Rocktoberfest, Antwerp Metal Fest , Toxic Waste Fest, Rebelworld Events, het zijn maar een paar voorbeelden van organisaties die het 'underground gebeuren' binnen de hardere alternatieve muziekgenres een warm hart toedragen. Ook Pandafest mogen we aan deze reeks toevoegen, telkens opnieuw wordt een affiche samengesteld met bands en artiesten die in het afgelopen jaar ruimschoots hun sporen hebben verdiend binnen de 'underground scene'. Ook in 2015 is dit het geval. Met BARK, Bliksem, Your Higness, Wolves Scream, The Vintage Caravan, La Muerte, BEAR en vele anderen kregen we een ritst artiesten voorgeschoteld die nog één keer alles op alles wilden zetten om het concertjaar 2015 af te sluiten met een knallend feestje. De opkomst was wederom vrij groot, bovendien heerste er de gehele dag en avond een gemoedelijke en kameraadschappelijke sfeer. Ook al kregen we weinig rustpunten, en was het hollen van de ene naar het andere podium, geen enkele minuut pauze tussen de concerten door, zorgde er toch voor dat naar het einde van de avond velen het voor gezien hielden of de vermoeidheid hun parten begon te spelen, maar wij hielden het vol van begin tot bitter einde. Het verslag en de foto's vinden jullie hieronder:
We waren helaas net te laat om Onrust aan het werk te zien, maar wel net op tijd om Fatal Move in de grote zaal het vuur aan de lont te zien aansteken, met een typische, laat ons maar stellen, old school hardcore aankleding slaagden deze heren er dan ook in het dynamiet te doen ontploffen. Ook al kwam het publiek nog wat binnen sijpelen, Fatal Move gaven alvast de toon van deze dag/avond aan en lieten zonder enige moeite het dak er afgaan. Zonder al teveel show elementen, maar gewoon door puur de muziek voor zich te laten spreken, zo zien en horen we het graag. Bovendien kunnen we nu al die plaat Blindfolded enorm aanraden. Een band om in het oog te houden, deze Fatal Move.
We zeiden het al in het begin van dit verslag, verschillende bands hebben in de loop van het jaar ons aangenaam weten te verrassen. Zo zagen we in oktober, op het festival Rocktoberfest BARK nog stevig uitpakken, we schreven toen Blaffende honden bijten wel. Deze stelling kunnen we ook terugbrengen naar het aantreden op Pandafest. Zonder meer werden vanaf begin tot het bitter einde,gensters geslagen. Dat was niet alleen de verdienste van de uitmuntende instrumentalisten. BARK beschikt ook over een begenadigde tot charismatische frontman die niet alleen beschikt over een bulderende stem waarbij het angstzweet lijkt uit te barsten, maar ook door zijn uitstraling en de manier waarop hij zijn publiek bespeeld lijkt het wel of hij elk moment iedere aanwezige dreigt te zullen verscheuren. Dit alles gerugsteund door gitaristen en drummers die met loeiharde uithalen de trommelvliezen doen barsten, maar vooral onze herspan dreigen in te slaan, tot de ultieme doodsteek toedienen. BARK slaagde er vooral dus door middel van een aangrijpende en knallende aanpak weer in, als een horde wolven die dreigen ons te verscheuren, elk beetje leven uit onze hart en ziel doen verdampen. Met een krop in de keel, bleven we dan ook verweesd achter na dit vroege hoogtepunt van de dag. Wij zien nu al uit naar hun in januari 2016 uitkomende CD. Wordt zeker en vast vervolgd.
