Wij leerden The Girl Who Cried Wolf kennen via TrixTrax, januari 2015. Waar ze samen speelden met Celestial Wolves en I Am Wolves. We schreven het volgende over hun aantreden daar: de heel bewegelijke drummer Michael-John Joosen en keyboardspeler/gitarist Samir Boureghda sloegen hun instrumenten zowat in stukken en brokken. De gensters spatten er als het ware gewoon af. Het contrast met hoe kalm bassist Bram Van der Stocken in de hoek stond te spelen, was enorm groot. Deze laatste had echter een heel grote meerwaarde in het totaalpakket dat The Girl Who Cried Wolf aanbood, zo zou meermaals blijken. De zwevende cello klanken die Sofie Sweygers met haar instrument naar voor bracht, waren een rustpunt tussen al dat drum/gitaar geweld. De kers op de taart werd echter gebracht door de hemelsmooie, bitterzoete, stem van zangeres Heleen De Struyver. Het gehele optreden door heerste er één warme, wat duister aanvoelde sfeer, zonder angstaanjagend je de gordijnen in te jagen. Van heel intiem, waarbij de stem van Heleen je kippenvel bezorgde, tot heel strakke gepolijste songs. Het was allemaal aanwezig. Prompt deed het ons wat denken aan bands als Portishead. Al klopt deze vergelijking waarschijnlijk niet volledig, de manier waarop de songs werden gebracht gingen heel sterk die kant uit. Later dit jaar werd het album Ruins op de markt gebracht. Een plaat die we geregeld hebben beluisterd, maar die ondertussen in de vergeethoek is geraakt. Althans wat betreft, het schrijven van een recensie erover. We namen ter gelegenheid van het eindejaar dit album nog eens stevig onder de loep. Onze bevindingen:
Ook op plaat is de stem van Heleen de ultieme schakel om de muziek van The Girl who Cried Wolf naar een absoluut hoogtepunt te stuwen. Ook nu valt de vergelijking met bands als Portishead enorm op. Ook nu lijkt er een lijn te worden getrokken tussen wiegend je hart strelen, en - we wikken onze woorden - snoeihard de tromelvliezen aanvallen. Maar het zou de instrumentalisten tekort doen zijn, om alleen de prestatie van Heleen in de verf te zetten.
Zo zijn er de drums, die soms klinken als zachte voetstappen in het zand. Tot galoperende paarden, die dreigend op ons afkomen. Hetzelfde kan echter ook gezegd worden van de gitaar en cello klanken, die enerzijds haast betoverend mooi ons hart en ziel weten te beroeren, maar eveneens dreigen datzelfde hart er te willen uit rukken. De instrumentale aankleding zit dus met andere woorden , even gevarieerd in elkaar als de vocale. Silver, The Creek, Red Ribbon. Allen bevatten ze heel subtiele zijstapjes. Die gaan van ruw, en meedogenloos, zelfs dreigend je tot waanzin drijven. Maar eveneens, in een verstilde sfeer je hart zalven en tot rust brengen. Net dat combineren tussen uiteenlopende emoties, in een redelijk duistere sfeer. Is de grote sterkte van een band als The Girl Who Cried Wolf,maar ook de rode draad doorheen het geheel. Net als de instrumentale aankleding, zorgen bovendien ook de vocalen enerzijds voor een angstaanjagende sfeer. Maar eveneens lijken diezelfde stem je ziel tot rust te willen brengen.
Laat het echter duidelijk zijn, ondanks de vaak dreigende ondertoon, worden hier geen geluidsmuren afgebroken. Alle songs kruipen eerder als een traag gif je lichaam binnen, en lijken je de adem langzaam ontnemen. Tot je compleet murw geslagen, verweesd achter blijft.
En net daar zit dan ook de ultieme schoonheid van Ruins, waardoor we telkens opnieuw over de streep worden getrokken. De hartstochtelijkheid waaruit de songs zijn samengesteld geven je koude rillingen, en doen je hart ineenkrimpen. Een gevoel van angst overvalt je, net door die wonderbaarlijke kruisbestuiving tussen die ijzingwekkende, beklemmende instrumentale aankleding en de stem van Heleen die de haren op onze armen doet recht staan. Maar eveneens krijgen we een dosis gemoedsrust over ons heen, waardoor we even de zon zien schijnen tussen de wolken.
Bovendien stellen we vast dat we niet echt een favoriete song vinden. Nee, het is net het totaal plaatje dat ons over de streep trekt. Elk van de songs geven de luisteraar telkens opnieuw diezelfde kriebels in de buik.. Net als op het podium. Is het dus ook op schijf net dat totaalpakket van pakkende vocalen en snoeiharde tot oogstrelende instrumentale uitspattingen. Die ervoor zorgen dat The Girl Who Cried Wolf met Ruins, zowaar een grensverleggende plaat heeft uitgebracht.
Ruins eindigt, zoals het is begonnen. Shipwrecked gaat nog één keer op die heel diepzinnige wijze verder. De song drijft je als luisteraar nog maar eens tot absolute waanzin. En brengt weer eens veel uiteenlopende emoties naar boven. Maar het meest opvallende is dus, zoals we eerder aangaven. Die meesterlijke kruisbestuiving tussen integrerende instrumenten en de stem van Heleen die je in diepe ontroering brengt. Telkens opnieuw. Tot we compleet murw geslagen en ademloos voor ons uit zitten te staren. Niet goed weten wat er net is gebeurd. Kortom, een indrukwekkend mooie plaat deze Ruins. Zelfs na die ontelbare keren beluisteren, heeft dit album nog steeds diezelfde immense impact op ons. zeiden we het al? Indrukwekkend!
Tracklist:
1.Truly
2.Silver
3.The Creek
4.Red Ribbon
5.Taken
6.Ruins
7.This is Me
8. Demon
9. Black Vipers
10. Shipwrecked
