door problemen met de trein verbinding later zouden arriveren. Jason begon pas rond vier uur aan hun set en Warrior Soul zouden dus afsluiten, Dyscordia moest in allerijl hun instrumenten opstellen om reeds om 19u hun optreden aan te vatten. Ons verslag:
Jason had de ondankbare taak om een publiek dat duidelijk was gekomen voor Dyscordia alvast op te warmen, bovendien bracht hij een semiakoestische set waarbij hij vooral zijn gitaar voor zich liet spreken. Dat Jason een begenadigde gitarist is daar bestaat het minste twijfel over, zijn set bestond uit bekende en minder bekende nummers. Die werden telkens gebracht op een technisch heel hoogstaand niveau en zorgden vaak voor een waar kippenvelmoment. Veel van die songs leken echter aan het publiek voorbij te gaan, de meeste mensen kwamen pas binnen en begonnen met elkaar te keuvelen tussen pot en pint. Daardoor ontstond een soort 'praatcafé sfeer' waarbij de muziek welliswaar als een welgekomen achtergrond werd beschouwd. Bij enkele songs ging het tempo wat de hoogte in en kon Jason plots op heel wat meer bijval rekenen. We zagen zelfs enkele mensen wat dichter bij komen en de aanzet tot een potje headbangen was ook aanwezig. Deze artiest is vooral een gitarist die op heel hoog niveau staat te spelen, en je als luisteraar de ene keer in een trance kan brengen en de andere keer dan weer ons tegen de muur lijkt te kwakken en murw te slaan. Als je een zevensterren gitarist als bijvoorbeeld Steve Vai naadloos kan naspelen dan moet je wel uit het heel goede hout gesneden zijn. Heel alleen op dat podium slaagde hij er alsnog in ons hart te verwarmen en de aanzet te geven voor wat nog moest komen. Echter lijkt me dit concept eerder iets voor een nog meer intieme setting, zoals in het café zelf of in een huiskamerconcert sfeer. Waar zijn muziek nog beter tot zijn recht zou komen.
De verwachtingen waren vrij hoog gespannen, Dyscordia had ons ondertussen niet alleen op plaat compleet over de streep weten te trekken - Hun laatste album Words In Ruin is zonder enige discussie grensverleggend, en katapulteert deze heel gedreven Belgische band naar, wat ons betreft, wereldniveau - Ook op het podium konden ze ons over de streep trekken. Vorig jaar nog zagen we hen aan het werk in Genk en waren diep onder de indruk. Hierbij viel vooral de kruisbestuiving op tussen de toch wel heel integrerende stem van enerzijds Piet Overstijns en de hartverscheurende grunts van Stefan Seger. Deze bezorgen elke metalfan in hart en nieren gegarandeerd kippenvel tot een adrenaline stoot van jewelste. Waardoor er een magie ontstaat die Dyscordia inderdaad doet uitstijgen tot een ongekende hoogte. Uiteraard gerugsteund door klasbakken als gitaristen Guy Commeene , Martijn Debonnet en bassist Wouter Nottebaert. Bovendien is er het indrukwekkende drumstel van Wouter Debonnet die zijn instrument bespeeld als een virtuoos.