In verlengde van Fatal Move kunnen we stellen dat ook Wolves Scream kan gezien worden als zo een band die door een eenvoudige aanpak ons over de streep wist te trekken. Dat was zo eerder dit jaar op Rocktoberfest maar ook op pandafest kregen we een warm gevoel vanbinnen bij de performance van Wolves Scream. Binnen het aanbod van hardcore en aanverwante, komen we helaas niet meer zoveel bands tegen die het 'old school hardcore' gevoel hoog in het vaandel dragen. Het is daarom altijd heel leuk zo jonge wolven bezig te zien, die teruggrijpen naar de 'roots' waaruit de muziekstijl is ontstaan maar daar ook iets aan weten toe te voegen. Om die reden kunnen we stellen dat het aantreden van Wolves Scream op pandafest een aangename verademing was en het bewijs dat 'schitteren in eenvoud' wel degelijk nog steeds werkt, net daarom konden deze heren net als een paar maand geleden op rocktoberfest ons weer compleet overtuigen van hun kunnen. Binnen het hardcore gebeuren op zich, een tweede naam om te onthouden deze Wolves Scream.
Jong opkomend talent krijgt ook voldoende kansen op Pandafest. EVRA is een Deense hardcore / stoner band uit Kopenhagen, opgericht in 2013. Hun muzikale stijl is geworteld in hardcore punk met een sterke stoner rock en mathcore elementen. Wat ons vooral opviel is dat ze daardoor live heel gevarieerd gaan klinken. Vooral de vocale aankleding sprong hierbij het meest in het oog en oor. Dankzij een mengelmoes van uiteenlopende muziekstijlen aan te bieden, kregen we dan ook een set te verwerken die verschillende emoties bij ons naar boven bracht, we gingen vooral over tot een potje stevig staan headbangen. Daardoor kunnen we ook besluiten dat EVRA een nieuwe, nog ontgonnen parel kan genoemd worden binnen het hardcore/stoner gebeuren die we elke fan van deze muziekstijlen enorm kunnen aanraden. Ook al lijken ze ook nog wat te lijden onder kinderziektes, er zijn nog veel groeimogelijkheden naar de toekomst toe. En die ziet er naar onze mening alvast rooskleurig uit. Wij waren alvast overtuigd van hun kunnen op pandafest
Ook Colors Dead Bleed bleek een ontdekking te zijn, ondanks het feit dat de band pas in 2011 zijn ontstaan slepen elk van de leden reeds een pak ervaring binnen het 'hardcore' gebeuren met zich mee. Dat bleek al vanaf het begin van de set. Dankzij die pak podiumervaring hadden Colors Dead Bleed dan ook niet het minste probleem om het publiek compleet in te pakken. Bovendien blijken ze met hun aanpak ook graag wat heilige huisjes omver te duwen, of toch het publiek aanzetten zich af te zetten tegen de mistoestanden in de maatschappij. We kregen in elk geval prompt goesting stevig keet te gaan schoppen na de set van Colors Dead Bleed , die met hun goudeerlijke aanpak hardcore brengen met een verhaal. En ons dus ook een spiegel voorhouden. We schreven het in de voorbeschouwing: De combinatie van uiteenlopende talenten resulteren nu in Colors Dead Bleed die met de gretigheid van jonge wolven en de nodige ervaring zeker potten zal breken op pandafest. Deze stelling bleek naderhand ook volledig te kloppen.
Binnen het kader van voorgaande optredens zagen we This Kid een heel aanstekelijke set brengen, waarbij weer eens die stelling - schitteren in eenvoud - als een rode draad doorheen het geheel bleek te lopen. Bovendien spelen elk van de instrumentalisten op een puur technische en heel hoogstaand niveau, maar ze blijken daarbij eveneens een jeugdige gretigheid uit te stralen waardoor die technische aankleding gelukkig het spelplezier niet in de weg staat. Trouwens viel ook de vocale aankleding met een bonte variatie van uiteenlopende uitspattingen enorm op. This Kid speelden door deze aanpak de pannen van het dak en zorgden door middel van een stomende set dat het publiek overging tot menig moshpit en andere dansen. Dat ze hierbij op hoog technisch niveau staan te zingen en spelen, het kan gezien worden als een extra pluim op hun hoed.
