One, two. One, two three, four en een funky bas intro, meer heeft The Answer niet nodig om hun nieuwe album af te trappen. Pas twee jaar na hun vorige album New Horizon liggen er alweer een nieuwe in de rekken. De band van Noord-Ierse afkomst haalde zijn faam door twee jaar lang het podium onveilig te maken als voorprogramma van AC/DC. Raise a Little Hell klinkt anders dan hun voorgaande werk. Zachter maar ook verfrissender.
Het zijn vooral de blues elementen die The Answer zo elegant vermengt, geaccentueerd door de zachte tussenstukken ten opzichte van de hardere refreinen en omgekeerd, die mij zo tot hen aangetrokken doet voelen. Al na de eerste tien seconden van Long Live The Renegades zul je direct begrijpen wat ik bedoel, al vloeit het enthousiasme hierover daarna wel snel weer weg. Wanneer zanger Cormac Neessens zijn mond opent, is je eerste houvast iets tussen Axl Rose (Guns 'N' Roses), Lynyrd Skynyrd en wat invloeden van Brian Johnson (AC/DC). Achteraf zul je merken dat het toch nog net iets anders is. Hij forceert zijn stem meer dan in vorige albums en dat is niet altijd even aangenaam voor de oren.
Met nummers als Cigarettes & Regrets en Strange Kinda Nothing' leggen ze een iets anders accent dan we van hen gewoon zijn. Deze Bon Jovi-achtige ballades voelen aan als enkele rustpauzes, tijdens het beluisteren. In combinatie met nummers als I Am Cured zorgt dit voor een aangename afwisseling, al gaat Neessens stem wel tegensteken naar het einde toe. Hun kracht zal toch altijd in hun krachtigere nummers blijven liggen en dan vooral wanneer de bas van Micky Waters overuren draait. Zijn groovy baslijnen vormen de funderingen van hun songs waarmee hij het hele huis op zijn grondvesten doet daveren.
Op bepaalde momenten worden ze een karikatuur van de stereotype jaren '80 hardrock band. Jammer want zoals afsluiter Raise a Little hell bewijst, kunnen ze veel meer dan dat.
Over het algemeen is Raise a Little Hell best wel een oké album, al heb ik het gevoel dat ze er ten opzichte van hun vorige albums wel op achteruit gaan; Terwijl ik nog met verstomming werd geslagen twee jaar geleden met New Horizon, krijg ik het van dit album toch niet helemaal warm. Toch zit er iets in hun sound waardoor ik ze nooit echt links zal laten liggen.
Tracklist:
