De Belgische Post-Metal act Carneia kan, naar onze bescheiden mening, als het ware bestempeld worden als een 'supergroep'. Elk van de leden hebben reeds hun kunsten vertoond bij vermaarde bands in ons land. Carneia bestaat uit Jan Coudron (King Hiss), Thomas Combes, Jille Vandromme (No More Faith) en Tom Vansteenkiste (Vermilion en No More Faith). Toch geen klein bier als je het ons vraagt. In februari brengen ze een gloednieuwe plaat op de markt. Symmetry of Mind. Een eerste luisterbeurt was al voldoende om ons over de streep te trekken. Maar toch is deze plaat vooral een groeiplaat geworden. Waarom? Dat lezen jullie hieronder.
De songs hebben inderdaad al vanaf die eerste luisterbeurt een heel ingrijpende impact op ons als luisteraar. Het is alsof stevige klauwen je de strot dichtknijpen. Maar dat verstikkende, adembenemende gevoel dat we vanbinnen krijgen lijkt nog sterker te worden bij elke luisterbeurt. Vandaar de stelling, het is een groeiplaat. Dit is mede te wijden aan het feit dat niet alle songs even gemakkelijk in het gehoor liggen. De luisteraar dient een beetje een inspanning te leveren om het echt te begrijpen. Waardoor mensen bij een eerste luisterbeurt zouden durven afhaken. Een kapitale fout echter, want Symmetry of Mind zit boordevol pareltjes die iedere beetje fan van post-metal, postrock tot zelfs Ambient zou moeten aanspreken. Vooral lijkt de verwijzing naar bijvoorbeeld een band als Tool, die we in menig media tegen komen, zeker te kloppen. Maar Carneia bewijzen vooral over een eigen smoel te beschikken, en laten zich niet in een hokje plaatsen.
Carneia kiezen vaak voor een dreigende, snoeiharde aanpak. Waarbij vooral de bulderende, angstaanjagende vocalen ons rillingen bezorgen. Luister maar naar het knappe Black Mess. Waarbij we zeven minuten lang onze keel voelen dicht geknepen worden. En dit niet alleen door de snijdende riffs of doorgedreven drumpartijen. Maar dus vooral dankzij die stem van Jan die ons koude rillingen bezorgt. Als een op hol geslagen horde bloeddorstige wolven klauwen en bijten de heren ons de strot af.
Maar het grote pluspunt van deze plaat is zonder meer het aanbieden van enorm veel variatie. Binnen elk van de songs liggen zodanig veel tempowisselingen dat we van de ene emotie naar het andere worden gedreven. Het zorgt er bovendien voor dat de experimentele waarde van deze plaat nog meer in de verf wordt gezet. Red Lights are for Redheads bevat zelfs stonermetal invloeden. Om maar te zeggen, we kunnen op de muziek van Carneia daardoor inderdaad geen muziekstijl kleven. Goed! Want wij houden niet van hokjes denken. In elk geval drijven de gestroomlijnde gitaar riffs je eerst tot een gevoel van totale waanzin, waarna de vocalen telkens die ultieme doodsteek lijken toe te dienen. Zonder enig medelijden hakken Carneia dieper en dieper in onze ziel. Tot we weerloos, en totaal verweesd achter blijven.
De plaat bestaat uit amper vier songs. Maar telkens met een duurtijd van vier tot zeven minuten. De laatste song zelfs achttien minuten lang. Colour-Blind start met een angstaanjagende schreeuw. Om ons wakker te maken? Nu, dat was niet nodig. We waren al klaarwakker bij de eerste songs. Maar ook hier weer is er die verrassende kruisbestuiving tussen gitaar riffs die op ons inhakken als een scherpe bijl. Drumpartijen die klinken als duivelse mokerslagen. En dan die vocalen, waarbij het angstzweet ons uitbarst. Daaruit blijkt bovendien nog maar eens dat de jarenlange ervaring die deze heren met zich mee slepen zorgt voor het aanbieden van een waar meesterwerk. Naar het einde van Colour-blind toe krijgen we bovendien nog een voorproefje van wat ons later nog te wachten staat. Knetterend als het vuur van de hel, lijken plots de instrumenten en vocalen in een ultieme chaos de luisteraar nog dieper in een staat van absolute waanzin te willen brengen. Meer nog we lijken, door de psychedelische achtergrond, in een soort duistere trance te belanden.
Als klap op de vuurpijl krijgen we nog een circa 18 minuten lange White Collar. Deze brengt alle voornoemde ingrediënten fijn samen tot één song. De eerder in deze recensie vernoemde Ambient invloeden vinden we vooral in het begin terug, door het creëren rustgevende sfeer lijken we zelf ook even tot rust te komen. Waarna de snoeiharde gitaar riffs die rust verstoren, om die stem van Jan Coudron plots weer een zekere gemoedsrust over ons neer te doen dalen. Echter niet te lang. Want gaandeweg drijven zowel drum als gitaar het tempo op tot een absolute climax, waarin ook enige psychedelische tonen zitten verweven. Kortom, wederom valt dus de variatie op, waarbij de luisteraar van die ene naar de andere emotie wordt doorverwezen. Van rustgevend, tot je angstaanvallen bezorgende. Het zit allemaal verweven in deze afsluiter. Maar ook in de volledige EP
Conclusie: Carneia presenteert met deze EP Symmetry of Mind een grensverleggende, experimentele plaat waarop we geen label, of zelfs geen echt genre, kunnen kleven. We krijgen een aanbod van uiteenlopende muziekstijlen voorgeschoteld. Waarbij bovendien nog eens uiteenlopende emoties worden aangesproken. Maar vooral lijken we telkens te vertoeven in een diepe trance, die ons het angstzweet doet uitbarsten tot koude rillingen bezorgen. Bovendien voel je gewoon dat deze artiesten een hoop ervaring met zich meeslepen. Net daardoor leveren Carneia hier een EP af, al voelt ie aan als een full album, dat parels van songs bevat. Die ons als luisteraarenerzijds tot rust brengen, en anderzijds in een staat van waanzin doen belanden. Indrukwekkend!
Tracklist:
Black Mess
Red Lights Are For Redheads
Colour-Blind
White Collar
