Al sinds 2005 timmeren Kiss the Anus of A Black Cat eigenzinnig aan hun eigen weg. Zonder zich van de buitenwereld iets aan te trekken, brengen ze beklijvende platen uit en weten op menig podia gensters te slaan. Het siert hen. Ooit begonnen als het soloproject vol drones van Stef Heeren, heeft Kiss the Anus of A Black Cat ondertussen een 'cultstatus' bereikt in ons land en daarbuiten. In het underground gebeuren, van alternatieve muziek, zijn ze een heel gewaardeerde band. Het leuke aan deze band is dat ze de fijne besnaring bespelen, tussen postpunk en noisrock elementen. Zoals weinigen hen dat voor kunnen doen. Wij zagen de band aan het werk in Ab, samen met die andere top act The Black Heart Rebellion. En stelden vast dat deze heren nog steeds enorm kunnen bekoren, en onze dansvoeten enorm aanspreken. Hoog tijd dus om hun recente plaat To Live Vicariously eens onder de loep te nemen.
Ik zou graag deze recensie willen beginnen met een waar gebeurd verhaal. Als tiener, tot prille twintiger, gingen we mee op reis met onze ouders. Terwijl onze ouders de stadsomgeving gingen verkennen, gingen wij steevast een wandeling maken in de omgeving. We verkozen hiervoor niet de aangeduide wandelwegen op te zoeken. Nee, we gingen ontontgonnen paden verkennen. Na veel kronkels, omhoog en naar beneden kwamen we aan een hemels mooie, duidelijk nog niet veel bezochte, omgeving uit. Boven gekomen stond er dat één bordje 'bergbeklimmerpad'.
Waarom vertel ik dit? To Live Vicariously gaat diezelfde weg op. In plaats van de gemakkelijk begaanbare paden op te zoeken, maakt Kiss the Anus of A Black Cat het zijn publiek liever wat moeilijker. Om deze plaat echt te 'begrijpen' hadden ook wij meerdere luisterbeurten nodig, het album is dan ook een echte groeiplaat. Binnen elk van de songs schipperen deze heren met hun muziek tussen experimentele uitspattingen, neigende naar noisrock toestanden. Maar grasduinen ook graag door het postpunk gebeuren.
Die postpunk invloeden klinken nog het meest door in de vocale aankleding. Songs als Semantic , Lying , to Live Vicariously zijn maar een paar voorbeelden van de sublieme stem van Stef. Het lijkt inderdaad wel alsof Stef Heeren de woorden lijkt uit te spuwen, als een soort aanklacht - En hiermee iedereen bovendien een spiegel wil voorhouden - Maar even goed kan diezelfde stem zalvend je hart verwarmen, zoals bij Drone for Conan bijvoorbeeld het geval is. Ook het hartverwarmende mooie Reminiscene is zo een song die je doet zweven naar ongekende hoogte. Bovendien zorgt de instrumentale aankleding voor een welgekomen deken om ons teder te omarmen, maar even goed hard en meedogenloos je murw te slaan. Tot door middel van oorverdovende drones je oren doen suizen , zoals bij afsluiter Epiphany bijvoorbeeld het geval is. Het is dus vooral die kruisbestuiving tussen vocalen, instrumentale meesterwerken en knappe uiteenlopende backing vocals, die deze plaat naar een ongekende hoogte stuwen.
We lezen ergens in een recensie de volgende woorden: a love triangle between post-punk, industrial and darkwave. Zo zouden we To Live Vicariously inderdaad nog het best kunnen omschrijven. De plaat staat bol van songs die grasduinen doorheen het postpunk tot darkwave aanbod, maar dan telkens overgoten met een fijn sausje van experimentele soundscapes. Zowel instrumentaal als vocaal worden we weggedreven van veilige paden. Maar ook zoeken Kiss The Anus of A Black Cat het gevaar gelukkig niet echt op. Schipperen tussen uitersten, is zowat de rode draad doorheen het geheel.
We schreven het al, dit is een groeiplaat. Het is dan ook geen gemakkelijk in het gehoor liggende brokje vlees geworden. Sportpaleizen en grote festivalweides zullen ze met deze muziek niet uitverkopen, maar binnen het 'alternatieve underground' gebeuren hebben Kiss the Anus of A Black Cat weer een parel van een album uitgebracht. Zo eentje dat je niet enkel moet beluisteren met je gehoor, maar vooral vanuit het hart. Dan pas kan je echt begrijpen waar het echt om draait. Net als toen wij die stijlen paden bewandelen, en vermoeid en dorstig de top hadden bereikt. Is het eindpunt een hemels mooi, onontgonnen uitzicht waarbij je, verweesd achter blijvend, met open mond staat te genieten van zoveel wonderbaarlijke schoonheid. To Live Vicariously is dan ook een plaat waarbij je een traan wegpinkt, en kippenvelmomenten komen boven drijven. Maar waarbij je als luisteraar eveneens oorverdovende harde mokerslagen krijgt te verduren, die je compleet murw slaan.
Kortom: Kiss The Anus of A Black Cat timmeren al circa tien jaar aan hun eigenzinige weg, en weigeren na al die jaren nog steeds die aangeduide paden te bewandelen. Met deze nieuwe plaat blijven ze dus nog steeds diezelfde avontuurlijke paden opzoeken, en dat kunnen we enkel maar toejuichen. Pure klasse!
Tracklist
Semantics
Drone for Conan
Walls and Ways to Hide
Reminiscence
Lying
To Live Vicariously
Be the Death of Me
Evening of Light
Epiphany
