Dinsdag 26 januari liep Vorst Nationaal opnieuw vol, of toch gedeeltelijk. Man van dienst was Hozier, de Ier die in 2015 uit het niets de hitlijsten bestormde met nummers als ‘Take Me To Church’ en ‘Someone New’. Na een stop in Werchter de voorbije zomer brengt hij zijn uitgebreide band en zijn diverse collectie gitaren nu mee naar Vorst. Met veel plezier zelfs. “You’ve always been very good to me here in Belgium. It’s a pleasure to be back.”
De opwarming wordt voorzien door David Rhodes of kort ook Rhodes, zijn artiestennaam. Je zou deze jonge kerel kunnen vergelijken met Ed Sheeran, maar buiten het feit dat ze allebei op het podium staan met enkel zichzelf en een gitaar is er eigenlijk niet veel te vergelijken aan. Rhodes wordt een aanstormend talent binnen de folk wereld genoemd door kenners en het is niet moeilijk om te achterhalen waarom dat beweerd wordt: de gast heeft talent. Gekleed in het zwart met een sobere lichtshow en enkel een gitaar moet hij het publiek vooral weten te overtuigen met zijn stem en dat doet hij verrassend snel. Je zou kunnen zeggen dat zijn teksten wat zweverig zijn, maar ze zijn vooral ook heel meeslepend. Opzwepende muziek is het niet maar het publiek lijkt alvast verkocht.
Door naar de ‘pros’ van de avond zoals Rhodes het verwoordde. Iets na negen komt Andrew Hozier-Byrne met zijn bijna twee meter het podium opgewandelt, samen met zijn zeskoppige band. Die band bestaat uit een drummer, een basist, een celliste, twee achtergrondzangeressen en natuurlijk Hozier. Van start tot finish blijkt dat Hozier zich graag omringt met getalenteerde mensen. Niet alleen nemen ze allemaal hun eigen instrument voor rekening, ze wisselen ook nog wat af en gooien er hier en daar nog wat percussie tussen. Dankbaar zijn ze ook. Als Hozier geen twintig keer dank u zei, dan zei hij het geen enkele keer. Vorig jaar stond hij namelijk nog in de AB, een pak kleiner dan de venue waar hij deze keer mensen mag verblijden.
Geen nieuwe nummers op deze dinsdagavond in januari. Hozier blijft trouw aan de toon van zijn debuut plaat: alle hits en uptempo nummers met hier en daar een droevige noot. Beginnen doet hij wat trager, met ‘Like Real People Do’ maar het tempo gaat al snel de hoogte in met nummers als ‘Angel of Small Death and the Codeïne Scene’ en ‘Jackie and Wilson’. Ook een cover van ‘Blackbird’, één van de grote hitst van de Beatles staat op het menu. En hoe weet je dat het helemaal live is, wat je te horen krijgt? Wanneer er technisch iets scheef zit natuurlijk. Halverwege de set begint de vintage pedaal van Hozier het te begeven. “She’s a fickle lover,” zegt hij. “She breaks my heart but in the end she always comes back to me.” En terugkomen doet ze in stijl, want het tweede deel van de set klinkt misschien nog beter dan het eerste. Pareltje van de avond is het duet ‘In a Week’ met celliste Alana Henderson, die zelf ook muziek schrijft. ‘Take Me To Church’ wordt gespaard tot net voor de encore nummers en met wat percussie van het publiek tijdens ‘Work Song’ breit Hozier een einde aan een geslaagde stop in Vorst Nationaal.
Voorprogramma Rhodes staat op 6 februari met een headliner show in de Botanique in Brussel. Voor Hozier zijn nog geen nieuwe data bekend.
