Zogenaamde Hair Metal en aanverwante is terug in, met dank aan bands als Steel Panther. Wij, de jongeren van de jaren '80, hebben de gouden jaren nog meegemaakt toen bands als Motley Crue het mooie weer maakten. Knock Out Kaine ontstonden pas in 2009 maar bewezen ondertussen dat de erfenis van bands uit die gouden tijden bewaard is gebleven. Met een knallende plaat als House of Sins (2012) en al even knappe tweede album Rise of the Electric Jester - die laatste werd uitgebracht via het label Rocksector Records. Ondertussen zagen we de heren al live op Wizz Fest waar zij een heel goede indruk hebben nagelaten. We schreven over hun aantreden: Daardoor ontpoppen Knock Out Kaine zich live dan ook tot een solide hardrock band die goed hebben geluisterd naar hun helden uit een ver verleden, maar net als voornoemde Steel Panther steken Knock Out Kaine hun muziek in een gloednieuw kleedje, waardoor het niet gedateerd klinkt. Feestje verzekerd met deze heren! We vroegen ons wel af, waarom nu plots een EP uitbrengen? Met Cruel Britannia lijkt de band er vooral voor te zorgen dat de fans heel alert blijven. Niet dat de songs iets nieuws bijbrengen aan het gedoodverfde concept dat we ondertussen kennen van Knock Out Kaine. Nieuwe wegen worden vooralsnog niet ingeslagen.
Cruel Britannia is een aanstekelijke song. Die gestuwd door een stomende drum en gitaarlijn, en de toch wel integrerende stem van zanger en frontman Dean Foxx, ons alvast een eerste adrenalinestoot van jewelste bezorgd. Prompt voelen we die neiging stevig te beginnen headbangen, alsof we terug zestien zijn en stiekem toch fan waren van bands als W.A.S.P of eerder genoemde Motley Crue. Maar deze song lijkt wel harder te gaan dan wat we eigenlijk gewoon zijn van Knock Out Kaine. Toch een eerste teken aan de wand om een andere richting te gaan inslaan?
Bij Love the Way You Hate wordt echter terug gegrepen naar het gedoodverfde concept van deze band. En op zich is dat zeker geen slecht idee. De knetterende gitaar riffs hebben weer iets aanstekelijk, waarop stil staan onmogelijk is. Komt daarbij dat de stem van Dean ook hierop naadloos lijkt in te vallen. En een meerwaarde blijkt te zijn binnen het geheel.
Maar, en dat is ons toch vrij duidelijk. Het is niet zo dat er een instrument boven het andere uitsteekt, of de stem van Dean de bovenhand neemt. Nee, het is net die kruisbestuiving tussen de talentvolle instrumentalisten en zanger , die ons die ene adrenalinestoot na de andere kippenvelmoment lijkt te bezorgen. Hoewel hier dus wordt teruggegrepen naar een gedoodverfde, old school heavy metal genre, het voelt aan alsof Knock Out Kaine die muziekstijl opnieuw heeft uitgevonden. Luister maar naar het technisch perfect ineen gestoken Going Down. Waarbij je niet allen stevig aan het headbangen gaat, maar de song uit volle borst mee wil schreeuwen doorheen de huiskamer.
De band legt de lat zonder meer heel hoog, en spelen op een technisch hoogstaande manier. Op Wizz Fest waren wij bijvoorbeeld enorm onder de indruk van de meesterlijks solo's van gitarist Jimm Burkett en bassist Lee Byrne. Maar ook de oorverdovende drumsalvo's van Danny Krash trekken ons telkens opnieuw over de streep. Echter bij de song Copperhead Road , dat begint met een op een heel rustige manier, hoor je dat Foxx vele toonaarden aan kan. Hij bezorgt ons met deze , als ballad aanvoelende song , zelfs een ware krop in de keel. Net zoals bands in die jaren '80 dat ook konden doen. Knock Out Kaine hebben dus vooral een dood gewaande genre nieuw leven ingeblazen en bewijzen met deze EP Cruel Britannia dat anno 2016 'hair metal' nog steeds update en overtuigend kan klinken. Zonder 'kitch' over te komen. Op zich een sterke prestatie.
Als deze EP bedoeld was als een soort visitekaartje, om nieuwe zieltjes te winnen? Dan zijn Knock Out Kaine met verve in hun opzet geslaagd. Is onze uiteindelijke conclusie.
Tracklist
1 – Cruel Britannia
2 – Love The Way You Hate
3 – Going Down
4 – Copperhead Road
