Het Franse gezelschap Hangman's Chair combineren typische Doom met Sludge. De heren timmeren al sinds medio 2005 aan de weg. Hun debuut album (A Lament for...) The addicts (2007) werd over het algemeen goed aanvaard. Ondertussen heeft de band al menig water doorzwommen. Ze brengen nu hun vierde album op de markt: This is Not Supposed To Be Positive. Waaruit inderdaad blijkt dat de heren hier geen positief verhaal vertellen, de weemoedigheid doet ons in een sombere maar ook intensieve, toestand belanden. Onze bevindingen treft u aan hieronder ...
De trage, logge aanpak zo typische aan Doom vinden we terug vanaf de eerste noten op deze plaat. Dripping Low , de eerste song op deze plaat, geeft alvast de toon aan. Door de melancholische vocalen, heel trage muzikale aankleding en diepe grafstem van de zanger van dienst vertoeven we prompt in heel donkere gedachten.
Maar het meest interessante aan This is not supposed to be positive is de perfecte kruisbestuiving tussen grung, sludge en Doom elementen. De verschillende muziekstijlen worden gecombineerd, tot een magisch geheel. Luister maar naar Requiem waar de link wordt gelegd tussen grunge en Doom, alsof die genres gewoon bij elkaar passen. Wat niet het geval is eigenlijk, maar Hangman's Chair heeft daar blijkbaar geen problemen mee. Het resultaat mag er dan ook zijn.
De opbouw van elk van de songs mag dan wat in elkaars verlengde liggen, binnenin zitten subtiele maar heel integrerende zijstappen die je van de ene naar de andere verrassing doen wederkeren. Save Yourself, Les enfants des monstres pleurent leur désespoir. Allen hebben een donker, weemoedige omkadering, maar binnen de songs zitten dus zodanig veel tempowisselingen dat je als luisteraar totaal niet het gevoel krijgt dat alles diezelfde lijn uitgaat. Dit laatste is een enorm groot pluspunt aan de muziek van Hangman's Chair. Het zorgt er ook voor dat de eerder monotone, maar daarom niet minder mooie, vocale inbreng ons totaal niet stoort.
Want net die eerder monotone aanvoelende zangstijl zorgt ervoor dat de 'doom sfeer' overeind blijft staan, telkens opnieuw. Dit is dan ook geen plaat geworden over regenbogen en zonnige landschappen, maar over een harde donkere realiteit waar weinig zonneschijn te zien is. Het is echter in dit soort melancholische sferen dat de doom en sludge fans, waaronder ik mezelf ook reken, zich enorm kunnen vinden. Daarom zijn we er alvast zeker van dat This is Not Supposed To Be Positive de luisteraar, die zich graag hult in duisternis zonder al teveel de harde toer op te gaan, zich aan deze doom drank zal kunnen laven.
Het verdere verloop van deze plaat ligt dus wel in diezelfde weemoedige, haast depressieve sfeer. Waar geen beetje vreugde te bespeuren.is Maar net door het aanbieden van een heel breed pallet van muziekstijlen, die ons donker hart verwarmen, worden we bij elke luisterbeurt weer over de streep getrokken. Niets wordt aan het toeval over gelaten, we zien onze ondergang met lede ogen aan. Maar voor waar blijkt Hangman's Chair als geen andere onze ziel onder te dompelen in die sfeer van weemoedigheid, tot we een traan wegpinken. Zonder meer een plaat die je als melancholische luisteraar, zeker zal appreciëren. Wij genoten alvast met volle teugen van deze heel donkere trip doorheen ons hart en ziel.
Tracklist:
Dripping Low
Cut Up Kids
Requiem
Your Stone
Save Yourself
Les enfants des monstres pleurent leur désespoir
Flashback
No One Says Goodbye like Me
Dope Sick Love
Rouge pour le sang, bleu pour la grâce
