Als we even terugkeren in de tijd, stellen we vast dat we medio 2015 regelmatig vertoeven in Trix. Voor de TrixTrax avonden. Op deze avonden, elke derde donderdag van de maand, krijgen opkomende talenten de kans podium ervaring op te doen. Wij deden op die avonden enorm veel ontdekkingen, waarvan we vermoeden dat ze in 2016 brokken zullen maken. Eén van die vele ontdekkingen was zeker en vast The Mary Hart Attack. We schreven daarover: Als een razende orkaan sleurden ze de aanhoorders mee in de maalstroom. We hoeven niet te vertellen dat we hiervan enorm genoten. En toen was het plots gedaan... We hadden in eerste instantie het gevoel van 'daar had nog een extra kers op de taart bij gemogen'. Maar in een later gesprek wisten de band me te vertellen dat je hun optreden moet zien als het lezen van een boek. Na de laatste bladzijde van een spannend boek, blijf je ook even voor je uit staren. Maar hoeft daar ook niet echt iets te worden aan toegevoegd. Dat was nu ook het geval. The Mary Hart Attack heeft ons dooreen weten te schudden, verdoven en op het hoogtepunt van hun kunnen ons verweesd achter laten. Neem het van ons aan, dat komen we niet elke dag tegen.
Ook de in 2015 uitgebrachte EP kon ons enorm bekoren: The Mary Hart Attack brengen een EP op de markt, die elementen bevat uit een rijk gevuld postpunk verleden. Ze voegen daar shoegaze en noise ingrediënten aan toe, waardoor we ons als luisteraar prompt voelen terugflitsen in de tijd. Maar ondanks dit alles krijg je niet het gevoel dat A Dark Green Light een flauw afkooksel, of een kopie is van toen. Nee, door de grensverleggende manier waarop stem en instrumenten in elkaar vloeien, voelt het allemaal heel jeugdig aan. Alsof die tijden gewoon zijn teruggekeerd. En net dat is een pluspunt, want doorgaans krijgen we vaak flauwe doorslagjes te verwerken van die shoegaze en postpunk sound, die vlug aan ons voorbij gaat. Niet bij The Mary Hart attack echter, die ons met hun muziek kippenvel bezorgen en aanzetten tot een pogo-dansje. Tot in de vroege uurtjes. Deze band heeft dan ook potentieel om er te komen.The Mary Hart Attack leveren hier dan ook een visitekaartje af waarmee ze bewijzen veel meer te zijn dan een zoveelste postpunk of shoegaze bandje in een lange rij. Net door hun jeugdige, energieke aanpak trekken ze ons volledig over de streep , van de eerste tot de laatste lijn Schreven we over A Dark Green Light.
In 2016 zou een gloednieuwe plaat op de markt komen. Het zijn dus heel spannende tijden voor The Mary Hart attack. Café video in Gent was bomvol gelopen deze maandavond. De jongens zouden in principe aan hun set beginnen omstreeks half tien, maar begonnen pas een half uur later. Opvallend tijdens het gehele optreden was de magische kruisbestuiving tussen de twee uiteenlopende stemmen van Kristof Souvagie - Gitaar, Vocals en Wil Mathijs - Bas. Dit zorgde ervoor dat het spel niveau tot een heel hoge hoogte uitsteeg.
Maar laat ons eerlijk zijn, zonder de hulp van gedreven drumpartijen van Kris Vlaeminck - Drum, staan beide heren gewoon te roepen in de woestijn. Net dit is de grootste sterkte van The Mary Hart Attack . Elk van de artiesten zijn uiterst talentvolle instrumentalisten tot vocalisten. Maar het is net de kruisbestuiving tussen het trio, dat ervoor zorgt dat we binnen deze drie kwartier een energiek optreden krijgen voorgeschoteld. Waar niet alleen de oren beginnen van te suizen, maar ook emoties worden aangesproken. Uiteraard blijken The Mary Hart Attack te grasduinen in het aanbod van een rijkelijk postpunk tot shoegaze verleden. Enige vergelijking met bands of artiesten uit die tijd, we gaan er niet aan beginnen.
Maar bovenal blijken deze heren over een 'eigen smoel' te beschikken, waardoor ze de muziek uit het verleden in een hedendaags kleedje weten te steken. Waardoor ze dus bovendien ook totaal niet gedateerd klinken, of een afkooksel zijn van toen. Een gegeven dat we helaas te vaak tegen komen bij artiesten die grasduinen in die jaren '80. The Mary Hart Attack weet echter ook enkele, laat ons maar zeggen, noiserock elementen te verpakken in hun sound. Waardoor we, net als die keer in Trix, het gevoel krijgen dat het eindpunt nog niet is bereikt. Meer nog, dit is pas het begin van een veelbelovende toekomst.
Nee, dat bewieroken is totaal niet overdreven. Want vanaf de eerste tot de laatste noot worden we door zowel de instrumentale als vocale aanpak bij de strot gegrepen en meegenomen op een, laat het ons maar herhalen, emotionele trip doorheen onze ziel.
The Mary Hart Attack hun grote sterkte is net dat schipperen tussen uiteenlopende uitersten. Snoeiharde uithalen, waarbij de haren op onze armen recht komen te staan en onze trommelvliezen haast barsten in die gezellige café Video. Worden gecombineerd met een kippenvel bezorgende songs, waarbij we haast in een verstillende, intieme sfeer terecht komen. Hoewel je, puur instrumentaal, soms het gevoel krijgt dat alles wat diezelfde lijn uitgaat. Is het net die opvallende, eerder subtiele kruisbestuivingen telkens opnieuw tussen stem en instrumenten, die zorgen voor de nodige variatie. Hieruit blijkt nog maar eens dat dit getalenteerd trio op een heel hoog niveau staat te spelen, en over een sterke technische bagage blijkt te beschikken.
En toch, en dat is belangrijk, voelen we aan dat er nog groeimogelijkheden zijn naar de toekomst toe. Muzikaal en vocaal is het eindpunt totaal nog niet bereikt, hoewel deze heren nu al de lat heel hoog leggen. Voelen we dus vooral aan dat The Mary Hart Attack potentieel hebben om heel ver te geraken. Mits de juiste begeleiding, en een dosis geluk binnen het muziekgebeuren uiteraard. Maar in elk geval kregen we op deze winterse maandag, die aanvoelt als een herfst, een snoeiharde en meedogenloze set voorgeschoteld, die werd gecombineerd met een verfijnd en intensief sausje kippenvelmomenten. We waren in elk geval, weer eens onder de indruk!
Setlist:All Wrong, No Bliss //Death Comes W Y E //Feathers //Cure My Heart //Who Used To Be Me //Knocked Me Down //Starlight //Spiders //This Room //In Dreams
