Het Bos te Antwerpen is een heel gezellige, intiem zaaltje om te vertoeven. De perfecte locatie om de donkere kant van onze ziel te verwarmen dus Op deze maandagavond was de zaal toch redelijk goed gevuld, vooral voor de laatste band dan toch. Binnen het, laat ons zeggen, duistere experimentele black metal wereldje zijn Oranssi Pazuzu uit Finland geen onbekende meer. In eigen land heeft The Mary Hart Attack ondertussen ruimschoots bewezen uit het goede hout gesneden te zijn. En ASHTORETH, het solo project van Peter Verwimp, is binnen het ambient en doom wereldje heel gewaardeerd. Alle ingrediënten om hier een avondje boordevol duistere intensiviteit van te maken, waren voldoende aanwezig.
Dat The Mary Hart Attack kunnen gezien worden als de perfecte openingsact voor deze toch wel vrij duistere avond. Doordat ze een vrij korte set konden spelen legden de drie heren de lat direct heel hoog, zodat we vanaf de eerste noten al murw werden geslagen. The Mary Hart Attack hun grote sterkte is en blijft de kruisbestuiving tussen de drie talentvolle muzikanten, meer nog door het vele toeren zijn ze steeds beter op elkaar afgestemd en lijken de zogeheten schoonheidsfoutjes verdwenen te zijn. Daardoor klinkt de band als een geoliede machine, die op volle toeren draait. Maar er is meer, we zagen hen al enkele keren live en stellen vast dat er een, voorlopig eerder subtiel, beweging is naar een heel ander geluid. De laatste song die ze brachten bevatte zelfs enkele noise rock effecten, of toch in die richting.
Voorlopig blijven The Mary Hart Attack echter nog steeds dat postrock en shoegaze bandje die ons met een kruisbestuiving van donkere vocalen en een instrumentale aankleding telkens opnieuw over de streep weten te trekken. Naast de knappe instrumentale aankleding, die ons donkere ziel in vuur een vlam wist te zetten, viel toch ook weer de toch wel bijzondere vocale aankleding op. De combinatie tussen de toch wat uiteenlopende stemmen van zowel Kristof als Wil zorgen voor een magie die we nog niet veel zijn tegen gekomen. Ook al staan beide vocalisten, los van elkaar, ook als een huis. Het is vooral als die stemmen elkaar kruisen, dat er iets bijzonder, en haast onaards ontstaat. Met geen woorden te omschrijven. We kunnen dan ook besluiten. We zagen The Mary Hart Attack begin dit jaar nog in Café Video te Gent en schreven daarover: "Muzikaal en vocaal is het eindpunt totaal nog niet bereikt, hoewel deze heren nu al de lat heel hoog leggen. Voelen we dus vooral aan dat The Mary Hart Attack potentieel hebben om heel ver te geraken." Deze stelling kunnen we ook terugbrengen op wat we in Het bos te horen en zien kregen. De toekomst ziet er inderdaad heel rooskleurig uit voor deze band.
Bijna volledig in het donker, op een stoel gezeten met enkel een semiakoestische gitaar bij de hand, en pedalen om de geluidseffecten te creëren. De enige verlichting die we te zien kregen waren enkele brandende kaarsen, om de 'doom' sfeer nog wat intensiever te maken. Zo verwelkomde Peter Verwimp ofwel ASHTORETH, zijn publiek. Prompt gingen mensen er bij neerzitten, om in een verstilde sfeer nog meer te kunnen genieten van deze heel doordringende drones. Omgeven door en donker doom sfeertje, met op de achtergrond enkele Ambient geluiden, zorgde ASHTORETH er vooral voor dat we in een soort trance terecht kwamen, die ons wegvoerde naar vooral weer eens de duistere kant van onze ziel. Als in een walm van rook en vuur leek het wel of we uit onszelf zouden gaan treden, om de diepe kerkers van de hel te gaan betreden. Echter was de set net iets te kort om die magie volledig tot zijn recht te laten komen, waardoor we toch een klein beetje op onze honger bleven zitten. Maar daar kan Peter uiteraard weinig aan doen.
Wat we echter in dat dik half uurtje voelden was een, bij wijze van spreken, duistere klauw die ons bij de keel greep om ons dat laatste beetje adem te ontnemen en weg te voeren naar Helse oorden. Echter allemaal in een heel intieme setting, geluidsmuren werden zeker niet afgebroken. Maar de het gevoel van ultieme , donkere intensiviteit was er niet minder om. Helaas ontbrak dus, door die korte setting, die ultieme 'doodsteek' om ons compleet in hogere sferen te doen belanden. Maar dat deze beleving een indruk heeft nagelaten? Daar bestaat het minste twijfel over. Dankzij de bedwelmende klanken die ASHTORETH naar voor bracht voelden we alvast het Hellevuur aan onze voeten likken, en langzaam maar zeker zakten we weg in diepe duistere gedachten. Missie geslaagd!
De voorprogramma's van deze avond hadden alvast de basis gelegd voor wat nog zou komen. Want Oranssi Pazuzu zorgde er met een indrukwekkende set uiteindelijk toch voor dat we midden in dat Hellevuur zouden belanden. Deze band biedt dan ook een bont allegaartje aan van uiteenlopende muziekstijlen. Black Metal / Space Rock / Psychedelische muziek. Het zit allemaal verweven binnen de muziek van Oranssi Pazuzu. Zonder meer is dat te danken aan de magische kruisbestuiving van gitaar riffs die aanvoelen als vlijmscherpe messen, drumsalvo's die dreigen je hersenpan in te slaan en vocalen die bij de luisteraar het angstzweet doen uitbarsten. Niet voor niets worden ze in dat 'underground' gebeuren van experimentele black metal heel hoog aangeschreven, ze bewezen dan ook uitvoerig waarom.
Het resultaat was dan ook dat we vanaf het prille begin tot bitter einde in een niets ontziende wervelstorm terecht kwamen. Gestuwd door de vlijmscherpe vuurpijlen, in de vorm van gitaar riffs, die werden afgeschoten. Maar vooral de vocale aankleding deed ons in angstzweet baden. Waren bij de vorige act de duivels wakker gemaakt, dan werden ze door Oranssi Pazuzu zonder enig medelijden op het publiek los gelaten. Als in een trance zagen we iedereen hevig headbangen, verdoofd door de vuurspuwende klanken, en de vocalen die je telkens rillingen bezorgden. Er werd ons geen seconde rust gegund, maar het vertoeven in de diepste kelders van de Hel beviel ons enorm. Met dank aan deze Finse Band die als geen ander weten hoe elementen van psychedelische muziek te combineren met black metal, en zo hun publiek onder volledige hypnose brengen.
De gehele avond zou je dan ook kunnen omschrijven als een duivels ritueel waarbij je als mens langzaam maar zeker neerdaalde in de donkerste, meest duistere gedachten van je hart en ziel. Met de ultieme doodsteek in de vorm van Oranssi Pazuzu. Die met een, zoals we aangaven, indrukwekkende set erin slaagden ons compleet murw te slaan.
