Bands en artiesten die grasduinen doorheen het Postpunk gebeuren? We komen ze geregeld tegen. De ene wat meer een flauw afkooksel dan de andere. Soms komen we echter ook pareltjes tegen, die de middelmaat overstijgen. Of die het postpunk genre nieuw leven in lijken te blazen, met een jeugdige aanpak. Waardoor ze eerder deze muziekstijl als het ware heruitvinden. Nu, toen we Endless Party van de jonge band Whispering Sons doorheen onze boxen lieten loeien, voelden we plots een adrenaline die ons terugbracht naar eind jaren '70 tot begin jaren '80. En ja, ze lijken ons ook te behoren tot de laatste categorie ''postpunk bands die deze muziekstijl opnieuw lijken uit te vinden''. Onze bevindingen.
Ook goed om weten Deze plaat is uitgebracht op cassete via Wool-E-Tapes: https://wool-e-tapes.bandcamp.com/album/wet025-endless-party-c30
Nee, we gaan niet vergelijken. We beginnen er zelfs niet aan. Er zijn zoveel bands die door ons hoofd worden gejaagd bij het beluisteren vanEndless Party. De typische ingrediënten die je ook terug vond bij bijvoorbeeld Echo and the Bunnymen, tot Joy Division. Het zit allemaal verwerkt binnen dit concept. Shadow laat al een tip van de sluier zien. De haast dreigende synthesizer geluiden, baslijnen die je de adem dreigen af te snijden en die stem van Fenne, die als een donkere schaduw je zachtjes doet neervlijen in het zachte gras. Gelukkig zonder de zeemzoetige weg op te gaan.
Eerder lijken we te vertoeven in het donkere bos, met heel weemoedige gedachten in het achterhoofd. Waar hebben we dat nog al gehoord? Midlife ontneemt ons nog wat meer de adem. Haast lijken we te stikken in duistere gedachten die over ons heen komen. Aja, nu weet ik het weer. Dat is ook wat de muziek van Joy Division met ons pleegde te doen. Die bedwelmende stem van Ian Curtis, liet ons in diepe donkere gedachten wegzinken, tot we er haast een depressie aan over hielden. Ook Whispering Sons slagen er met deze song, en de gehele plaat eigenlijk, ons in zo een gemoedstoestand te doen verkeren.
Maar we zeiden het al, we gaan ons niet bezig houden met vergelijken. Deze band heeft vooral een eigen smoel, om het zo te zeggen. Ook worden nieuwe wendingen genomen, waardoor inderdaad dat postpunk genre nieuw leven lijkt te worden ingeblazen. Luister maar naar het wondermooie Insights waarbij donkere wolken, hard en meedogenloos, de zon lijken te doen verdwijnen. Daarbij lijken de trommelvliezen te worden aangevallen met messcherpe synth geluiden, tot mokerslagen van drums. Waarbij de stem van Fenne dan weer klinkt als een rustpunt, maar steeds binnen diezelfde donkere en weemoedige atmosferen. De schoonheid van Whispering Sons zit hem net in die perfect kruisbestuiving tussen al die voornoemde aspecten
Afsluiter Wall blijft begane wegen verder bewandelen. Het lijkt wel een beetje alsof elk van de songs diezelfde gang op gaan, iets wat echter totaal niet lijkt te storen in dit geval. Elk van de songs zorgen ervoor dat onze ziel wordt verwarmd met een duister deken, om de koude nachten beter aan te kunnen. Zonder meer kunnen we vooral stellen dat Endless Party ons de jaren '80 terug doet herbeleven. Maar bovenal klinken Whispering Sons niet als een zoveelste kopie van die postpunk periode. Nee, ze zorgen net door het aanbrengen van verfrissende elementen, dat het genre opnieuw wordt uitgevonden. Ook wel voorgedaan, maar we komen zelden bands of artiesten tegen die daar daadwerkelijk volledig in slagen, geven we toe. Deze Limburgers echter, trekken ons volledig over de streep met hun jeugdige en adembenemend mooie aanpak.
Leuk weetje: Whispering Sons zitten in de preselectie van Humo's Rock Rally in Hamont-Achel. We zijn zien ze zeker kans maken om door te stoten, met deze verfrissende postpunk aanpak.
Tracklist:
1. Shadow 04:03
2. Midlife 04:30
3. Time 05:42
4. The Night 04:20
5. Insights 04:45
6. Wall 05:38
