Ik geef het eerlijk toe. Ik stond wat sceptisch tegenover het voortdurend bewieroken van Whispering Sons die door pers, media en publiek naar voor worden geschoven als de nieuwste Belgische hype. Ook al waren we wel degelijk onder de indruk van hun laatste album Endless Party waarover we schreven: "Zonder meer kunnen we vooral stellen dat Endless Party ons de jaren '80 terug doet herbeleven. Maar bovenal klinken Whispering Sons niet als een zoveelste kopie van die postpunk periode. Nee, ze zorgen net door het aanbrengen van verfrissende elementen, dat het genre opnieuw wordt uitgevonden. Ook wel voorgedaan, maar we komen zelden bands of artiesten tegen die daar daadwerkelijk volledig in slagen, geven we toe. Deze Limburgers echter, trekken ons volledig over de streep met hun jeugdige en adembenemend mooie aanpak." Maar eerlijk is eerlijk, we komen elk jaar wel enkele knappe bands of artiesten tegen die een soort postpunk opleving met brio uitvoeren. In het gezellige café TrixTrax deden we opnieuw een positieve ervaring op. We concluderen dat Whispering Sons grenzen verleggen en het postpunk genre opnieuw uitvinden. Ons verslag:
Een van de redenen waarom wij telkens opnieuw met veel plezier afzakken naar de TrixTrax avonden in Trix Café is, naast de gezellige sfeer en het met een frisse pint in de hand kunnen genieten van concerten, het ontdekken van Belgische bands. Bands die we anders wellicht moeilijk, of ergens op een obscuur festival, zouden hebben leren kennen. "Ze zijn jong, bijna mooi zelfs. EMPEREUR, van het label Le Turc Mécanique, krijst agressie en wanhoop vanuit de diepste krochten van de post-punk." Zo wordt de uit Brussel afkomstige band Empereur omschreven op de evenementen pagina van Botanique. Deze sympathieke jongens, keuvelend naast het podium of mee genietend van de andere bands, laten hun demonen compleet los op het podium. Het resultaat is een snoeiharde, alles om zich heen slaande set.
De agressie viert hoogtij. Deze manier van spelen en kwelen lijkt de punker in ons weer wakker te schudden. Hun muziek bevat veel elementen van die old school punk van medio jaren '70. We voelen prompt de neiging de onhebbelijkheden in de maatschappij een schop onder de kont te geven. Empereur klinkt snoeihard, maar melodieus. En net het combineren van subtiele chaos met gitaar/drum en stem die perfect in elkaar vloeien zorgt ervoor dat we al een eerste keer compleet murw worden geslagen. Een band om in het oog te houden. In menig concertzaal of club moet dit zorgen voor een stevig postpunk/punk gericht feestje, zonder meer. De dosis energie die deze jongeren uitstralen, komen we niet elke dag tegen.
Hoe hun muziek klinkt? check het vooral zelf uit: https://soundcloud.com/thisisempereur Maar pas op; eenmaal het podium op lijken de duivels zich volledig te ontbinden, dat merkten we al in Trix Café op deze donderdagavond.
Het leek er zelfs wat rustiger aan toe te gaan bij Whispering Sons. De band beschikt over heel gedreven muzikanten en een frontvrouw die ook op het podium doet denken aan een kruisbestuiving tussen Nico (velvet underground) en artiesten als Ian Curtis (Joy Division). Althans zingt ze de songs met dezelfde gedrevenheid, en even emotioneel, als voornoemde artiesten. Uiteraard zijn er verwijzingen naar de jaren '80. Ik hoor streepjes The Cure tot Joy Division en vele andere postpunk grootheden in de muziek van Whispering Sons. Maar belangrijk om te noteren is dat de manier waarop ze die songs brengen aan voelt alsof ze die muziekstijl opnieuw hebben uitgevonden. Meer nog, we voelen ons wegglijden naar het verleden, met beide voeten in het heden.
De band kwam hun plaat Endless Party voorstellen in Trix Café en zouden daar uiteraard uitvoerig uit grasduinen. De songs konden ons op cd reeds kippenvel bezorgen en doen terugdenken aan onze jeugdjaren, met een krop in de keel. Op het podium komen ze zelfs nog beter tot hun recht. Het leek wel alsof het weer 1984 was, en we in één of andere obscure club het nieuwste postpunk geweld aan het werk zagen, die later zou uitgroeien tot een grote band binnen het genre. Anno 2016 moet je er dan vooral voor zorgen niet gedateerd te klinken, of als een kopie over te komen van toen. Nu, dat was zeker en vast niet het geval bij Whispering Sons op deze avond. Een pakkende Shadow, aarbij de bijtende gitaar riffs werden gecombineerd met knetterende percussie en keyboard/synthesizer geluiden die de haren op onze armen deden rechtkomen, gaf al de toon aan van wat zou volgen.
Die ene hartverwarmende song was nog maar pas uitgestorven, of daar kwam al een andere klepper. The Night, Break On Through - waarbij de emotionele stem van Fenne haast breekbaar ijzingwekkend dicht bij de stem van Nico kwam - en het wonderbaarlijke Midlife werden beide gebracht op een doortastende, hartbrekende manier. Hoewel je als luisteraar kan kiezen tussen in trance mee dansen of in alle rust een traantje wegpinken, opteerden wij voor een combinatie daarvan.
Tijdens de gehele set bedankte Fenne de aanhoorders uitvoerig, en leek ze het lieftallige buurmeisje van rechtover de straat. Maar telkens ze de songs daadwerkelijk naar voor bracht, leken er demonen te worden ontbonden. Alsof ze elk beetje emotie, elk beetje pijn en leed uit haar lichaam uit wou storten in die songs. Gerugsteund door muzikanten die al even veel emoties uit hun respectievelijke instrumenten leken te halen. Uiteraard staan de songs als Wall tot insights als een huis, dat bleek al op plaat zo. Maar live komen diezelfde songs nog meer tot leven. Doordat Whisering Sons ze brengt met een dosis energie die we eerlijk gezegd niet elke dag tegen komen. Bovendien zijn de heren en dame de vriendelijkheid zelve, naar hun publiek toe. Ze laten jong en iets ouder dan ook zonder moeite uit hun hand eten. Wat ons betreft zijn zij nu al de potentiële winnaars van HUMO's rock rally 2016, ze verdienen dat gewoon. Op basis van wat we gisteren hebben gezien op TrixTrax kan deze band groot worden, heel groot. Diep onder de indruk verlieten we met een grote glimlach de zaal. Die dosis sceptisme op voorhand, kieperden we zonder morren in de vuilnisbak aan de uitgang.
Nee, het bewieroken op voorhand bleek totaal niet overdreven. Whispering Sons is niet ''een zoveelste band die aan een postpunk opleving meewerkt'' Ze verleggen grenzen binnen die muziekstijl, en geven het genre een nieuwe impuls. Net doordat ze hun muziek vocaal en instrumentaal met zoveel energie brengen en ze er hart en ziel weten in te leggen, waardoor de grootste criticaster overslag zal gaan.
setlist: Shadow // The Night // Strange Identities // Performance // Break on Through // Midlife // White Noise // Wall // Insights // Never Here
