De Black Metal karavaan Occult Sabbath, maakte afgelopen zaterdag een tussenstop in de Gentse Minus One. Mits namen als Goat Torment, Zemial en Devouring Star was het duidelijk dat de organisatie een boost wilde geven aan groepen uit de ondergrondse scène. De opkomst mocht dan aan de magere kant zijn, grote mensenmassa’s zal je op dergelijk soort evenementen nooit aantreffen. Lees verder voor een korte terugblik op Occult Sabbath IV.
Door een uitgelopen soundcheck van Zemial trapte opener A Thousand Sufferings de avond met de nodige vertraging op gang. Geen corpsepaint of krijsende vocalen voor dit Vlaamse gezelschap. Dit bleek ook niet nodig om een sombere sfeer vol misantropie neer te zetten. De eentonigheid was een minpuntje al droeg dit tezelfdertijd bij aan het gevoel dat de groep wenst over te brengen. Invloeden van het Finse Totalselfhatred en in mindere mate Skitliv vielen me op. Dat het debuutalbum van het viertal in de loop van december wordt verwacht, geef ik ook nog mee.
Setlist: 01/ Bloodletting 02/ Lamentation 03/ The Antagonist
Met LVTHN stond een tweede groep van eigen bodem op de affiche van Occult Sabbath IV. Sfeerschepping bleek van essentieel belang te zijn voor deze zwart metalen bende. Het opkomen met witte maskers op het hoofd en de minimale lichteffecten, maakte me heel nieuwsgierig naar wat deze groep te bieden had. Op muzikaal vlak was er sprake van een intens optreden al deed het gebrek aan afwisseling de heren van LVTHN uiteindelijk de das om.
Het optreden van het Finse Devouring Star kon ik door omstandigheden slechts gedeeltelijk meepikken. Het deel van de setlist dat ik te horen kreeg kon me echter best bekoren. Het loodzware geluid van de groep – vergelijkbaar met de inslag van een atoombom – resulteerde in het voorlopige hoogtepunt van de avond.
Goat Torment timmert al een jaar of zes aan de weg en heeft een duidelijke link met Gent. De in de Oost-Vlaamse hoofdstad opgerichte groep, speelt een furieuze no-nonsense vorm van Black Metal. De heren hadden er duidelijk zin in en beukten er stevig op los. Op muzikaal vlak was het niet altijd even hoogstaand of origineel maar de intensiteit en speelvreugde maakten veel goed. De passage van Goat Torment deed me – wat hevigheid betreft - aan Tsjuder denken. Kwalitatief is de laatstgenoemde groep uiteraard een stuk beter al mag de vergelijking zeker als compliment opgevat worden.
Het Griekse Zemial - in feite het éénmansproject van muzikale octopus Archon Vorskaath - heeft zo’n kwarteeuw ervaring op de teller staan maar kon op commercieel vlak nooit echt doorbreken. Ik was niet bekend met het repertoire van de groep en wist bijgevolg niet echt aan wat ik me moest verwachten. De groep is een bizarre verschijning op de bühne; zo zijn de zanger en drummer één en dezelfde persoon en heeft de live-bassist een wel heel eigenzinnige kledingsmaak. Zemial mag zich dan profileren als een Black Metal groep, het gebrachte werk neigde wel heer erg richting Thrash Metal. Op muzikaal vlak wisten de Grieken een sterke prestatie neer te zetten al haalden de instrumentale intermezzo’s de vaart wat uit het optreden. Door middel van Breath of the Pestilence werd er ruim voorbij het geplande einduur een punt achter Occult Sabbath IV gezet.
