Al circa 18 jaar! Zo lang legt het festival KRAAK reeds de vinger op de pols van het 'underground' kunst gebeuren. Die jarenlange ervaring, en de liefde voor 'Kunst, muziek en theater' in de brede zin van dat woord, resulteren telkens opnieuw in affiches waarvan ook wij, als ervaren rotten wat betreft bezoeken van concerten en festivals, steeds onder de indruk zijn geweest. Deze keer ging dit alles twee dagen door in de gezellige Beursschouwburg - vlakbij Ancienne Belgique - te Brussel. En één avond in de Begijnhofkerk te Brussel. Wij vertoeven er, door omstandigheden, enkel zaterdag. Opvallend was weer de magische sfeer die er heerste, waar theater, muziek tot film en kunst hand in hand leken te gaan. Ons verslag
Helaas te laat gearriveerd om Widt aan het werk te zien. Ook Lino Capra Vaccina moesten we aan ons laten voorbij gaan wegens 'zaal volzet'. Het bleek dat de plaatsen in de Gouden Zaal beperkt waren. Geen erg dan gingen we even de sfeer opsnuiven in het heel gezellige gebouw dat Beursschouwburg wel is. De oude architectuur in combinatie met moderne attributen zorgde voor een soort magische sfeer die al op je afkwam, nog voor je een noot muziek hoorde of zag. Bovendien is er die gezellige Beurs café waar ook de labels hun platen aanboden. Kortom de ingrediënten om van deze KRAAK dag/avond een topper te maken, waren voldoende aanwezig.
We gingen bovendien even de sfeer opsnuiven in de Zilveren zaal waar een filmvoorstelling aan de gang was met als curator Floris Vanhoof. Natuurlijk krijgen we niet zomaar een regulaire film voorgeschoteld, maar beelden die je als kijker moeten hypnotiseren. Dit lukt zeer goed, in samensmelting met overdonderende beats die het midden laten tussen bedwelmend en oorverdovend hard. Net die combinatie tussen heel integrerende, kunstzinnige beelden - waarbij je vooral je verbeelding moet laten werken - en best beklijvende mooie muziek zorgen er dan ook voor dat we in een rustgevende trance terecht komen, en naar het scherm zitten te staren ver weg, naar een heel andere wereld. Missie geslaagd!
Wat dat ''je doen vertoeven in bedwelmende sferen'' betreft. Daar slaagde het Poolse gezelschap Ksiezyc ook wel in. Door middel van een eerder bevreemdende set, waarbij de vocalen het meest opvielen, zetten deze band de puntjes op de 'K' - bij wijze van spreken - wat betreft muziek die tot kunst wordt verheven'. Uiteraard was er de nodige rugsteun door blaasinstrument en vooral keyboard tot pianoklanken. Maar het waren de twee vrouwelijke vocalisten, die met hun prachtige stemmen ons in vervoering brachten. De ene keer schreeuwden ze hun frustratie en pijn uit, de volgende keer leken ze haast te fluisteren.
Bovendien schippert Ksiezyc tussen speelse zachtmoedigheid, en dreigende tonen. Dit werd ook voldoende uitgebeeld. Zo speelden beide zangeres met een bal terwijl zwevende muziektonen ons tot rust brachten. Om daarna met een 'oerschreeuw' ons de stuipen op het lijf te jagen, gerugsteund door die angstaanjagende piano klanken. Dit Poolse gezelschap zorgde er dus vooral voor dat verschillende uiteenlopende emoties werden verweven, met een streep theater en lichtshow, en muziek die enerzijds een mens koude rillingen van angst bezorgd en anders zachtjes je ziel lijkt te strelen. Knap, heel knap!
Ondertussen was het tijd voor ''een break''. Om over te gaan tot het avondprogramma. De Brusselaar Shetahr zagen we eerder al aan het werk in Ancienne Belgique. Waar vooral de bewegelijke frontman, en de vocaliste/gitariste het meest in het oog sprongen met hun set, dito knappe vocalen. Deze keer geen podium tussen publiek en band, maar gewoon spelen tussen dat publiek in. Iets wat Shetahr enorm beviel, zo te zien en horen. Nick Defour ging dan ook voortdurend dat publiek opzoeken, tot vlak voor ons gezicht en het gezicht van vele aanhoorders. Die allen niet goed wisten hoe hierop te reageren. In het begin van de set nog met t-shirt, en later in blote bast. Maar bovendien viel dus het gitaar spel van Lotte Beckwé, die ons wat deed denken aan een combinatie tussen bijvoorbeeld Patti Smith en Kim Gordon. In elk geval speelde ze met diezelfde dosis energie en gedrevenheid als deze twee voorbeelden. Geen katje om zonder handschoenen aan te pakken dus. Gerugsteund door knallende drumpartijen van Maarten Raskin zorgde Shetahr zowaar voor het eerste echte hoogtepunt van de dag/avond. Met een wervelende set, waarbij het dak er totaal afging en het publiek bij de set werd betrokken. Sloegen deze sympathieke Brusselaars ook diepe gensters in ons hart.