Het was bang afwachten, eerlijk gezegd stonden we er zelfs lichtjes sceptisch tegenover. Spoil Engine's zanger Niek verliet in 2014 de band en werd vervangen door Iris Goessens, of de band met de vrouwelijke vocalen niet door de mand zou vallen? Vanaf de eerste noten bleek ons sceptische kijk op de zaak voor niets nodig, integendeel zelfs. Iris ontpopte zich tot een charismatische frontvrouw, die het publiek zonder problemen uit haar hand deed eten. Bovendien beschikt ze over een heel sterke stem, waar menig mannelijke collega nog kan van leren. Spoil Engine legden van begin tot einde de lat heel hoog, en slaagden er zonder problemen in iedere aanwezige tot ver naar achter, compleet uit hun dak te doen gaan. De dame en heren lieten er dan ook geen gras over groeien en beukten door middel van een stomende set op dat publiek in tot ze compleet murw waren geslagen.
Zonder meer kunnen we dan ook stellen dat Spoil Engine ondanks de interne problemen nog steeds staan als een huis en meteen een nieuwe bladzijde hebben opengeslagen in hun carrière met het nieuwste album Stormsleeper, maar vooral viel op dat Iris zowel de nieuwe als oudere songs zonder enige moeite aankon. We zouden haast de knappe instrumentale aanpak vergeten bij het bewieroken van de vocale aankleding, want ook de begenadigde gitaristen en drummers kweten zich van hun taak als begenadigde virtuozen. Ook was er een ode aan de afwezige Kristof Taveirne die wegens medische problemen niet kon aanwezig zijn. Zijn vervanger kweet zich bovendien met brio van de moeilijk taak Kristof te vervangen. Kortom een hoogstaand concert kregen we voorgeschoteld, op alle fronten.
BEAR is live als een bulldozer, die alles verpletterd van begin tot einde schreven we in onze voorbeschouwing. Dat bleek naderhand ook weer eens te kloppen. In het verleden zagen we hen de tent op Antwerp Metal Fest haast letterlijk afbreken, ook nu weer bewezen BEAR hun uitmuntende concert reputatie. Vanaf het prille begin zorgden de heren ervoor dat stil staan onmogelijk zou worden. De bewegelijkheid op het podium had ook zijn uitstraling op de aanwezigen voor dat zelfde podium. Stil staan was zo goed als onmogelijk. En dat was niet alleen dankzij de muziek die BEAR brachten maar vooral door de charismatische uitstraling van deze heren die het kleine zaaltje prompt omzetten tot een kolkende massa dansende lichamen. Deze keer werden geen podium attributen afgebroken of benen en armen, maar een wervelend feestje? Dat werd er zeker gebouwen met BEAR, zoals we dat van hen ondertussen al gewoon zijn.
Een paar weken voor Pandafest kwamen we te weten dat Bliksem volgende zomer op Wacken Open Air in Duitsland zal staan. Een erkenning voor een gans jaar hard en noest werken. Want ons heeft Bliksem in 2015 al een paar keer stevig over de streep weten te trekken, zowel op het podium en op cd. Ook op pandafest bleek weer eens hoe sterk deze dame en heren aan het spelen zijn. Frontvrouw Peggy grijpt je met haar uitstraling en vocale bereik bij de strot tot dat laatste beetje adem uit je longen is verdwenen. De gitaristen ontpoppen zich tot ware virtuozen en slaan diepe gensters in onze ziel. Waarna de mokerslagen van de drums je compleet murw slaan. Het meest opvallend is vooral dat Bliksem zich doorheen het jaar geëvolueerd heeft tot een geoliede machine die hun publiek zonder enig probleem, van begin tot einde en van voor naar achter stevig in de greep kan houden, bovendien viel weer die haast griezelig perfecte kruisbestuiving op tussen vocale en instrumentale aankleding. Waardoor we in het verleden reeds enkele keren compleet overslag zijn gegaan.
