Het Australische viertal Bloodhounds On My Trail ontstonden pas in 2014. Ze brachten met Ecape II een debuut EP uit die de dromerige kant van het Shoegaze genre naar voor brengt, maar dan wel gedrenkt in een heel duister sausje. In hun thuisland zijn deze heren al noest aan het werk geweest om hun muziek 'aan de man' te brengen, dat werk resulteert dus in deze debuutplaat, uitgebracht via het label Raphalite Records. Eerder brachten deze heren al de 'teaser' Joly op de markt, die ons eerder in donkere gangen deed belanden zonder angstaanjagend over te komen. Maar wel met dus dat beklemmend gevoel van duisternis waarvoor we altijd wel te vinden zijn. Heel benieuwd of de gehele EP ook zo zou klinken.
Dreamless laat ons inderdaad alvast die donkere kant van onze ziel verkennen. Lichtjes dreigend zelfs, voelen we ons wegglijden in een diepe duistere trance. Alhoewel het de instrumentale aankleding is die lijkt te overheersen blijkt de inbreng van integrerende vocalen uiteindelijk dat beklemmende gevoel nog te verhogen.
Binnen datzelfde onheilspellende kader blijft ook Jolly en Old Fools vertoeven, hoewel er dus volstrekte duisternis merkbaar is, stellen we echter vast dat we geen koud maar heel warm gevoel vanbinnen krijgen bij het beluisteren van deze muziek. De adembenemende, heel bevreemdende aankleding doet ons rillingen krijgen. Zelfs angstvallig om ons heen kijken mede door de vrij dreigende ondertoon van elk van de songs. Ook bij Silence, It's Golden krijgen we datzelfde gevoel alsof duistere klauwen ons de keel willen toeknijpen tot we buiten adem en murw geslagen onze demonen diep in de ogen kijken. En het angstzweet op onze lippen staat.
Het angstzweet barst ons inderdaad telkens opnieuw uit bij de heel ijzingwekkend, tot beklemend aanvoelende klanken. Maar het is vooral dus die vocalen, die als het ware lijken te komen uit de diepste kelders van de hel, die uiteindelijk die ultieme doodsteek lijken toe te dienen. Deze EP straalt bovendien iets heel intensief en duister uit dat we terugvinden bij bijvoorbeeld Jesus and Mary chain die met hun oorverdovende donkere drones als het ware je trommelvliezen konden doen barsten en je tot waanzin drijven. Op dit vlak heeft Bloodhounds on my Trail heel goed geluisterd naar bands als voornoemde hebben we de indruk, maar deze heren produceren vooral een eigen geluid, het is dus zeker niet zo dat ze klinken als een kopie van die bands. Het is vooral de oorverdovende ondertoon die zulke artiesten naar voor brachten of brengen, die we ook terugvinden bij Bloodhounds on my Trail.
De heel onheilspellende aankleding van Escape II zorgt er trouwens ook voor dat deze Australische band niet zomaar een zoveelste Shoegaze band in een lange rij kan genoemd worden. Het is net door gebruik te maken van de duistere elementen van dit genre dat ze een meer unieke inbreng naar voor weten te brengen die we niet elke dag tegen komen binnen deze muziekstijl. De afsluiter Jolly (Ummagma Remix) is dan weer een wonderbaarlijke kruisbestuiving tussen die eerder genoemde dreigende aankleding, met de typische positieve energie die Ummagma weet uit te stralen. Het klinkt haast als een gevecht tussen donker en licht, tussen goed en kwaad.
Kortom kunnen we stellen dat Bloodhounds on my Trail met Escape II een debuut EP op de markt bracht die de meest donkere kant van het Shoegaze genre naar voor brengt, maar bovendien zijn oordopjes geen overbodige luxe want onze trommelvliezen worden zowat tot bloedens toe aangevallen door de dreigende drones. Maar vooral voelt deze muziek aan als donkere klauwen die ons de keel dicht knijpen tot we volledig murw geslagen, naar adem happen. Shoegaze met een heel donker randje is onze uiteindelijke conlusie over deze heel intensieve debuut EP.
Tracklist:
1. Dreamless
2. Jolly
3. Old Fools
4. Silence, It’s Golden
5. She’s In My Plans
6. Jolly (Ummagma Remix)