Three Legged Race is het eenmansproject van Robert Beatty. Het volgende schreven we in onze preview over deze artiest: "Robert Beatty is bij het publiek vermoedelijk gekend voor zijn integrerende platenhoezen van artiesten als Tame Impala. Naast het maken van tot verbeelding sprekende hoezen maakt deze artiest ook muziek onder de naam Three Legged Race. Net als bij zijn platenhoezen bestaat de muziek die hij brengt uit een pallet van experimentele uitspattingen, waarbij vooral de hypnotiserende tot psychedelische inbreng het meest opvalt. Hij biedt dan ook een bont allegaartje van muzikale stijlen aan die gaan van avant-garde tot post-industrial. De luisteraar die onder de indruk was van voornoemde hoezen, zal zich in de man zijn muziek zeker ook kunnen terugvinden."
Al hadden we graag wat meer visuele effecten gezien om de muziek te ondersteunen, je kan inderdaad niet voorbij aan de hypnotiserende krachten die Three Legged Race uit zijn instrument voort lijkt te brengen. Door net dat, weer eens , combineren van snoeiharde klanken met zwevende ondertonen. Hierdoor spreekt Robert met zijn set dus weer eens verschillende emoties aan. Maar vooral profileert Three Legged Race zich als een ware virtuoos in het bespelen van zijn instrument, waardoor zijn avant-garde tot post-industrial ons ook 'on stage' compleet over de streep kon trekken. Een knappe prestatie, want om zonder enige visuele effecten ons toch in hogere sferen kunnen brengen? Daarvoor moet je in heel sterk in je schoenen staan.
Ondertussen op de benedenverdieping ook even gaan zien naar het Franse duo Au Bout de Mon Sang. Zij combineren, volgens we lezen in de biografie, ragtime met thrash metal? Dit met Banjo en dergelijke meer. Eerlijk gezegd, het was vooral de knipoog naar het 'experimenteren met die muziekstijlen' dat ons nog het meest opviel. Alles ging wellicht diezelfde gezapige tot monotoon klinkende weg op, waardoor de aandacht een beetje verslapte. Maar binnen al de vaak ingewikkelde structuren en chaos die we aangeboden kregen op KRAAK festival, klonk dit potje ''eenvoudige rock'' best genietbaar. Tot een beetje een rustpunt tussen al dat geweld. Au Bout de Mon Sang zorgden daarom niet direct voor een overweldigende, maar vooral gedreven 'rock' set. Waardoor we uiteindelijk toch over de streep werden getrokken.
Een ander paar mouwen kregen we dan weer op de bovenverdieping voorgeschoteld met 75 Dollar Bill. Multi-instrumentalist Che Chen , die vrijdag aantrad als solo artiest op KRAAK vormt samen met al even begenadigde artiest Rick Brown het onwaarschijnlijke duo 75 dollar Bill. Door middel van, zogenoemde, straatmuzikanten percussie en gitaar blazen ze het RnB genre nieuw leven in. Op het podium merken we vooral dat deze beide artiesten op technisch heel hoog niveau staan te spelen. Rick Brown doet de 'percussie' en blaasinstrumenten met heel uiteenlopende instrumenten, die je niet direct in die categorie zou onderbrengen. De kruisbestuiving tussen hem en de gitaarpartijen van Che chen bezorgen ons het ene kippenvelmoment na het andere. Zonder ons ook maar een beetje rust ge gunnen, drijven ze de adrenaline telkens tot een hoogtepunt.
