Het is doorgaans niet onze gewoonte om terug te keren in de tijd, bij het bespreken van platen. We kijken nu eenmaal liever vooruit. Maar soms kan het juist goed zijn om even even te grasduinen in dat verleden. Mittgard ontstonden medio 2013, en brachten hun debuut album vorig jaar, december 2014, op de markt. We zagen de band nog aan het werk deze zomer tijdens het evenement Insanity of Doom Fest , waar we eerlijk gezegd onder de indruk waren van het stembereik van zanger Jurgen "Abigor'' Erken, en de lekker loos gaande gitaar riffs. Maar toch bleven we ook met een dubbel gevoel achter, helaas. Tijd dus om die debuutplaat Terra Apocalyptica eens stevig onder de loep te nemen? En onze beoordeling over deze band wat bij te sturen.
Wat blijkt, deze plaat is een trip geworden die inderdaad het einde der tijden lijkt aan te kondigen. Dat de stem van Jurgen een grote meerwaarde is binnen het geheel, dat blijkt al vanaf die eerste beklijvende song The Appearing. Gerugsteund door een heel slome drumpartij, die de instrumentale aanpak een angstaanjagend gevoel meegeeft. De drumpartijen doen denken aan galoperende paarden, met de vier ruiters van de Apocalyps op hun rug, klaar om de wereld te vernietigen. Daarbovenop klinkt die stem van Jurgen als een bezwerend geluid uit de diepste kerkers van de Hel.
Het is een begin van een heel griezelige trip, doorheen donkere wouden en smalle paden, waaraan ontsnappen onmogelijk is. Bij Ghost of my Pass blijft de Mittgard begane wegen verder bewandelen. Wegen waar geesten, gestorven zielen en donkere wezens opzoek zijn naar levend prooi, om te vernietigen en hun lichaam over te nemen. Het lijkt wel of we in een heel spannende horror film, of thriller zijn beland. Zo voelde ik tijdens het beluisteren van deze plaat een onzichtbare klauw mijn schouders aanraken, of toch komen deze soort angstaanjagende beelden naar boven bij het beluisteren van dit album.
Datzelfde beklemmende gevoel, alsof gruwelijke vingers je hals dichtknijpen. Tot je de laatste adem hebt uitgeblazen. Dat gevoel krijgen we ook bij het beluisteren van Dark and obscure Desires. Hier krijgt de gitaarlijnen iets meer een hoofdrol toebedeeld. Telkens krijgen we koude rillingen, en voelen die riffs aan als snijdende messen die steeds dieper in ons arme hart lijken te hakken. Het doet me inzien dat er binnen de Melodieuze Death Metal, zoals Mittgard zich profileren, ook wel black metal invloeden merkbaar zijn.
De titel The Living Dead , de volgende song op deze plaat, zegt feitelijk al genoeg. Hier voelt het inderdaad alsof we worden aangevallen door zombies die elk moment ons dreigen te verscheuren. Deze song kan je inpassen in elke Horror film van dat genre, je voelt gewoon het gevaar op je afkomen. Bij elke stap, bij elke drumsolo en snauwende vocale aankleding, voel je die zombies dichter komen. Er is geen ontsnappen mogelijk.
When the Night Falls start met een heel integrerende gitaar riff, die ons als het ware kippenvel bezorgt. Je zou haast zeggen een heel knappe ballad. Maar dan niet een Ballad die we doorgaans te horen krijgen. Nee, zo één die de haren op onze armen doet recht staan van pure angst. Ook hier valt weer de heel uiteenlopende toonaarden op van de stem van Jurgen. Hoe hij het doet, ik weet het niet, maar met zijn vocale aankleding klinkt hij vaak emotioneel, dan angstaanjagend hoog, maar even goed rauw als schuurpapier. Om maar te zeggen, ook al zijn we ook onder de indruk van de knappe drums en gitaar partijen, het is de stem van Jurgen die deze plaat naar een ongekende hoogte weet te doen stijgen.
Angst, het is als het ware het sleutelwoord doorheen de rest van de plaat. Elk van de songs lijkt opgebouwd rond ''de luisteraar een beklemend gevoel geven alsof het einde nabij is''. Het eindpunt van deze plaat, het kort en krachtige Terra Apocalyptica is een mooi voorbeeld van deze stelling. Dit nummer eindigt met een ijzingwekkende schreeuw. Alsof het laatste beetje adem uit de mens is weggezogen, het einde is nu wel volledig nabij. Het is een abrupt einde van deze plaat, waarna je als luisteraar verweesd voor jou zit te staren. Je hart klopt hart, en je voelt het leven als het ware uit jou wegvloeien.
Terra Apocalyptica van Mittgard houdt ons een spiegel voor. Een waar demonen uit de hel, levende doden, en wezens die het niet zo goed menen met de mensheid, klaar staan de mensheid uit te roeien en te verscheuren. De drumpartijen klinken als hoevegetrappel, dat steeds dichter en dichter bij komt. Medogenloos lijken de gitaar riffs je de keel over te snijden, terwijl de griezelige, ijzingwekkende stem van Jurgen de luisteraar die ultieme doodsteek geeft. Met dit debuut heeft Mittgard een donkere , angstaanjagende plaat samengesteld, waarbij we het leven uit ons voelen wegvloeien bij elke song, meer en meer. Tot dat ultieme einde, met een schreeuw die door merg en been gaat.... Zo voelt de Apocalyps dus ook aan.
Tracklist:
