Als er zo een band is die in ons landje sterk wordt onderschat, dan is het Dez Mona wel. Ze zijn uiteraard niet de enige, maar Gregory Frateur (voormalig achtergrondzanger bij Daan) en contrabassist Nicolas Rombouts timmeren al sinds medio 2003 aan de weg met hun band. Ondertussen is een doorbraak naar een heel ruim publiek er vooralsnog nooit gekomen. We stellen meteen de vraag, moet dat? Doorheen de jaren is Dez Mona pareltjes van albums blijven uitbrengen. Ware kunstwerkjes, met subtiele naklanken en vaak een knipoog naar de realiteit. Zo brachten ze een nieuwe plaat, hun tiende al, op de markt. Over Origin schreven we het volgende: De grote kracht van Dez Mona is dat ze met hun rijkelijk klinkende muziek telkens die gevoelige snaar weten te raken. Keer op keer, dat is bij deze plaat Origin ook het geval. Geen geluidsmuren worden afgebroken, maar zachtjes stappen over het dunne ijs hopend dat er niets wordt gebroken, zonder ons in slaap te wiegen echter. Dat is er wel bij. Van Jazz en Gospel is er deze keer minder te merken, maar de gevoelsmatige aanpak staat nog steeds stevig overreind. Origin staat bol van beklemmende songs, die je door de bedwelmende stem van Gregory en de knappe instrumentale aankleding in een tranendal doet belanden. We weten sinds pukkelpop, en lang daarvoor al, dat dit live nog intensiever overkomt. Een waar kippenvelmoment, waaruit je niet wil ontsnappen.
De band is op tournee doorheen ons land, en bezoekt menig intieme club omdat hun muziek daar het best floreert. Zo stond Dez Mona in een goed gevulde, maar zeker niet uitverkochte Concertzaal de Casino in Sint-Niklaas. Op deze frisse vrijdagavond. Uiteraard waren wij daar ook bij. Ons verslag:
Humor, Muziek die tot kunst wordt verheven en ook met oog voor visuele details. Het is een notendop hoe je het optreden van voorprogramma The Valerie Solanas zou kunnen omschrijven. Uiteraard , als je Avant-garde combineert met Jazz en Blues zorgt dit sowieso voor een heel interessante kruisbestuiving. Maar dan nog moet je afwachten of dit daadwerkelijk 'werkt' op het podium. Dat was bij The Valerie Solanas alvast geen enkel probleem. Michaël Brijs (zang en dwarsfluit) ontpopt zich tot een ware entertainer en beschikt over een charismatische uitstraling, waarvoor iedereen overslag gaat. Daardoor laat hij het publiek moeiteloos uit zijn hand eten. Satire is nooit ver weg, verwijzingen naar marginale genres zoals science fiction en horror vormen vaste ingrediënten en de band leidt duidelijk aan grootstadromantiek. Lezen we in de biografie op de website van concertzaal De Casino. Dat blijkt inderdaad ook zo te zijn. The Valerie Solanas slaagt er vooral in, met een grote dosis humor en een knap staaltje drum, bas en gitaar geweld je met een stralende glimlach tot een dansje aan te zetten. Van begin tot einde. We vertelden dat er ook oog was voor 'visuele details'. Bert Lezy (artwork) stond aan de zijkant van het podium een mooi schilderwerk te maken, en deed dat op de tonen van de muziek. Vaak heel subtiel en zacht de lijnen uitteken, de andere keer die verf er opkwakken en uitsmeren. Hij is ook verantwoordelijk voor het artwork van de albums van deze band, en gaf hier een demonstratie van zijn kunnen. Maar ook bleek hij een begenadigde danser te zijn, die met zijn grappige danspasjes de gemoedelijke en goedlachse sfeer nog wat meer naar omhoog haalde. Uiteraard gerugsteund door de knappe gitaar en bas lijnen van respectievelijk Filip Vandebril (bas) en Tom Tiest (gitaar), tot subtiele en meesterlijke drumuithalen van Diederik Van Remoortere (drums). Om maar te zeggen, ook al trokken zanger en artwork kunstenaar van dienst de meeste aandacht naar zich toe, het was vooral die kruisbestuiving tussen de verschillende instrumentale elementen, met de humoristische kijk op de wereld, dat ervoor zorgde dat het dak er een eerste keer deze avond geheel afging. Het eindresultaat van dat schilderij mocht er, even terzijde, bovendien ook zijn. Hierbij haalt de kunstenaar zijn inspiratie bij vampieren, monsters en andere fabelachtige creaturen uit de symbolistische literatuur. Het ontwerp van het in februari 2016 uitkomende album Cryptozoology waaruit ook een nummer werd gespeeld. Iets om naar uit te zien.
Het komt niet altijd voor, dat we bij een voorprogramma geboeid blijven staan kijken, luisteren en genieten. Deze keer deden we veel meer dan dat. The Valerie Solanas zorgde voor een waar hoogtepunt, dat moeilijk te evenaren zou zijn door hoofdact Dez Mona.
Het was alsof de heren van Dez Mona dit hadden begrepen, want Gregory Frateur en de zijnen legden de lat vanaf de eerste noot direct heel hoog. Ook bij Dez Mona is een dosis humor en relativeringszin niet veraf. Er is al genoeg miserie in de wereld, dus proberen deze heren ons vooral een stralende glimlach op het gezicht te toveren. Wonderwel slaagden Dez Mona daar van de eerste tot de laatste minuut volledig in. Met een jas, die wat deed denken aan een torero in de Spaanse Arena, ontpopte ook Gregory zich tot een ware volksmenner. Zijn charismatische uitstraling zorgde ervoor dat de aanwezigen weer eens volledig overslag gingen. Maar je kan ook niet voorbij aan de instrumentale aankleding. Zo stonden we vol bewondering te kijken tot in diepe gedachten, te genieten van de accordeon geluiden die accordeonist Roel Van Camp uit zijn instrument wist voort te brengen. Het zorgde ervoor dat de magische sfeer die al aanwezig was, naar ongekende hoogten werd verheven. Dez Mona is een voorbeeld van een band die muziek tot kunst verheffen, met een grote 'K'. En dat is niet alleen dankzij de springerige, heel introverte zanger van de band.
Neem nu de hemelse geluide die Nicolas Rombouts uit zijn contrabas weet te toveren. Het zorgt voor een waar kippenvelmoment, waarbij, dat geven we zonder schroom toe, we een traantje wegpinken. Steven Cassiers bespeeld zijn drumstel met een perfectie die we nog niet vaak zijn tegen gekomen. Vaak subtiel, maar ook soms overdonderd tot hard uithalen. De inbreng van gitaar is altijd heel belangrijk, ook Sjoerd Bruil onpopt zich tot een ware virtuoos. Als klap op de vuurpijl krijgen we 'multi-instrumentalist' Tijs Delbeke die naast gitaar, ons vooral kon bekoren met een streepje trompet, om onze haren op de armen te doen rechtstaan.
Kortom Dez Mona etaleren een allegaartje van instrumentale en vocale huzarenstukken, waarbij je als aanhoorder de ene keer in diepe ontroering voor je uit staat te staren - Bij sommige nummers kon je een speld horen vallen in de zaal - om dan de andere keer iedereen als wilden tot dansen aan te zetten, en het dak er volledig te laten afgaan. Het is net dat variëren tussen verschillende uiteenlopende emoties, dat ervoor zorgt dat een optreden van Dez Mona naar een ongekende hoogte wordt verheven. En dit allemaal met, laat ons eerlijk zijn, niet gemakkelijk in het gehoor liggende muziek.
'Can You Feel it' , vroeg Gregory tijdens de set. Ja, we hebben het gevoeld. Het was als een adrealine stoot, waarbij we als luisteraar ineengedoken als een bol emoties stonden te staren, met tranen in de ogen. Om daarna met diezelfde ingesteldheid alle negatieve gedachten, als in een trance, van ons weg te gooien. Zowaar ging de frontman even gewoon tussen het publiek gaan staan, wat die sfeer alleen nog maar intensiever ten goede kwam. Dez Mona hebben altijd een heel sterke live reputatie gehad, dat bewezen ze deze zomer op pukkelpop nog. Maar ook in Concertzaal De Casino werden diepe gensters in onze ziel geslagen. Buiten gekomen, in de druilerge regen en toch wat frisse temperaturen van het jaar, voelden we die warmte nog steeds diep tot in onze genen. Met dank aan twee klasse bands Dez Mona en The Valerie Solanas die er beide inderdaad voor zorgen dat muziek tot kunst wordt verheven, met een dikke knipoog naar de realiteit.