Laat ons maar stellen dat 75 Dollar Bill ons rock-'n-roll hart daardoor sneller deed slaan. Maar net door de experimentele ondertoon, klinkt dit duo niet als een doorsnee rock band, en net dat maakt het zo interessant deze band live te zien. Ook hier valt de stelling 'schitteren in eenvoud' ons enorm op. Echter wordt alles naar een zodanig hoogstaand niveau gedreven, dat we kunnen stellen dat dit duo niet moet onderdoen voor de zogenaamde grote acts binnen het rock en RnB gebeuren. 75 Dollar Bill legde de lat van begin tot einde heel hoog, en slaagde er dan ook in ons compleet murw te slaan.
Het duo Guttersnipe zorgden voor en chaotische set dan weer voor het volgende absolute hoogtepunt van deze avond. Door een aanval in te zetten op de trommelvliezen, maar ook subtiel daarbij bezwerend de luisteraar in trance te brengen, blies dit duo ons compleet van de sokken. Zij combineren daarbij een 'punk attitude met noise effecten, waardoor je niet anders kan dan weerbarstig te staan headbangen of volledig uit de bol gaan. Bovendien zijn er die snerpende, rauwe en harde vocalen die de haren op onze armen doen rechtkomen. Binnen de chaos die Guttersnipe aanbieden horen we gelukkig voldoende structuur, zodat we toch blijven staan luisteren en genieten. Snel, zonder enig medelijden met de luisteraar vloeien instrumenten, knetterende harde beats en drums, knap in elkaar met die al snoeiharde, alles om zich heen slaande vocalen.
Om maar te zeggen, Guttersnipe boden op KRAAK festival een experimenteel allegaartje aan, waarbij je als luisteraar naar buiten ging met oorsuizingen. Zo hebben we onze portie noise graag.
Nog meer 'intensiviteit' bij Mark Fell. Bij het betreden van de zaal zagen we geen artiest, wel flikkerende lichten, snoeiharde geluiden - oordopjes waren geen overbodige luxe - en langwerpige sculpturen die met geluid en licht mee bewogen. Het publiek stond tijdens dit gevecht tussen licht en geluid, verweest naar het niets te staren. Inderdaad leek het of we in een soort trance terecht kwamen. De muziek van Mark Fell is wellicht luid en heeft geen medelijden met de arme trommelvliezen, maar vooral werkt het heel hypnotiserend. Met dank ook aan die lichteffecten. Waardoor je als luisteraar niet anders kan dan je laten meedrijven op geluid en licht. Waarna je totaal verweesd, en onder de indruk de zaal verlaat.
Dit zijn zo een soort 'optredens' waarbij je als mens in een andere wereld lijkt te belanden, ver weg van de realiteit. Waar vlijmscherpe beats je hersenspan doorklieven, en je wordt meegezogen door ijzingwekkende lichteffecten die je als luisteraar ver weg doen glijden naar een heel andere dimensie. Kortom, Mark Fell slaagde erin, de aanhoorder in een staat van opperste vervoering te brengen, zonder daarbij blijkbaar zelf aanwezig te zijn. Of toch niet zichtbaar. Indrukwekkend!
We sloten af met een moshpit. Niet dat we daar zelf aan mee deden. Maar Viper Pit zorgde met een snelle, knetterende en snoeiharde set er inderdaad voor dat het publiek compleet wild werd. En die eerste moshpit ontstond op KRAAK festival. Het trio brengt dan ook het soort crust punk waarop je bezwaarlijk stil kon staan. Daarbij viel vooral de kruisbestuiving op tussen knallende drumpartijen, waarbij de herspan werd aangevallen. Vlijmscherpe gitaar riffs en vocalen die ons de ene na de andere angstaanval bezorgden. Viper Pit liet er geen gras over groeien, en raasde als een ware bulldozer over de hoofden heen. Op de website worden ze omschreven als volgt: "Satanische, smerige en vlijmscherpe crust punk, uitgespuwd door de Anderlechtse ondergrond. Een supergroep met roots in bands die je 14jarig nichtje in haar bed laat plassen. Zoals het illustere Bear Bones, Lay Low en Weird Dust."
Deze stelling blijkt compleet te kloppen. Zonder enig medelijden klauwt dit trio diepe gensters in onze ziel, en laat ons weer eens verweesd en buiten adem achter. Punk is not dead, we schreven het in eerdere recensies. Viper Pit geven de muziekstijl punk en crustpunk de adrenalinestoot die het genre heel goed kan gebruiken. Zonder meer een knallend einde, wat ons betrof, van een heel geslaagde KRAAK festival dag/avond.