En daar knelde wellicht gisteren in de tent het schoentje een beetje.Doordat het geluid vaak rare weerkaatsingen teweegbracht in die tent, een euvel waar niemand en we benadrukken niemand iets kan aan doen, hoorden we soms de drums te veel boven die magische stemmen uitstijgen. Of eerder de snoeiharde gitaarlijnen de rest een beetje overstijgen. Terwijl het net de kruisbestuiving tussen deze zes top artiesten is die zorgt voor een geslaagd tot magisch melodieus metal concert van heel hoogstaand niveau. Vooral in het begin van de set viel dat euvel ons toch wat op, maar gaandeweg leek de band toch meer en meer greep te krijgen op het publiek en was alles vrij snel vergeten en vergeven. Wie daar totaal geen last van hadden waren de fans vooraan het podium die lieten het niet aan hun hart komen en genoten van begin tot einde. Opvallend daarbij waren het net de nieuwe songs zoals Chthonic Star , Words of Fortune die ons het meest konden bekoren, zonder afbreuk te doen aan de oudere kleppers zoals Twin Symbiosis
Uiteraard beschikt Dyscordia over een charismatische frontman die iedere aanwezige uit zijn hand doet eten, eens de twee stemmen van Piet en Stefan elkaar kruisen ontstaat er wel degelijk iets onaards dat we geen plaats kunnen geven. Zonder meer is Dyscordia een Belgisch band die moesten ze Amerikanen zijn geweest, nu voetbalstadions zouden volspelen en aan de metaltop staan in hun land. Met deze ingesteldheid en technisch hoogstaande manier van spelen, tot de hoge dosis spontaniteit die deze heren uitstralen kunnen zij inderdaad ver geraken, heel ver. Echter op deze avond, ontbrak er dat 'iets meer' aan om ons compleet over die streep te trekken, en van begin tot einde murw te slaan. Maar wij zijn er zeker van hun Cd voorstelling in de Kreun, 8 april, zal een optreden zijn om in te kaderen, want deze jongens beschikken wel degelijk over potentieel om overal potten te breken. Meer informatie hierover: https://www.facebook.com/events/529674483872027/
Setlist: Harlequin's Grief // Bail Me Out // In solitude // Never Will // A Perfect Day // The Marquerade // Chthonic Star // Worlds of Fortune // ENCORE: Twin Symbiosis // My Devotion
Met Warrior Soul heeft Café ELPEE zonder meer een legendarische Amerikaanse band weten te strikken. Deze band is ontstaan in 1987 en brengen typische Amerikaanse hardrock tot heavy metal in de meest pure zin van dat woord. In de beginjaren had Warrior soul enorm veel succes. In eerste instantie vooral in Amerika, maar ook Europa ging voor de bijl. Dat was in grote mate te danken aan de spring-in-het-veld frontman Kory Clarke. Die als een bezetene over het podium stoof. In menig interview lazen we dat hij, wat zijn podium act betreft zich liet inspireren door Iggy Pop. Medio 1995 hield Warrior Soul ermee op.
In 2007 werd de band nieuw leven ingeblazen. En gisteren, op paaszondag stonden ze gewoon op het podium van 5 jaar ELPEE. We merkten dat Kory nog steeds diezelfde charismatische uitstraling heeft als vroeger en alle aandacht naar zich toe trekt. Maar waren ook danig onder de indruk van de indrukwekkende gitaar solo's die ons telkens opnieuw kippenvel bezorgden. Warrior Soul slepen een hele dosis ervaring met zich mee, maar dat wil niet zeggen dat ze daarom een routineuze set afleveren. De heren spelen met diezelfde spontaniteit als in de wilde jaren '80. Met die vrij typische Amerikaanse hardrock, waarbij overdreven poses en clichés ook thuishoren zorgden Warrior Soul voor een wervelende en onvergetelijks gebeurtenis. En sloten deze editie van 5 jaar ELPEE dan ook met brio af. Wegens een curfew - het moest om 22u stil zijn - moesten ze er al na een klein uur mee ophouden, wat op zich een beetje jammer was. Want dit had gerust nog langer mogen duren.
Warrior Soul bouwden vooral een knallend heavy metal, hardrock feestje zonder weerga. Waarop stilstaan onmogelijk bleek te zijn. Dat was uiteraard te danken aan de snedige gitaar riffs, die ons de ene na de andere adrenaline stoot bezorgden. Maar vooral aan de bewegelijke en charismatische frontman Kory die elke aanhoorder van begin tot einde uit zijn hand deed eten. Om maar te zeggen, soms kan een reünie uitmonden in klasse concerten die niet klinken als flauwe afkooksels, maar als een hertopstandingen uit de doden bij wijze van spreken. Meteen een meer dan gedenkwaardig aantreden, dat ons nog lang zal bijblijven. Voor fans van die typische Amerikaanse hardrock, een sterke aanrader.
