Het was alweer de zesde keer dat het eendaagse Impericon Never Say Die! Festival Nederland en België aandeed. Georganiseerd door online merchandisestore Impericon i.s.m. Avocado Bookings kende het festival ook deze maal weer een sterke editie met headliners Defeater en The Amity Affliction. Wij waren, met nog 500 anderen, aanwezig om verslag te doen van dit concert in Patronaat Haarlem (NL).
Het is lang niet altijd zo dat het niveau oploopt naarmate de avond vordert; op donderdagavond in Haarlem blijkt dat in grote lijnen echter wel het geval. Het is aan de vijf mannen van Burning Down Alaska om de avond te openen. De melodic hardcore-formatie uit Duitsland timmert sinds 2012 aan de weg en heeft één EP op hun naam staan. Meer dan 100 mensen zullen er op dit moment nog niet in de zaal zijn. Wat de groep niet door lijkt te hebben of zich simpelweg niets van aantrekt, is dat het nog te vroeg is voor een wall of death of een massive singalong; maar een enkeling lijkt bekend te zijn met hun muziek en met slechts drie mensen in de pit wil ook die wall of death er niet komen. Muzikaal gezien doen de mannen het prima, de gitaar- en drumpartijen klinken strak en de vocalen wisselen soepel tussen screams en clean. Als geheel is het echter een weinig interessante belevenis.
Het volgende pak herrie doet z’n aantrede wanneer Fit For A King het podium betreden met hun christelijke metalcore. Het is de eerste keer sinds hun formatie in 2007 dat het viertal, afkomstig uit Texas, Nederland bezoekt. Kenmerkend zijn de breakdowns en double bass die ieder nummer karakteriseren, overbruld door sterke growls. Wat afdoet aan het geheel zijn de hoge clean backing vocals die zo nu en dan hun inbreng doen; deze zijn lang niet altijd zuiver en het is maar de vraag of deze überhaupt bij de rest passen. Dit neemt echter niet weg dat het een half uur prima vermaak brengt voor de inmiddels enkele honderden toegestroomde fans die zichzelf vermaken met wat hardcore pits.
Cruel Hand geven een enorm interessante show weg; hoe weinig passend deze term ook lijkt, er heerste een ontspannen feel good sfeer vanaf het moment dat de groep het podium beklom. Er lijkt geen einde te komen aan de hardcorepits; wel jammer van die ene onverwachte crowdsurfer die zichzelf spoedig naar de grond zag verdwijnen. Charismatische zanger Chris Linkovich legt voortdurend contact met het publiek en laat de microfoon het publiek in verdwijnen om de uitgelaten fans ook hun stem te laten horen. De reactie op Cruel Hand’s energieke sound met continue tempowisselingen en interessante hooks is overal in de zaal al even enthousiast, en terecht.
Voor Being As An Ocean hun aantreden doen wordt de microfoon overhandigt aan Jonny Boucher van de ‘Hope For The Day’ foundation, een non-profit organisatie die voor de tweede maal met NSD meereist. Jonny doet een aangrijpend verhaal over het belang van het bespreekbaar maken van mentale problemen als depressie en het omgaan met zelfmoord binnen de muziekscene. De gehele avond is hij te vinden bij zijn merchandise stand, om daar eenieder te woord te staan die wil praten. Een aangrijpend geheel, en een bewonderenswaardig gegeven. Om de boodschap nog meer kracht bij te zetten vallen Being As An Ocean direct hieropvolgend in met ‘Little Richie.’ Het mooie aan Being As An Ocean is de combinatie van persoonlijke, aangrijpende teksten; geschreeuwd, gezongen of gesproken over prachtige gitaarklanken. Het blijkt vele aanwezigen nauw aan het hart te liggen. Spijtig gevoel voelt de set met maar zes songs te kort aan. Vooral ‘This Loneliness Won’t Be the Death of Me’ mag memorabel genoemd worden: “This goes out to all of us, this loneliness won’t be the death of me and it won’t be the death of you,” spreekt zanger Joel Quartuccio alvorens zichzelf voor de tweede maal in het publiek te storten om daar het nummer, al lopend door de zaal, samen met het publiek te zingen. Nog nimmer heb ik zo’n emotioneel tafereel mogen aanschouwen.
Defeater brachten eind augustus hun vernietigend sterke vierde album ‘Abandoned’ uit, die opnieuw liet zien dat deze groep muzikaal gezien nergens voor terugdeinst. De rauwe screams van Derek Archambault klinken fantastisch deze avond, wanneer Defeater voornamelijk tracks van deze laatste plaat spelen: moeiteloos worden nummers als ‘Contrition’ en ‘Unanswered’ uit volle borst meegeschreeuwd. Ook oudere favorieten als ‘Dear Father’ en ‘The Red, White, And Blues’ ontbreken vanavond niet aan de setlist. Passend bij de totale sfeer van de avond worden er deze tour geen akoestische tracks gespeeld. Tijdens Defeater is de grote zaal van Patronaat goed vol gelopen; dit is zo mogelijk het drukst bezochte optreden van het festival.
De laatste maal dat de Australische The Amity Affliction ons continent aandeden was als support voor Of Mice & Men, maar ze bewijzen in Haarlem hun titel als headliner te verdienen. De muziek van The Amity Affliction heeft een grootse sound die live goed tot z’n recht komt. Er wordt strak gespeeld en een prettige show neergezet; het publiek blijft voor het eerst vanavond grotendeels rustig staan in plaats van zich in moshpits te storten, en crowdsurfers worden veelal goed opgevangen. De singalongs slaan je om de oren en zowel de cleans van Ahren Stringer alsook de screams van Joel Birch klinken als prachtige op zichzelf staande klanken door het harde geheel. Alle publieksfavorieten komen voorbij: ‘Lost&Fading,’ ‘Pittsburgh’ en ‘Don’t Lean On Me’ worden allen even enthousiast ontvangen. Met een meer dan simpelweg tevreden gevoel keert het publiek huiswaarts, met een mooie avond om op terug te kunnen kijken.
