De hardst werkende muzikant in Concertzaal De Casino op deze donderdagavond? Zonder discussie: Nils Tijgat. Waarom? De bassist, nog maar zelden zo een bewegelijke bassist gezien, speelt de pannen van het dak bij Team William. Maar ook speelt hij een vurige set bij Protection Patrol Pinkerton. Dit allemaal zonder afbreuk te doen aan de prestaties van de andere bandleden. Naast dit feit zijn er nog meer connecties tussen beide bands. Zo is frontman Floris (Team William) producer van de plaat Good music, beautiful people van Protection Patrol Pinkerton en zitten beide bands bij hetzelfde platenlabel. Bovendien spelen beide hun set met diezelfde aanstekelijkheid, hooggevoeligheid en gedrevenheid, waardoor we niet één keer maar twee keer gewoon overslag gingen. In een soort touble-bill wisselen de bands bij elk concert van plaats. Waardoor plots, in concertzaal de Casino te Sint-Niklaas ,Team William de avond mocht openen.
Als er één band is die doorheen de jaren een ijzersterke live reputatie heeft weten uit te bouwen, dan is het Team William wel. Hoewel hun songs - ik wik mijn woorden - vaak diezelfde lijn lijken uit te gaan, werken ze gewoon enorm aanstekelijk. Dat was medio 2008 zo, dat is nog steeds het geval. Dit bewezen de heren met hun laatste plaat Drama. We schreven daarover: Team William anno 2015 is een band geworden die hun gevoelige kant , subtiel tentoon spreiden. Zonder evenwel gezichtsverlies te lijden, of hun aanpak van vroeger geheel weg te gooien. Zoals we aangaven, zijn ze een volwassen band geworden, die met beide voeten stevig op de grond staat. Klaar om onze harten weer te veroveren. Knappe plaat is Drama geworden die het vallen en opstaan in het leven illustreert. Maar vooral dat opstaan is niet altijd even eenvoudig, alleen verlies de hoop niet, blijf vechten. Dat is de ultieme boodschap die ze ons willen mee geven.
Diezelfde gevoeligheid hoor je ook terug als Floris zijn keel openzet, maar zonder de depressieve of donkere kant op te zoeken. Nee, Team William stralen het spelplezier uit van jonge wolven die gretig hun prooi verscheuren. Elk van de leden springen van de ene kant naar de andere kant , tot tussen het publiek in, om hun ding te doen. Zo heeft Arne Sunaert, naar goede gewoonte, zijn schoenen weer uitgetrokken. Die vliegen zowat overal, tot aan de staander van de microfoon en de gitaar van Floris of Nils.
Hij stuift als door demonen bevangen over het podium, maar ook Floris zelf blijkt weer de bewegelijkheid zelve. Zo springt hij in het publiek om gitaar en vocalen midden tussen de fans naar voor te brengen, hij krijgt hier op een bepaald moment zelfs steun van Nils. Die laatste klimt als een ware acrobaat op één van de boxen, om daar als een volleerde gitaargod zijn ding te blijven doen. Waarna hij als een blok gewoon naar beneden springt, zonder iets te breken (hopen we). Maar ook drummer Matthias Dillen blijkt een enorme 'spring-in-het-veld' te zijn. Zo ging ook hij het publiek opzoeken. Of ging gewoon naast zijn drumstel liggen bij een ingetogen moment.
Dat laatste was te danken aan het haast akoestische, Floris met enkel zijn gitaar als bondgenoot, Judo Kid. Dit zorgde voor een kippenvelmoment, waarbij de breekbaarheid en weemoedige toonval in Floris zijn stem enorm opviel. Het is net dat schipperen tussen feestelijk de boel afbreken, en breekbare songs die de grote sterkte zijn van Team William. Dat is op plaat zo, maar ook op het podium blijkt dit het geval te zijn. Echter één ding is daarbij zeker, de zon schijnt altijd achter de wolken, want we zien anders dan vreugdetaferelen en uitbundigheid passeren. Met echter ook dus die eerder subtiele knipoog naar pijn en verdriet, dat wel.
Diezelfde aanstekelijkheid tot gedrevenheid spreiden ook Protection Patrol Pinkerton tentoon. We zagen de heren in 2013 aan het werk op Crammerock en schreven daarover: Zij brengen een soort indiepop/ -rock die vooral zeer energiek overkomt. De beweeglijke bandleden,met spring-in-het -veld zanger Jelle Dentruck op kop, slaagden erin het publiek vanaf de eerste noten te bekoren. Niet zoveel volk in de tent, maar dat kon hen niet deren. Protection Patrol Pinkerton stond te spelen alsof ze voor een volle weide van 60 000 man bezig waren. De energie en uitstraling van professionele artiesten, met een charisma en uitstraling waar menig gerenommeerd artiest een puntje aan kan zuigen, werkte aanstekelijk. Niet alleen muzikaal maar ook dankzij de interacties met het publiek, slaagden ze erin de aanwezigen aan het dansen te krijgen.
Anno 2016 blijkt dit nog steeds het geval. Muzikaal bekeken liggen Protection Patrol Pinkerton zelfs enigszins in verlengde van hun voorganger, maar toch doen ze niet compleet hetzelfde. Binnen het geheel zitten voldoende variatie, met aanstekelijke songs tot weer toch ''het wegpinken van een traan''. Daarbij ontpopt vooral zanger, frontman en keyboardspeler, Jens zich tot een ware entertainer. Bovendien is er de knappe performance van zangeres Frauke Verstraete die een nummer mocht mee zingen , de kruisbestuiving tussen haar stem en deze van Jens kan op zijn minst magisch genoemd worden.
Magie ging er tijdens het gehele concert zeker in de lucht. Van begin tot einde hielden Protection Patrol Pinkerton het publiek stevig in de greep. Daarbij was er dus de charismatische uitstraling van Jens die het showgehalte de hoogte induwde. Maar ook puur muzikaal kan je stellen dat deze band op een heel hoog niveau staat te spelen, en bovendien technisch hoogstaand.
Maar vooral stralen deze heren een dosis spelplezier uit en trekken alle registers van begin tot eind open, met een heel aanstekelijke set waarop stil staan onmogelijk blijkt te zijn. Maar ook Protection Patrol Pinkerton blijken een zekere hooggevoeligheid naar voor te brengen, waardoor je als aanhoorder vaak met de krop in de keel staat te luisteren De energie en uitstraling van professionele artiesten, met een charisma en uitstraling waar menig gerenommeerd artiest een puntje aan kan zuigen schreven we dus in 2013. Dit blijkt nu nog steeds het geval.
Kortom: We zagen op deze avond vooral twee bands die en dosis energie naar voorbrengen, waarbij weemoedigheid, gevoelens een aanstekelijkheid hand in hand gaan. Om te komen tot vooral een optimistische, feestelijke stemming om al die demonen en negatieve gedachten voor eens en voor altijd uit ons leven te bannen. Beide bands brachten een set die elk op zijn eigenzinnige manier ons hoopvol doet uitzien naar de toekomst van 'pure gitaarpop' in ons landje. Spijtig dat er deze avond niet zoveel volk op afkwam, de afwezigen hadden weer eens ongelijk.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