Kortom: Bliksem wilde hier op pandafest, aan een thuispubliek bewijzen waarom ze zo hoog worden aangeschreven in menig media. Ons moesten ze ondertussen niet meer over de streep trekken, maar we zijn er van overtuigd dat nu ook iedere aanwezig op pandafest onder de indruk was van deze weer eens schitterend performance van deze Belgische parel aan het metal firmament. Met deze aanpak zal wellicht ook het publiek op W.O.A. zonder enig probleem overslag gaan. Daar zijn we zeker van!
Herder werden aan de affiche toegevoegd na het wegvallen van De Franse Post Metal/ hardcore band General Lee die hun aantreden op Pandafest hadden gecandeld. De uit Nederland afkomstige band Herder zijn ook geen onbekende meer voor ons ondertussen, we zagen ze twee jaren geleden nog op Antwerp Metal Fest een heel sterke set neerzetten. Bovendien slepen de leden van deze band al heel wat ervaring met zich mee, dat straalden ze dan ook uit op het podium. Gelukkig speelden ze wel nog met de gretigheid van jonge wolven in het vak waardoor het gelukkig niet de routineuze kant dreigde op te gaan. Herder brengt een combinatie tussen sludge, doom en stoner en wisten ons dan ook zonder problemen over de streep te trekken. Ze zetten op pandafest een knappe performance neer en bleken dan ook een meer dan waardige vervanger van General Lee te zijn.
Door enkele problemen met hun bagage en instrumenten in de vlieghaven zouden The Vintage Caravan pas later in de avond aantreden. Daardoor waren er enkele verschuivingen op de affiche en stond Toxic Shock plots op de mainstage in plaats van op het kleine podium. Toxic Shock brengt crossover/thrashmetal waar toch ook hardcore elementen in blijken te zitten. Puur muzikaal zou je kunnen stellen: dat is al voorgedaan. Ook op het grotere podium bleken deze heren geen probleem te hebben het publiek in te pakken. Niet alleen was de band heel beweeglijk op het podium, wat zorgde voor een wild om zich heen slaand publiek. Bovendien is er de charismatische frontman van Toxic Shock die ons in het verleden ook al een paar keer wist te bekoren met zijn acrobatische capriolen op het podium. Ook nu weer ontpopte hij zich tot een ware entertainer. Toxic Shock zorgden er met een wervelende show vooral voor dat er vele moshpits en andere danspartijen plaats grepen, een hele prestatie want ondertussen waren er al wel veel uren voorbij gevlogen met het ene optreden na het andere, zonder enige adempauze.
Het podium in vuur en vlam zetten? Dat is voor Your Highness zeker geen probleem. In het verleden waren we vooral onder de indruk van de muur van geluiden die op ons af kwamen en de bewegelijkheid van elk van de bandleden. Ook op pandafest werd het publiek geen seconde rust gegund, hoewel het optreden bij de eerste songs wat traag op gang leek te komen, steeg naarmate het concert vorderde de temperatuur in het kleine zaaltje naar een absoluut kookpunt. Het feit dat Your Higness zowel met hun muziek als met de uitstraling naar de fans toe diepe gensters wisten te slagen in onze ziel zorgde uiteindelijk dat ook iedereen voor dat podium overslag moest gaan. Het resulteerde in menig crowdsurfende, moshpit dansende luisteraars. Nee, stil staan was onmogelijk op deze muziek. Als klap op de vuurpijl mochten enkele fans ook gewoon mee staan dansen op het podium. Your Higness lieten geen spaander geheel van de zaal en bewezen op pandafest hun heel hoogstaande live reputatie. Door middel van een snoeiharde set maar dus vooral een interactie naar de fans toe, zoals we dat niet elke dag meemaken.
