Al langer dan een decennium maken broer en zus Arejay en Lzzy Hale samen muziek. Vervoegd door Joe Hottinger en Josh Smith brachten ze in 2012 hun debuutalbum 'Halestorm' uit en in 2013 wonnen ze zelfs al een grammyvoor het nummer Love Bits (So Do I) van het album The Strange Case Of. Nu zijn ze aan hun derde studioalbum toe en dat vieren ze met een tour die net als hun abum de naam 'Into the Wild Life' toegediend kreeg. Met deze stop in de AB Box bewijzen ze dat ze die grammy en hun stekje in de rock n roll wereld meer dan verdiend hebben.
Borst vooruit en alle remmen los is het met opener Wilson. De mannen uit Detroit, Michigan zijn één en al energie van de eerste tot de allerlaatste stap op het podium. Het vijftal wil aantonen aan dat rock n roll weldegelijk alive and kicking is en ze appreciëren een publiek dat samen met hem los wil gaan. 'We're from the USA but people over there don't really appreciate rock n roll anymore so we've come to get wild with you guys,' klinkt het. De sound doet denken aan zwaardere nummers van Nickelback maar dan nog iets steviger. De frontman levert verrassend zuivere clean zang verwoven met sterke grunts en enkele squeals waar het moment zich leent. Aangevuld met loeiende gitaren en een bas die je ruggengraat doet daveren, zet Wilson een zeer noemenswaardige prestatie neer. Na wat gecrowdsurf wordt het lekker opgewarmde publiek doorgegeven aan Halestorm.
Energie en rock n roll zijn de rode draad van de avond. Halestorm ademt dan ook de geest uit van een echte rock band. Ze zijn eerlijk en recht door zee, niet alleen in hun attitude maar ook in hun muziek. De set openen ze met Apocalyptic van het laatste album Into the Wild Life. Daarmee is het tempo gezet voor de rest van de avond, met een setlist die zowel de recente als de trouwe fans kan bekoren. Vooral die laatste zijn in grote nummers aanwezig, wat mag blijken uit de enthousiaste reactie op nummers als Innocence en I Get Off van debuutalbum ‘Halestorm’. Ook recentere tracks als Mayhem en Amen weten het publiek te plezieren. De emotionele noot komt wanneer zusje Hale haar gevoelige kant laat zien met een pakkende renditie van de ballade ‘Dear Daughter’.
Frontvrouw en zangeres Lzzy Hale is een ware verschijning op het podium. Ze startte Halestorm samen haar broer Arejay toen ze 13 en 10 jaar oud waren en het voelt bij beide aan alsof ze werkelijk geboren zijn om op een podium te staan. Lzzy straalt iets ruw uit, iets kinderlijk maar toch met een levenswijsheid die je enkel kan vergaren door jaren van ervaring. Haar fysieke verschijning is dan ook een perfecte weerkaatsing van wat je van haar persoonlijkheid te zien krijgt op het podium. Ze draagt een laag uitgesneden topje, tot groot jolijt van de mannen in de zaal, met daarover een zware leren jas met franjes. ‘Ik ben een vrouw en ik ben daar zo trots op, maar ik weet ook dat ik thuishoor in deze door-mannen-gedomineerde business’, druipt eraf. Broer Arejay bespeelt dan weer de drums alsof hij bezeten is. Hij zorgt ook voor de comic relief, wanneer hij na zijn drumsolo eerst aan het werk gaat met piepkleine en dan gigantische drumstokken.
De hele band komt zeer dicht bij technische perfectie en wat ze daarin misschien missen compenseren ze met een hele hoop enthousiasme, zowel tijdens de nummers als daartussen. Ze winden het publiek rond hun vinger met grapjes, odes aan vergane muzikanten en korte conversaties met vocale fans. De connectie tussen artiest en publiek is dan ook oprecht tijdens het anderhalf uur dat ze spelen. In de geest van ‘meer muziek, minder theater’ besluiten ze het podium niet te verlaten voor de encore en spelen ze gewoon verder. Ze sluiten de set af met Freak Like Me, een ode aan de fans die zichzelf Freaks noemen, en de publiekslieveling I Miss the Misery. Na de set blijven ze nog even op het podium om handjes te schudden met de eerste rijen en daarmee komt een einde aan een beest van een set met maar liefst 20 nummers. Zorg zeker dat je er de volgende keer ook bij bent.
