Drew Worthley is een multi-instrumentalist die volgens we lezen een enorm grote passie heeft voor muziek in de brede zin van dat woord. Nu, wij ook. We citeren even: I like music. A lot. I love it that so many beautiful songs have been sculpted by variously awkward and magnificent human beans. Songs brimming with soaring melodies, tumbling chains of magical notes and luscious lyricism. I also find it really quite wondrous to think that there are yet still new and undiscovered songs floating out there in the ether. Lovely drifting bundles of shimmering turquoise and hazy azure blue. Whispering to us in the night whilst we sleep. (Bron:http://drewworthley.co.uk/about). Dat zijn dingen die we heel graag lezen, en waardoor we als recensent de oren wat meer spitsen. Hij bracht heel recent zijn tweede album op de markt Crucible. Zonder meer blijkt hier inderdaad uit dat deze artiest niet alleen met zijn gehoor, maar ook met hart en ziel met muziek bezig is.
Na een korte intro, komen de songs als twinkelende sterretjes op je af, echter zonder daardoor in een val te trappen van gezapigheid of kitscherige toestanden. Gelukkig maar. Crucible bevat o.a. warme folk elementen maar ook zelfs synthpop invloeden, waarbij de al even warme stem van Drew aanvoelt al een deken dat ons beschermt tegen koude en ander onweer.
Bij elk van de songs krijgen we een gloed over ons heen, die gemoedsrust in ons hart brengt. De twinkelende klanken overstijgen daarbij gelukkig niet teveel de vocale inbreng. Geluidsmuren worden niet afgebroken, nog worden we in slaap gewiegd. Bone China Savior, Daemon zijn twee songs die ons doen denken aan bijvoorbeeld Simon and Garfunkel. Deze konden ook een gevoel brengen van geborgenheid in hun songs, waardoor je als mens je plots veel beter voelt. Die artiesten zullen nog meer in onze gedachten opkomen bij het beluisteren van Crucible. Wat kan gezien worden als een enorm pluspunt.
Luister maar naar Ode to Stepney waar we ook een zweem terugvinden van voornoemde artiesten. Ook nu weer krijgen we een heel warme gloed over ons heen, van geborgenheid tot ons veilig voelen onder de vleugels van Drew Worthley. Die met zijn muziek en fluwelen stem ons hart tot een diepe vorm van gemoedsrust weet te brengen, telkens opnieuw.
Het is fascinerend te weten dat deze artiest dus ook die instrumenten zelf bespeeld. We horen een streepje piano tot gitaar en ook vaak een banjo of trompet geluid om het geheel wat op te fleuren. Maar eerlijk is eerlijk het is vooral de stem van Drew die ons telkens over de streep trekt. Maar naast die opvallende folk invloeden menen we toch een zekere zin voor experimenteren te ontdekken binnen de muziek van Drew Worthley , die zich daardoor duidelijk niet wenst vast te laten pinnen op één bepaalde muziekstijl.
We zouden haast zeggen dat A Cloud hand the sea enige synthpop invloeden bevat, heel subtiel verweven binnen het aanbod. Dit is te danken aan de synthesizer geluiden die ook terug te vinden zijn bij o.a. deze song. Maar de rode draad doorheen Crucible blijft toch vooral hartverwarmende songs brengen, die de zielsrust met zich mee brengen. Luister maar naar het wondermooie Flood of Red waarbij de zachte stem van Drew aanvoelt als een zachte bries doorheen een landschap met zee en strand. Bij voorkeur met de ondergaande zon als extra toevoeging om dat beeld te versterken.Bij John Proctor's Lament , horen we plots een heel andere kant van Drew. We zouden haast zeggen, een meer dansbare song die ook invloeden bevat van eerder genoemde synthpop. Deze multi-instrumentalist is inderdaad van vele markten thuis, zo blijkt weer eens.
Want ja deze plaat zit boordevol variaties, verrassende wendingen. Van hartverwarmende synthesizer klanken, tot twinkelende piano uitstapjes. Of een lekker knetterende gitaar partij, het zit allemaal verweven in deze Crucible. Maar telkens opnieuw is het dus die prachtige, zachtmoedige stem van Drew dat ultieme gelukzalige gevoel geeft. Waardoor we telkens opnieuw over de streep worden getrokken. Dit is zonder enige discussie zo een plaat die snaren raakt, en de een glimlach op ons gezicht doe toveren. Ons een krop in de keel bezorgt, en een traan doet wegpinken. Met andere woorden een plaat die emoties naar boven haalt bij een mens waardoor je de zorgen vergeet, en even relax kan genieten, met die grote 'G'.
Tracklist:
1. Prelude | Ephemera 01:23
2. Bone China Saviour 03:28
3. Daemon 03:37
4. Ode To Stepney 04:13
5. A Cloud | A Hand | The Sea 03:09
6. Flood of Red 04:25
7. John Proctor's Lament 04:25
8. Derivative Calves 05:03
9. Entropic Heart 04:01
10. The Underground Man 02:51
11. Angel Wharf 05:26