Kwam het doordat we nog steeds onder de indruk waren van voornoemde concerten? Geen idee. Maar het optreden van Devil Sold His Soul kon ons helaas veel minder bekoren, in eigen land blijkt deze post-hardcore band heel populair te zijn. Ze timmeren ook al sinds 2003 aan de weg, die ervaring in het bespelen van hun instrumenten merkten we wel aan de technisch hoogstaande manier van spelen. Maar helaas leek alles wat teveel diezelfde gang uit te gaan waardoor we het na een paar songs reeds dreigden af te haken. Devil Sold His Soul ontpoppen zich dus inderdaad tot begenadigde instrumentalisten, daarover bestaat geen enkele twijfel, maar het vuur aanwakkeren, om de boel compleet te doen ontploffen was er wat ons betreft helaas niet echt bij. Daarvoor leek het allemaal iets te routineus te klinken en de eentonige kant uit te gaan. Wat uiteraard niet wegneemt dat deze heren hun muziek brengen met de nodige vuurkracht waardoor een deel van dat publiek wellicht enorm heeft genoten. Ons konden ze dus echter jammer genoeg niet volledig overtuigen om ons over de streep te trekken.
In de kleine zaal mocht The Vintage Caravan, met enige vertraging, toch komen aantreden. De IJslandse band brengen een combinatie tussen Classic Rock, Blues and Prog Rock, daardoor leken ze wat een vreemde eend in de bijt. Maar toch slaagden de heren erin het publiek dat toch meer leek te komen voor de extreme metal genres tot hardcore leek het ons, naar hun hand te zetten. The Vintage Caravan waren vooral blij dat het ondanks alle perikelen met de gitaren op de vlieghaven toch gelukt was te kunnen aantreden op Pandafest. De gezapige set met heel lange gitaar solo's dito knappe uitspattingen zorgde ervoor dat we even werden teruggeflitst in de tijd, maar toch klinken deze heren totaal niet gedateerd, integendeel zelfs. Ook vloeide er een zekere psychedelica uit hun gitaren, waardoor je als het ware in een trance stond mee te headbangen. Ook de extreme metalfans gingen door de charismatische aanpak volledig overslag en gingen mee in deze haast hypnotiserende trip. Zonder meer zorgden ze voor een verademing tussen al dat extreem geweld dat op ons was afgekomen maar vooral ontpoppen ook zij zich tot ware klasse instrumentalisten, die echter een spelplezier uitstralen waardoor van enige routineuze aanpak, totaal geen sprake bleek te zijn. We genoten dan ook met volle teugen van deze classic rock tot Blues/prog rock uitstap naar het verleden, met beide voeten stevig in het heden.
Aborted leek voor velen de ultieme headliner van het festival? In elk geval stond de zaal plots heel goed gevuld. Van vooraan tot ver voorbij de PA ging het publiek bovendien volledig uit de bol. Uiteraard slepen deze heren een pak ervaring met zich mee, daardoor weet Aborted perfect hoe ze een publiek moeten inpakken. Puur instrumentaal bekeken, stoven ze als een wervelstorm over de hoofden van de aanwezige heen. Waarna de bulderende vocalen, je houdt ervan of niet, elk van de fans tot moes leek te slaan. Met deze aanpak wist Aborted ons in het verleden al verschillende keren murw te slaan, ook deze keer gingen we van begin tot bitter einde volledig overslag. Het publiek genoot met volle teugen en zette de ene moshpit na de andere in. Aborted bracht een, naar goede gewoonte, stomende set naar voor waarbij ze bewezen binnen het genre grindcore/ death metal nog steeds één van tot de grotere namen te behoren. Maar vooral bleek Aborted dus een verre van routineuze set te brengen. Ondanks al die ervaring, spelen ze nog steeds met de gretigheid van jonge wolven. Geen wonder dat het dak er nog maar eens volledig afging op Pandafest.
