Met knallers van namen zoals ID!OTS, Black Swarm en La Muerte, drie bands die ruimschoots hun sporen hebben verdiend in deze muziekwereld, op de affiche hadden we een 'full house' verwacht in de Casino te Sint-Niklaas op deze zaterdagavond. Helaas kwam er, naar schatting, amper een honderdtal tot tweehonderd mensen opdagen. Iets wat ons toch wat verwondert gezien de status van deze drie bands. Maar dat hield hen niet tegen om ons, als een meute losgeslagen bloedhonden, zonder enig medelijden aan flarden te scheuren. Waarna we potdoof, en compleet murw geslagen de zaal verlieten iets na middernacht.
We citeren even uit de biografie op de vi.be pagina van Black Swarm. BLACK SWARM! Compromisloos metal met bulderende vocalen, energieke drums, snedige gitaarpartijen en melodieuze bas, dit alles samengebracht tot een pittig, gebald en hoogst origineel geluid waarbij u gegarandeerd zult schreeuwen om meer! Met zo een introductie leg je de lat verduiveld hoog. Maar als je als band aan die hoge verwachtingen blijkt te voldoen? Dan kunnen we alleen maar heel tevreden zijn, toch? Nu, dat laatste was zeker geen probleem voor Black Swarm. Inderdaad stralen deze heren, door hun instrumentaal energieke aanpak, iets pittig en gestroomlijnd, waardoor je als luisteraar prompt de neiging voelt je te laten meedrijven in een wervelwind van moshen en stevig headbangen. Het publiek op deze avond was echter vrij rustig, maar genoot toch zichtbaar met volle teugen van deze eerste 'wall of sound' die op ons afkwam.
Maar ondanks de schitterende prestatie van de instrumentalisten, trok de bewegelijke en imposante frontman van Black Swarm de meeste aandacht naar zich toe. Niet alleen stond hij in ontbloot bovenlijf te brullen, hij ging ook geregeld het publiek opzoeken en leek iedere aanwezig één voor één te gaan verscheuren. Ja, wij zagen er natuurlijk lekkere hapjes uit voor deze reus van een zanger.
Het is echter net dat combineren van alles verscheurende gitaar en beukende drumpartijen, met een vocale aankleding waarbij we rillingen tot op het bot voelen, die ons dan ook over de streep trok. Zonder enig medelijden bulderde Black Swarm met een verpletterende preciesheid over de hoofden heen, om ons alvast te doen aanvoelen hoe deze volledige avond uiteindelijk zou verder gaan. Als beginnende act is het de bedoeling dat vat aan te steken, waardoor de boel kan ontploffen. Daarin zijn Black Swarm zonder meer compleet geslaagd.
Dick Descamps en Luc Dufourmont hadden enig succes in de jaren '90 met Ugly Papas waarmee ze in HUMO's rock Rally 1990 hoge ogen gooiden. Beide heren richten later ID!OTS op samen met enkele jonge, talentvolle artiesten als Wouter Spaens, gedreven gitarist die zelfs wordt vergeleken met Jimmi Hendrix in sommige media. En Tom Denolf, een drummer die in diezelfde media wordt omschreven als: the "bastard kid" of Mario Goossens. Dat zijn superlatieven waarmee je toch volle zalen zou moeten trekken? Bovendien heeft frontman Dufourmont ondertussen wat bekendheid weten vergaren door zijn deelname aan de populaire serie Bevergem. Maar goed, de heren lieten het niet aan hun hart komen. Ze speelden hun set alsof er 60 000 man in de zaal stonden, met een charisma en uitstraling waar menig 'rock-'n-roll' grootheid nog iets kan van leren.
