Toen wij vorig jaar afzakten naar 4 jaar ELPEE waren we danig onder de indruk van de gezellige bedoening in de tent vlak naast de bekende Café ELPEE te Deinze. We besloten dan ook om in 2016 ook naar dit minifestival af te zakken. Dag 1 was compleet uitverkocht. Met op het programma Tangled Horns, Cowboys & Aliens en het altijd een feestje bouwen combo Belgian Asociality verwonderde dit ons totaal niet. De organisatie wist bovendien een uitgebreid pakket aan muziekgenres aan te bieden, op deze eerste avond. Met andere woorden, voor ieder wat wils. Al hadden we vooral de indruk dat de meesten waren gekomen om een stomend feestje te bouwen met Belgian Asociality. Maar ook de stoner rockers van Cowboys & Aliens kregen heel wat publiek tot voor het podium. Ons verslag:
De avond aftrappen, het is altijd een moeilijke opgave. Maar Lewis lieten dit niet aan hun hart komen en zetten de eerste noten met vol enthousiasme in, alsof ze aan het spelen waren voor een 10 000 al even enthousiaste fans, het siert hen. Deze uit de omstreken van Nevele afkomstige 'Punkrock Americana Classic Rock' doen me puur muzikaal wat denken aan een kruisbestuiving tussen Dropkick Murphy's en Flogging Molly, zelfs het meest neigende naar die eerste. In elk geval stonden Lewis met diezelfde dosis energie te spelen als deze twee voorgaande. De lat werd vanaf het begin vrij hoog gelegd. Lewis haalde dan ook alles uit de kast om het publiek zoveel mogelijk te bekoren. Hoewel iedereen wat naar achter bleef staan, zag je toch mensen zachtjes mee deinen op de punkrock tonen. Niet alleen spelen de instrumentalisten op technisch hoog niveau, de zanger en frontman beschikt over heel wat charisma en heeft een stem die iedereen in vervoering zou moeten brengen. Dat viel vooral op bij een haast akoestisch moment, helaas kreeg hij hiermee de tent niet stil. Waardoor de intieme sfeer wat verloren ging in geroezemoes. Maar Lewis bleven rustig hun set afwerken, met steeds datzelfde enthousiasme. Waardoor de aanwezigen toch moesten vaststellen dat deze band best potentieel heeft. In navolging van eerder genoemde punkrockers, lijkt Lewis in staat om tenten in vuur en vlam te zetten. Op menig punkrock feestje, zal dat met deze aanpak en ingesteldheid zeker moeten lukken.
Een band die ons eigenlijk niets meer hoeft te bewijzen is Tangled Horns. De Antwerpse band, met wortels in de Noorderkempen, zag het levenslicht in 2009. De band werd opgericht door leden van de post-hardcore band The Stich. Hun muziek wordt doorgaans omschreven als: Grunge Meets Stoner. Maar, en dat is begrijpelijk want de band weigert zich halsstarrig in een vakje te laten duwen. Begin van dit jaar brachten ze een nieuwe plaat op de markt, Unstoppable Force. We schreven daarover: "Unstoppable Force bevat songs die telkens door die eerder genoemde psychedelische ondertoon, en de knetterende stoner/grung elementen, je als luisteraar inderdaad in een trance doen belanden. Bij het sluiten van de ogen wanen we ons zwevende boven de donkere wolken, op weg naar een heel andere wereld. We hebben geen geestenverkijkende middelen nodig om in die toestand te geraken. De muziek van Tangled Horns brengt je in een staat van diepe 'zen'. Waardoor je als het ware in een vlaag van waanzin, door de huiskamer lijkt te drijven. Een gelukzalig gevoel, dat bij meerdere luisterbeurten nog het best tot zijn recht komt. Want, ook al waren we vanaf die eerste luisterbeurt overtuigd van deze band hun kunnen, het is een echte groeiplaat. In die zin, dat bij elke nieuwe trip we meer en meer worden weggezogen naar inderdaad een andere, betere wereld." Hoe dat live klinkt?
De genoemde knetterende stoner/grung elementen zijn voldoende aanwezig. Waardoor je bezwaarlijk kan blijven stil staan. Maar ondanks de loepzuiver spelende muzikanten zijn het de capriolen van zanger en frontman Tim Van De plas. Die het meest in het oog springen. Dat laatste doet hij bijna heel de tijd. Op het podium huppelde hij als door demonen bevangen van de ene kant naar de andere kant, hij gaat vervaarlijk op de rand van het podium staan en de dranghekkens rondom moeten er ook aan geloven. Bovendien gaat hij geregeld het publiek opzoeken om die lijntjes te laten meebrullen, of gekke bekken te trekken.
Wij zagen Tim net voor het concert van Tangled Horns. Hij zag er een rustige man uit, die wel heel enthousiast was te mogen spelen op 5 jaar ELPEE. Op het podium leek van die kalmte en rust niets meer over. Als in een vlaag van waanzin sloeg hij om zich heen, en hij werd daarbij gerugsteund door de al even enthousiaste instrumentalisten die het ene pareltje na het andere uit hun instrument toverden. Wanen we ons zwevende boven de donkere wolken, op weg naar een heel andere wereld. Schreven we over hun nieuwste plaat, maar ook op het podium zorgen Tangled Horns er inderdaad ook voor dat we ons boven de wolken voelen zweven, naar een heel andere wereld. Binnen de regulaire set, zat er bovendien ook een heel leuke mini cover van The BeatlesCome Together. En hoewel nu ook weer het publiek wat naar achter bleef staan, zorgde Tim er door iedereen te gaan bezoeken voor het podium, inderdaad voor dat mensen samen kwamen om het leven te vieren. Tangled Horns zorgden met een heel bewegelijke show, ervoor dat de tent toch even in vuur en vlam leek te geraken. Met vooral dank aan de charismatische zanger Tim, die zich als een acrobaat en klasse entertainer iedere aanwezige uiteindelijk uit zijn hand deed eten.