Met een nieuwe plaat, Kosmokoma, onder de armen hadden Steak Number Eight enkele dagen geleden nog de Ancienne Belgique in vuur en vlam gezet. Ze waren de surprise act op Pandafest en besloten dat op deze zaterdagavond nog eens fijntjes over te doen. Dat ook de nieuwe nummers niet moeten onderdoen voor de oude kleppers, dat hadden we ondertussen ook al ondervonden, maar Steak Number Eight blijken ondertussen de jeugdpuistjes te zijn ontgroeid en zijn uiteindelijk volwassen geworden. De grote sterkte van een band als Steak Number Eight is de kruisbestuiving tussen de wall of sound, van gitaar en drums met de bulderende stem van Brent. Daardoor krijg je niet alleen een kippenvelmoment te verwerken maar vertoeven we weer eens in hogere sferen. Het lijkt na al die jaren bovendien nog steeds alsof Brent bij het verheffen van zijn stem, alle demonen uit zijn longen lijkt te schreeuwen. Gerugsteund door een snoeihard klankenbord van duivels gitaar en drumpartijen,legde Steak Number Eight de lat nog maar eens een paar treden hoger. We hebben hen ondertussen al enkele keren live gezien. Telkens waren we onder de indruk van de haast hypnotiserende uitwerking van de muziek van Steak Number eight. Ook anno 2015 blijken ze dus nog steeds ons hart en ziel te kunnen raken, tot in een diepe trance te doen belanden en er mede voor te zorgen dat we keel schor beginnen te schreeuwen tot die demonen ook ons lichaam hebben verlaten. Indrukwekkend!
La Muerte mocht Pandafest afsluiten en leken toch wel de ultieme vreemde eend in de bijt. Deze Brusselse band is bovendien een schoolvoorbeeld van bands die meer succes hadden in het buitenland dan in eigen land. Ze ontstonden in 1984 en profileerden zich als: "de ontbrekende schakel tussen Salvador Dalí en en The Stooges" Maar ook invloeden van The Birthday Party van Nick Cave zijn merkbaar binnen deze groep. En net daar knelt het schoentje, want het publiek had hier geen boodschap aan. We zagen de ene na de andere de zaal verlaten, het was ondertussen al dik na middernacht geworden. Maar toch waren wij zelf wel onder de indruk van de set van La Muerte. Du Marais verscheen gemaskerd op het podium en schreeuwde naar goede gewoonte, zijn keel schor. Met deze ene bedoeling, de duivels te ontbinden. Bovendien lijkt de kruisbestuiving tussen jong geweld en oude rotten in het vak weer eens te zorgen voor een heerlijke bol vuur die op de luisteraar wordt afgeschoten.
Zij die bleven staan, genoten met volle teugen. Ook wij waren onder de indruk van de dosis vuurkracht die op ons afkwam. La Muerte klinkt nog steeds, na al die jaren, inderdaad als het gebulder van donder en bliksem bij klaarlichte hemel. Als een donkere wervelwind, klauwend en bijtend snoeide La Muerte ons de mond en kneep onze strot dicht. Dat de globale extreme metal liefhebber, tot hardcore fan, zich hierin niet kan vinden? Dat kunnen we ergens wel begrijpen, maar net door die alles om zich heen verscheurende impact die vocale en instrumenten hadden op ons, konden La Muerte ons wel degelijk over de streep trekken.
We besloten, na dit sluitstuk, nog een stukje mee te pikken van Bizkit Park. Deze band een coverband van Limp Bizkit noemen is hen enorm tekort doen. Bizkit Park profileren zich wel degelijk tot het coveren van Nu metal groepen, in het brede kader van deze muziekstijl. Ze zorgden dan ook voor een feestelijk sluitstuk van pandafest 2015. Een trouwens heel gedenkwaardige editie, die ons nog lang zal bijblijven.
We zien al uit naar volgend jaar! tot in 2016! Pandafest!
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
