Torre (vocals and guitar), Giacomo Salzano (bass guitar), Roberto Amato (guitar), Raffaele Bocchetti (guitar), and Davide Fusco (drums), vormen samen de Italiaanse shoegaze band Stella Diana. Ze timmeren al sinds medio 1998 stevig aan de weg. In hun thuisland worden ze dan ook aanzien als één van de meest prominente bands en artiesten binnen het shoegaze/postpunk gebeuren. Helemaal terecht overigens. Wij leerden hen kennen via het verzamelalbum: Revolution - The Shoegaze Revival. Waarvoor Stella Diana de song Isabeau naar voor brachten. Daarover schreven we: waar een zwoele stem je tot opperste vervoering weet te brengen. Met Alhena - release 27 november 2015 - brengen deze Italianen een nieuwe plaat op de markt, via het label Raphalite Records. We gaven de EP enkele luisterbeurten.
Gedreven op dat inderdaad zwoele stemgeluid en de muziek waardoor je in een soort trance beland geeft Shohet alvast de toon aan. Voortgestuwd op de instrumentale aankleding die je haast hypnotiseert, tot een punt waarop wederkeren onmogelijk is lijken de vocalen je die ultieme doodsteek, om volledig overslag te gaan.
We willen hierbij ook een lans breken voor de experimentele aanpak, met een knipoog naar het verleden. Dan hebben we het niet enkel over postpunk. Bij Caulfield merken we zelfs een vette knipoog naar bijvoorbeeld de song Heroes van David Bowie. Met diezelfde integrerende aanpak waarmee Bowie je hart diep raakt als hij dit zingt, raakt ook Stella Diana een heel gevoelige snaar bij deze song. Bovenop dit alles zijn er weer die weemoedig klinkende klanken, die we ook in bovenstaand voorbeeld terug vinden die ons als het ware kippenvelmomenten bezorgen.
Ondanks de eerder genoemde experimentele aanpak, liggen de nummers al bij al wel degelijk heel gemakkelijk in het gehoor. Bill Carson en Mira hebben zelfs een vrij hoog meezing gehalte. Ook dit is in grote mate de verdienste van de voortreffelijke vocalen die een zekere gemoedsrust over ons laten neerdalen. Inderdaad, als in een trance zweven we door deze EP heen. Het is dus echter net dat schipperen tussen compleet verschillende uitersten dat we kunnen zien als de grote sterkte van deze EP en band. Geen wonder dat ze in hun land zo populair zijn.
Want ook het typische Italiaanse temperament vinden we telkens opnieuw terug op Alhena, dit is dan weer te danken aan de kruisbestuiving van de integrerende vocalen met instrumentale zijuitstappen die we vaak niet echt kunnen thuis brengen, maar dan weer naar die eerder vernoemde toegankelijkheid lijken te evolueren. Waardoor we kunnen stellen, dat Stella Diana met deze meesterlijke plaat mooi het midden houden tussen pure, laat ons stellen onaards mooie shoegaze, met een vette knipoog naar de postpunk muziek waar een heel ruim publiek op afkomt. De Kula shaker cover Govinda is een meesterlijk sluitstuk dat het origineel benaderd tot zelfs een heel andere wending lijkt te geven.
Kortom Stella Diana heeft met Alhena een typische shoegaze EP uitgebracht met postpunk elementen. Maar blijven door te schipperen tussen experimentele aanpak en toegankelijkheid naar een ruim publiek met deze plaat ook in staat een ruim pallet van muziekliefhebbers over de streep te trekken. Dit is in grote mate te danken aan de zwoele, haast hypnotiserende zanglijnen die je in een trance brengen ver verwijderd van deze koude wereld. De warmhartige, instrumentale aankleding zorgt dan weer voor die typische Zuiderse sfeer, die we vaak tegen komen in muziek en films van Italiaanse oorsprong. Stella Diana kunnen hun roots echt niet ontkennen. We kunnen tenslotte dan ook besluiten. Deze EP is niet enkel voer voor de typische shoegaze en postpunk fans onder onze lezers, nee hiermee kan een heel ruim publiek over de streep getrokken worden. Wij waren alvast onder de indruk.
Maar de luisteraar heeft altijd het laatste woord, daarom oordeel vooral zelf: http://raphaliterecords.bandcamp.com/album/alhena
TRACKLIST
1. Shohet
2. Caulfield
3. Bill Carson
4. Mira
5. Govinda (Kula Shaker cover)