Kortom lijken Tangled Horns na 'op plaat' ook live diepe gensters te kunnen slaan in ons hart, met een set waarbij je als luisteraar inderdaad naar andere oorden lijkt te worden gedreven. Door middel van een stuwende instrumentale aankleding, en een zanger die je bijna letterlijk bij het nekvel grijpt om nooit meer los te laten.
Setlist:
Momentum// Heavy Rain // Monolith // Strong is the Shield // Charcoal // Magalith - Come Together (The Beatles) - Monument // Stone Dead
Verduiveld moeilijk om beter te doen? Maar het bleek toch dat Cowboys & Aliens op heel wat bijval konden rekenen. Plots stond er toch wat meer volk voor het podium. Verwonderlijk is dit niet. Deze stoner rock band timmert al sinds ergens in de jaren '90 stevig aan de weg. Tijdens de periode 1990 tot 2000 leken ze toch heel wat voet op de bodem te krijgen binnen dat stoner rock wereldje. Ze hielden er vroegtijdig mee op in 2006. Maar in 2012 werd de band nieuw leven in geblazen, ze mochten o.a. ook het voorprogramma verzorgen van Deep Purple dat jaar, waar deze heren een heel goede indruk naliet. Twee jaar geleden stonden ze op desertfest en merkten we al dat Cowboys & Aliens hun jaren lange spel ervaring perfect konden combineren met een spelplezier van jonge wolvend die nog alles moeten bewijzen. Hun eenvoudige, rock getinte sound doe je als luisteraar mee bewegen, want hierop stil staan is onmogelijk.
De energieke en aanstekelijke manier waarop Cowboys & Aliens hun set afwerkten deden ook onze haren op de armen recht staan. Voor een globale stoner rock fanaat, zoals ik mezelf toch durf te noemen, moet een band al heel sterk in zijn schoenen staan om me over de streep te trekken. Deze Belgische stoner rockers wisten echter vanaf het begin tot einde ons stevig bij het nekvel te grijpen, en de ene adrenalinestoot na de andere te bezorgen. Zelfs het publiek, dat bij de vorige twee concerten wat op afstand stond ''mee te genieten'' ging deze keer wel redelijk uit de bol. Tot groot jolijt van frontman van de band, maar ook de instrumentalisten genoten zichtbaar van de aandacht die ze kregen. Na al die jaren staan Cowboys & Aliens er nog steeds, en zijn ze ook nog in staat een publiek compleet in te pakken. Wij waren alvast onder de indruk van de knappe, technisch hoogstaand performance die deze heren ons brachten.
Dat Belgian Asociality de perfecte live belevenis mag en kan genoemd worden, daar bestaat het minste twijfel over. Niet alleen is er de zanger Mark, die verdomd goed weet hoe hij zijn publiek moet bespelen. De muzikale aankleding en uitstraling van hun muziek doet je prompt overgaan tot een stevige moshpit of deftige stagedivers actie. De nieuwe songs klinken niet experimenteel, of vernieuwend, maar gaan die weg op die wel al kennen van Belgian Asociality. In elk geval gingen ze er bij het publiek in als zoete broodjes. Net als de gekende klassiekers als Boerderie, Bompa Punk tot Morregen werd ook op nieuwe songs als Vollek aan den toog even enthousiast gereageerd.
Binnen het kader van de donkere tijden waarin we leven, is het nodig om eens echt compleet uit de bol te gaan. Om die zorgen even te vergeten. In de jaren van repressies (jaren '20 tot '30) gooiden artiesten als Fred Astaire met hun danspassen hoge ogen, net omdat de mensen het leven wilden vieren en die zorgen van leed en oorlog wilden opzij kunnen zetten. In zulke tijden is eenvoudige, punk/metal gerichte muziek van Belgian Asociality de perfecte remedie om eens compleet uit de bol te gaan. We zouden haast zeggen 'met het verstand op nul' en het meebrullen van al die songs, ontstaan eindelijk menig moshpit en krijgen crowdsurfers ook de nodige kansen.
Mark en de zijnen zijn meesters in het bespelen van het publiek, en laten iedereen uit de hand eten. Na al die jaren blijken ze nog steeds in staat om een volledige tent in vuur en vlam te zetten. Maar vooral te bewijzen dat zij de gedroomde feestelijke afsluiter zijn van deze eerste avond. Na één bisnummer volgende er nog meerdere, tot het publiek compleet murw was geslagen. Belgian Asociality beseft nog steeds dat het daar om draait, en blijken eens te meer een band die na 25 jaar - of iets meer - nog steeds gewoon zichzelf zijn gebleven, en daar zijn we heel blij om. Meer hadden we dan ook niet nodig, om er weer eens tegen te kunnen. Anarchie is het sleutelwoord van Belgian Asociality, Anarchie hebben we gekregen op 5 jaar ELPEE. Meer moet da nie zijn!
