KOLFSKOP werd opgericht medio 2013. Onder hun muzikale invloeden rekenen ze o.a. The birthday party - Captain Beefheart - Tom Waits - Primus - Nick Cave - Melvins - Bonzo Dog Doo-Dah Band - The Doors . Een bont allegaartje van klasse artiesten dus. In 2014 brachten deze heren hun debuut plaat uit: A birth of A Ham. Nu laten KOLFSKOP een nieuwe EP op ons los. Half Man, Half Wolf, Hal Boar. Elk van de songs zijn samengesteld rond diezelfde hypnotiserende tot angstaanjagende ondertoon. We begaven ons met rasse schreden naar de onderwereld, waar deze Half Man, Half Wolf, Half Boar inderdaad blijken te vertoeven. Eén ding is zeker, deze heren hebben heel goed geluisterd naar bovennoemde artiesten lijkt het ons. Maar blijken vooral over een eigen smoel te beschikken, en kopiëren ze niet klakkeloos. Leuk weetje, Jelle Vanderbeken van KOLFSKOP heeft in het prille begin nog mee gespeeld bij The Mary Hart Attack
Ondanks het feit dat KOLFSKOP dus vooral over een eigen smoel lijken te beschikken, kan je niet voorbij aan het feit dat sommige songs op deze EP ons doen denken aan Nick Cave in zijn Birthday Party periode of solo projecten als The Mercy Seat. Diezelfde vuile, knetterende uithalen waarmee Nick de luisteraar het bloed vanonder de nagels leek te halen, gebruiken ook KOLFSKOP om ons orendol te maken. Maar daarmee houdt de vergelijking wel op. Vooral is dit geen muziek over rozenblaadjes, en vertoeven in het groene gras met de zon aan de horizon. Met Raving Knights krijgen we al een eerste song die deze stelling voldoende kracht bijzet. Hier blijkt al hoezeer KOLFSKOP enerzijds meesters zijn in de luisteraar een deugdelijke roes te doen belanden , maar anderzijds het hart uit je lichaam rukken tot er niets meer over blijft.
Het is net dat schipperen tussen twee uiterste, binnen een donker en soms angstaanjagend sfeertje, dat ervoor zorgt dat we telkens opnieuw over de streep worden getrokken. Bovendien is er het veranderen van de taal, van Engels naar Nederlands, die maakt dat we hier iets vrij uniek krijgen voorgeschoteld. Luister maar naar Het zwijn uit de Schaamstreek. Waarbij de dreigende instrumenten perfect samen vloeien met de huiveringwekkende vocalen. Het enige, welliswaar kleine, minpunt van deze ene song is de korte tijdsduur, deze trip had wat langer mogen duren, vinden we toch.
Vooral blijkt KOLFSKOP hun naam niet te hebben gestolen, door enerzijds een dierlijk uiterlijk van een alles om zich heen verscheurende wolf voor te stellen. Maar anderzijds ook je tot een zekere gemoedsrust te brengen, door songs die je hart raken. Zoals het wondermooie en meeslepende Wolfbane's Doom. Waarbij de stem inderdaad eerder doet denken aan een kruisbestuiving tussen Tom Waits en Nick Cave. Deze song brengt je inderdaad tot een zekere gemoedsrust, telkens binnen een dreigend en donker kader wel te verstaan.
Het weer vrij korte "Verloren Kinderjaren" brengen ons drumpartijen die klinken als voetgetrappel van een horde wilde paarden die dreigend op ons afkomen. Met daarbovenop die angstaanjagende stemmen, die ons wederom tot waanzin lijken te drijven. Hier stoort het echter niet dat die song zo kort is. Want na twee minuten blijven we compleet murw geslagen, verweesd achter.
Drowned Sailor lijkt weer een rustpunt. Maar vergis je niet, de duistere en vuige omlijsting blijft stevig overeind. De haast hypnotiserende aankleding brengt ons terug naar de donkere onderwereld, waar wezens uit de Hel je spiedend aankijken. Telkens komt die dreigende ondertoon, zowel instrumentaal als vocaal, bovendrijven tot we in complete waanzin, onze eigen ondergang met open ogen tegemoet gaan.
Conclusie: Kolfskop presenteert met deze EP één voor één songs die je letterlijk bij het nekvel vastgrijpen, als klauwen die je elk moment de strot zullen dichtknijpen. Mede door de snoeiharde, meedogenloze uithalen van gitaar en drum - die laatste klinken als duivels mokerslagen, die de hersenpan inslaan. Maar het meest opvallende binnen dit concept is de vocale aankleding. Waarbij vooral opvalt dat uiteenlopende emoties worden aangesproken, maar ook verschillende uiteenlopende toonaarden naar voor worden gebracht. Die ons dus enerzijds enige gemoedsrust lijken te geven, maar anderzijds je in de diepste kelders van de hel lijken mee te sleuren.
Tracklist:
