Het zaaltje was al aardig gevuld en ook al trouwens goed opgewarmd toen Lethal Injury aan hun set begon. Deze jonge Oostendse wolven kregen een once in a lifetime kans om te openen voor Anthrax, welke band droomt daar nu niet van. Ze namen deze kans dan ook met beide handen. Bij deze eerste kennismaking viel het me direct op dat ze in dezelfde vijver vissen als een Evil Invaders , vooral dan zang gewijs, met af en toe die hoge uithalen welke me ook deed denken aan een oude Exodus en Destruction, liefhebbers zullen  hier zeker van gesmuld hebben, voor ondergetekende kan zo een zang me weinig bekoren. Muzikaal kunnen deze youngsters heel goed overweg met hun instrumenten, het was een sneltrein die passeerde met duidelijk een liefde voor de eighties speed en thrashmetal. En hier wringt dan ook het schoentje, na een paar nummers bleek het een beetje teveel van hetzelfde, te weinig afwisseling, te weinig melodie, maar deze gasten hebben nog een heel leven voor hen. Blijven werken aan een eigen sound met wat meer afwisseling in de nummers zou hun muziek alleen maar ten goede komen. 

 

Daarna was het de beurt aan Anthrax, zouden ze er in zin in hebben of zou dit optreden louter een opvullertje worden. Al van bij de eerste noten van A.I.R. bleek dat ze er heel veel zin in hadden. Een heel energieke Joey Belladonna met de al even gekke Frank Bello maakten het publiek al gek vanaf de eerste minuut. Het optreden bleek een bloemlezing uit hun oudere werk, met daarbij luidkeels meegezongen versies van Caught In A Mosh, Anti Social en Madhouse  . Veel pauze namen ze niet tussen de nummers, de ene hit na de andere passeerde de revue. Dat het publiek dit zeker kon smaken bleek uit de moshpit en de daarbij aanwezige stagedivers. Dit was echt de sfeer van vroeger. Met uitstekende versies van Got The Time, N.F.L.  en Medusa liep de temperatuur heel snel op in het zaaltje. Joey ontpopte zich ondertussen tot de frontman die vele bands willen hebben, over het podium rennend , het publiek ophitsend en dit alles op zijn toch al gezegende leeftijd. Ook Scott Ian bleek zich goed te amuseren en met John Dette als vervanger van  Charlie Benante achter de drums werd alles keistrak gespeeld. Hun nieuwe lead gitarist Jon Donais (Shadows Fall) bracht de solo's met een ongekende perfectie , wat een aanwinst. Anthrax bracht ook een nieuw nummer Evil Twin, welke in de lijn ligt van hun oudere werk maar toch wat elan mist, dit kan ook liggen aan het feit dat we dit nummer nog niet genoeg gehoord hebben. Met de toegiften Indians en Among The Living was dit de perfecte afsluiter van een avondje eighties thrash. Anthrax bevestigt nog maar eens dat ze hun plaats verdienen bij de Big Four al mochten ze van ondergetekende zeker nog een uurtje langer gespeeld hebben, ze beschikken dan toch ook over een backlog om U tegen te zeggen.