Een avondje thrash metal met de Canadese heren van Annihilator, wie zou daar geen zin in hebben. De Kreun bleek al vrij aardig gevuld bij aankomst, daar had ik toch even schrik van dat dit eventjes anders zou uitdraaien, maar niks bleek minder waar.
BIj aankomst was het Australische Harlott juist begonnen aan hun set. Deze brachten energieke eighties thrash metal die me bijwijlen deed denken aan een Exodus, Kreator en consoorten met het enige verschil dat de songs beetje teveel van hetzelfde waren. Verre van slecht gespeeld maar ietsje meer afwisseling zou het nog meer punch geven. Het Amerikaanse trio Archer bracht meer gebalde heavy metal, niet echt iets voor ondergetekende al zullen velen aanwezigen dit wel kunnen smaken hebben. De frontman had een ietwat te groot ego op het podium, daarbij denkende aan een Zakk Wylde, hun muziek kwam dan ook dicht in de buurt van Black Label Society.
Na hun min of meer desatreuze passage op het Alcatraz Festival, remember de ietwat rare 'tuner' story, was het de beurt aan Annihilator om dit recht te zetten.De zaal was ondertussen al zo goed als vol gelopen. Met een ietwat rare intro , de gehele song Rock You Like A Hurricane van The Scorpions, grepen ze het ongeduldige publiek direct met King Of The Kill. En of ze er in zin in hadden, een energieke Jeff Waters trok het publiek direct mee en ook de eerste circle pits waren van de partij . Daarna was het de beurt aan enkele nieuwkomers van hun laatste Suicide Society. Je merkte dat deze nummers nog niet zo gekend waren bij het grote publiek, maar deze mogen zeker naast de oudjes gelegd worden. Met Set The World On Fire werd de zaal daadwerkelijk in vuur en vlam gezet.
Er passeerden nog een hele rits aan klassiekers zoals Never Neverland, City Of Ice, Phantasmagoria, W.T.Y.D, Brain Dance en nog vele andere. Er werd eveneens tijd ingelast voor een paar punkachtige songs zoals Chicken And Korn, daaruit bleek dat de sfeer enorm goed zit bij Annihilator, ze scheppen heel veel plezier in het brengen van de songs. Met het afsluitende Alison Hell ging het publiek volledig uit zijn dak, dit blijft een beest van een nummer. Met de nodige backings van de frontmannen van Harlott en Archer was het een perfecte uitvoering. Als bis nummer werd Human Insecticide gespeeld, ergens blijft Murphy toch in de buurt, juist bij dit nummer breekt bij Jeff Waters een snaar maar toch gewoon door blijven doen en zich nergens zorgen over maken, chapeau.
De revanche is gelukt, Annihilator kwam, zag en overwon, met een enorme gedrevenheid nam Jeff Waters iedereen mee op de wilde achtbaan die Annihilator zo kenmerkt. Men mag zeker de andere bandleden niet vergeten, een dikke pluim voor die gasten om zo retestrak te spelen, de ietwat overbodige drumsolo eventjes buiten beschouwing gelaten. Jeff Waters bleek zich te etaleren als een heel goede frontman en zanger, eigenlijk heeft Annihilator geen aparte zanger nodig, Jeff kan dit zonder moeite aan. Hij bleek ook een vlotte babbelaar met enkele leuke anekdotes ertussen, laat Annihilator nog maar vele jaren verder doen.
