Opvallend, Zaal De Casino te Sint-Niklaas was al aardig vol gelopen op deze vrijdagavond. Maar zou pas overvol staan voor The 5z, die in Sint-Niklaas enorm populair zijn. In 2012 gaven deze heren een afscheidsconcert in diezelfde Casino, met een 'sold out' voor de deur. De roep om alsnog toch terug samen te komen was enorm groot. Dus The 5z zorgden voor een zo goed als full house op vrijdagavond. Maar ook The Kids blijken nog steeds een enorme publiekstrekker, ook na veertig jaar 'punk' zijn. Zelfs The Jagged Frequency kon op heel wat bijval rekenen. Ons verslag van een geslaagde rock en punk avond:
Wat ons vooral opvalt is dat dit duo een soort psychedelische garagerock brengt waardoor je als aanhoorder in een trance terecht komt en als in hypnose staat mee te dansen. Want stil staan op deze aanstekelijke psychedelische muziek is onmogelijk. Dit schreven we over het aantreden van The Jagged Frequency in Ancienne Belgique, als voorprogramma van The Kids.
In een leuk interview achteraf liet Rafael Valles Hilario ons weten wat last te hebben van zijn stembanden en andere grieperige toestanden, daardoor was het aantreden van The Jagged Frequency wellicht iets minder gedreven dan in de Ancienne Belgique, maar daarom niet minder energiek. Want nu viel inderdaad weer die dosis energie op die dit duo uitstralen op het podium. De heren zijn ook perfect op elkaar afgestemd. De kruisbestuiving tussen die aanstekelijke gitaarriffs en knallende drumsalvo's van Reno De Ben doen ons ook nu weer in een trance belanden. Komt daarbij dat Rafael, ondanks de stemproblemen, ons ook vocaal diep kan ontroeren. Zelfs in een 'minder goede gezondheid' slagen The jagged Frequency er dus weer eens in ons totaal over de streep te trekken. Een betere start van deze avond konden we ons niet dromen.
We zeiden het al eerder, de zaal was al aardig vol gelopen. Maar plots was er bijna geen doorkomen meer aan, tot ver naar achter. The 5z , dat zijn Luc Gorrebeeck en Bert De Vriese (zang), Stef Thibaut (gitaar), Jan Eeckman (drums) en Willy Douterloigne (bas). The 5z laten er dan ook geen gras over groeien, vanaf die eerste noten valt niet alleen op dat deze heren een grote dosis ervaring meeslepen, maar dat ze ook nog steeds diezelfde dosis spelplezier etaleren op het podium. Het is net het combineren van punk en pure rock dat ervoor zorgt dat het dak er volledig afgaat.
Dit is in grote mate te danken aan de begenadigde instrumentalisten. Stef Thibaut haalde geregeld knappe solo's boven, die de haren op onze armen deden recht komen. Pure klasse. Basgitarist Willy douterloigne en Drummer Jan Eeckman zorgden door middel van gedreven drum en baslijnen dat het niveau, op technisch vlak, heel hoog bleef liggen. Zanger Luc Gorrebeeck beschikt over een doorgedreven stem waardoor de adrenaline de hoogte ingaat, en we - met de vuist in de lucht - de aanval inzetten tegen onhebbelijkheden in onze maatschappij. Maar de show werd bij The 5z, zonder afbreuk te doen aan de inbreng van de overige leden, vooral gestolen door de charismatische 'spring-in-het-veld' tweede zanger Bert De Vriese.
Die deed met de regelmaat van de klok een andere t-shirt aan, en zette het publiek aan tot bewegen en actie. De aanwezigen gingen in de maalstroom mee en zetten een typisch punk/rock feestje in. Met de nodige biertjes die naar het podium werden gegooid - waarop The 5z laconiek reageerde, en het publiek nog wat meer ging opjutten. Ook al lijkt de muziek, en de manier waarop ze wordt gebracht wat diezelfde lijn uit te gaan, deze heren brengen een live act waarop stil staan onmogelijk blijkt te zijn. Maar vooral zorgden ze met een stomende set, waardoor de zaal Casino totaal in rep en roer stond. Het is echter net die kruisbestuiving tussen technisch hoogstaand spelen met een spontaniteit tot spelplezier uitstralen, dat er voor zorgt dat het dak er volledig afging. Welcome Back, en nu blijven verder doen!
Er zijn bands en artiesten die het nodig hebben dat een publiek volledig uit zijn dak gaat om magistrale en onvergetelijke concerten te brengen. Wij zagen The Kids tussen 1983 en nu een vijftiental keer aan het werk, en als het publiek totaal meegaat in de maalstroom? Dan is een optreden van onze Belgische punktrots bijna niet te evenaren. In Ancienne Belgique bleek het een eerder kalm publiek te zijn, in de casino was dat totaal anders.
Ook al bleef het bij de eerste songs nog kalm, vanaf Bloody Belgium was het hek compleet van de dam. Het enthousiasme van de aanwezigen, die prompt over gingen tot menig moshpit en zelfs het podium beklommen, werkte heel aanstekelijk. The Kids schoten daarop prompt de ene vuurpijl na de andere op de aanwezigen af. In de vorm van knallers als Facist Cops, Do U Love the Nazi's, There will be no next time en ander veel moois, leek de boel past echt te ontploffen. Veel rust kregen we niet tussen de nummers door. De ene salvo was nog maar afgeschoten, of daar was al een volgende vuurpijl. Ludo Mariman brulde zijn keel schor, terwijl de immer bewegelijk Luc Van de Poel het publiek nog wat meer ging opjutten.
Basgitarist Yves V.L. zorgde voor zijn gedroomde baslijnen dat ook nu weer het technisch niveau heel hoog bleef liggen. Drummer Tim Jult deed met zijn knallende drumsalvo's het even goed als de legendarische drummers die The Kids ooit hebben gehad. Op zich een heel sterke prestatie vinden we toch. Maar het is vooral dus de kruisbestuiving tussen een uitzinnig publiek en een punkband die uitzinnigheid echt nodig heeft om 'te stralen', dat ervoor zorgde dat we hier één van de sterkste concerten te zien kregen van The Kids. Waaruit blijkt dat na 40 jaar, zowel jong als iets ouder nog steeds overslag kunnen en willen gaan voor onze Belgische Punktrots. In de bisronde kregen we als kers op de taart een heel gedreven versie van If the kids are united. Waarbij het publiek het podium beklom om samen met de band deze punk klassieker mee te brullen.
Kortom we zagen drie bands die met een gedrevenheid staan te spelen, of ze nu 40 jaar ervaring hebben of pas hun eerste EP uit hebben, zoals de groten der aarde dit helaas vaak niet doen. Maar deze drie Belgische bands gaven vooral het voorbeeld hoe punk en rock MOET klinken. Badende in het zweet, en met pijnlijke knieën van het moshen verlieten we een zaal vol lachende gezichten. De vele bierbekertjes op de grond bewezen dat hier een rock en punkfeest van de bovenste plank werd gebouwd. We kunnen tenslotte besluiten, dit was zo een avond waarop die ene slagzin van opperpunks Sham 69 nog steeds springlevend blijkt te zijn. 'If The kids are United... They we'll never be devided. Meer dan ooit!
Foto's: met dank aan - Wim Heirbaut i.o.v Musiczine