We geven het wel toe, naar het midden van de vurig gestarte set dreigde alles wat te verzanden. De aandacht verslapte een beetje, tot Wouter plots een meesterlijke solo inzette, en daardoor het aantreden van ID!OTS naar een absolute hoogte leek te stuwen en de band vertrokken was voor een knallende finale, om ons uiteindelijk - voor de tweede keer deze avond - weer eens compleet murw te slaan. Maar het is niet zo dat één artiest van deze band de aandacht naar zich toetrekt, het is de kruisbestuiving tussen instrumentalisten die op technisch heel hoogstaand niveau staan te spelen en een charismatische frontman die met de ene kwinkslag na de andere, en bulderende stem het publiek uit zijn hand deed eten. Zowaar hadden we zelfs de indruk dat er plots wat meer volk was komen opdagen. ID!OTS brengen dan ook een potje pure rock, vanuit het hart van die muziekstijl, zonder enige scrupules en met een gedrevenheid waarbij je als aanhoorder niet anders kan dan compleet uit de bol gaan.
We schrijven 19 december 2015, Pandafest. Du Marais verscheen gemaskerd op het podium en schreeuwde naar goede gewoonte, zijn keel schor. Met deze ene bedoeling, de duivels te ontbinden. Bovendien lijkt de kruisbestuiving tussen jong geweld en oude rotten in het vak weer eens te zorgen voor een heerlijke bol vuur die op de luisteraar wordt afgeschoten. Zij die bleven staan, genoten met volle teugen. Ook wij waren onder de indruk van de dosis vuurkracht die op ons afkwam. La Muerte klinkt nog steeds, na al die jaren, inderdaad als het gebulder van donder en bliksem bij klaarlichte hemel. Als een donkere wervelwind, klauwend en bijtend snoeide La Muerte ons de mond en kneep onze strot dicht.
Deze Brusselse band heeft ons niet één maar twee keer volledig kunnen overtuigen in 2015. Want over hun aantreden op Lokerse Feesten vorige zomer schreven we dan weer: La Muerte klinkt nog steeds, na al die jaren, als het gebulder van donder en bliksem bij klaarlichte hemel. Als een donkere wervelwind, klauwend en bijtend snoeide La Muerte ons de mond en kneep onze strot dicht. Dat is nu net waar we zaten op te wachten. Daarmee bewezen deze heren bovendien inderdaad, er is nog leven na La Muerte. Hoewel hun muziek nog het best gedijt in een obscure en donkere club, op het podium van de lokerse feesten lieten ze de zon even ondergaan, alsof de nacht vervroegd was ingetreden.
Al deze superlatieven vatten ook samen hoe we het aantreden van La Muerte in De Casino van Sint-Niklaas aanvoelden. Er werd niets aan het toeval overgelaten, de band heeft ook geen behoefte aan lange bindteksten en laten gewoon de muziek voor zich spreken. Door een golf van snoeiharde geluiden werden onze trommelvliezen aangevallen, en leek het of onze hersenpan werd ingeslagen. Instrumentaal klinken gitaar en drums inderdaad als wilde mokerslagen. Waarna de rauwe stem van du Marias de luisteraar die ultieme doodsteek lijkt toe te dienen. Enige vorm van medelijden met de arme aanhoorder, is er totaal niet. Als een horde wilde bloedhonden, razen La Muerte over de hoofden van de aanwezigen heen, tot geen spaander geheel blijft. Maar vooral zijn we na dit aantreden potdoof, en vooral verdoofd en murw gelagen. Tot we totaal verweesd de zaal verlaten.
Nee, de band doet niet aan interactie maar laten die duivels muziek voor zich spreken, waardoor je in een donkere trance beland van begin tot bitter einde. Er mocht konden ook nog een paar bisnummers vanaf, om ons een laatste keer te doen vertoeven in de diepste kerkers van de hel. Waarna zelfs de donkere en koude nacht buiten, aanvoelde als een Hemels paradijs. De muziek van La Muerte is moeilijk te doorgronden, en dat is misschien de reden waarom een ruim publiek moeilijk overslag gaat. Maar wij en de paar honderd mensen in de zaal, werden weer compleet over de streep getrokken door deze duistere wervelwind die ons meesleurde naar de diepste en meest donkere gedachten van onze ziel.
Foto's: met dank aan - Wim Heirbaut i.o.v Musiczine
