In het begin van dit jaar bespraken we het debuut album van de doom metal band Mesmur. We schreven daarover: Elk van de songs op Mesmur is van een heel hoog niveau en doet de luisteraar wegzinken in een depressieve, donkere roes, waaruit je niet wakker wil worden. Circa 52 minuten worden we onder gedompeld en meegezogen tot de diepste dallen van onze ziel. Zonder meer is dit een debuut dat niet alleen je raakt. Ook is het van technisch heel hoogstaande kwaliteit, en een must have plaat voor de liefhebbers van funeral doom tot pure doom metal. Toen Yixja, één van de leden van de band, ons vertelden over zijn ander project Dalla Nebia, en of we hun komende plaat wilden bespreken? Zeiden we uiteraard volmondig 'Ja'. Nu, die plaat is nu sinds 18 september uitgekomen. Felix Culpa grijpt terug naar de basis van de black metal, volgens hun biografie. Bovendien lezen we ook de volgende stelling: Felix Culpa is a journey through decay and regret, death and suicide, and thorny despair at the hands of an angry god. Allemaal extra reden om dit album eens onder de loep te nemen.
Het fijne aan Felix Culpa is de drie instrumentale zijstapjes die we waarnemen. Korte, maar krachtige stukjes van amper twee minuten. Die bovendien een meerwaarde blijken te zijn aan het geheel. Daarbovenop is het dan ook vooral die instrumentale aankleding, in zijn geheel, die ons over de streep trekt. Elk van de songs doen ons verdwalen in donkere gedachten, maar ook hard van leer trekken tegen een God die ons blijkbaar is vergeten.
Een van de opvallende instrumenten is de viool, die je nog dieper in de hel doet belanden. Luister hiervoor bijvoorbeeld naar het sublieme, meer dan negen minuten lange, Paradise in Flames, waar de intro van die viool je in heel diepe donkere trance doet belanden. Gedurende de volledige duur van deze song, blijft diezelfde viool voor een grote meerwaarde zorgen, en de intensiteit tot een ongekende hoogte brengen. Deze inbreng van viool zorgt er dan ook voor dat we hier iets vrij uniekt meemaken binnen het Black Metal gebeuren.
De ene keer krijgen we een mokerslag te verwerken, de andere keer hebben we te maken met een weemoedige naklank. The Banner of Defiance is daar een mooi voorbeeld van. Vaak snoeihard je strot dicht knijpen, om je daarna even tot rust te laten komen in een duistere aanvoelende omgeving. Maar ook telkens met dit ene doel de zwarte kant van je ziel te doen open bloeien. Naast de instrumentale aanpak, is het de duivelse vocalen die uiteindelijk de genadesteek geven. Net dat van zwevend je hart beroeren, tot meedogenloze uithalen is zowat de rode draad doorheen deze song. Maar vooral ook het volledige album.
Not within the Stone blijft begane wegen verder bewandelen. Ook hier vallen de verschillende uiteenlopende tempowisselingen het meest op. Daarmee zijn we aan het wellicht grootste pluspunt van deze plaat gekomen. Binnen elk van de songs liggen zoveel verschillende wisselwerkingen, van sloom en traag je hersens bewerken, tot de ultieme mokerslag uitdelen om je hersenpan in te slaan.
Vergelijk Felix Culpa dan ook gerust met een trip doorheen duistere wegen. Soms hoor je enkel de wind, doorheen de donkere nacht. De andere keer worden we geconfronteerd met pijpenstelen regen en hobbelige wegen, die je naar die ene afgrond lijken door te verwijzen. Er is geen ontsnappen aan. Maar ook geen weg terug. Dit is puur black metal, zoals het hoort te zijn. Zo van die black metal die je als luisteraar vanaf begin tot einde bij de keel grijpt, telkens opnieuw je doorheen schudt en geen spaander van je heel laat.
Binnen deze heel duistere trip nemen we ook invloeden waar van de Doom Metal, van het andere project Mesmur. Maar lag daar de nadruk bij trage, depressieve aanpak. Dan zit er bij Dalla Nebia meer variatie tussen beide aspecten. Maar de totaalbeleving blijft telkens opnieuw hetzelfde. Je voelt als het ware de vuurtongen uit de hel je hielen likken, als die trip voorbij is. Om badende in het zweet wakker te worden. Je hart klopt hevig en het angstzweet staat je op de lippen. Maar toch wil je deze trip terug beleven.
Ook dit is een grote verdienste van Felix Culpa. Met dank aan die eerder genoemde tempowisselingen telkens opnieuw binnen elk van de songs. Ook vloeien stem en instrumenten bovendien perfect in elkaar, om je donkere hart en ziel ultiem te verwarmen. Felix Culpa is daarom ook een aanrader voor iedere 'true black metal' fan. Dat is onze uiteindelijke eindconclusie. Maar één ding willen we daarbovenop vooral meegeven, we hebben geen favoriete track gevonden. Net omdat het totaalbeeld, het volledige totaalbeleving dus, je net over die streep weet te trekken.
Het album is ook te beluisteren en aan te kopen via bandcamp: http://dallanebbia.bandcamp.com/
Tracklist:
1. Memento Mori 01:44
2. Until the Rain Subsides 07:52
3. Abandoned Unto Sky 06:19
4. Lament of Aokigahara 07:47
5. The Banner of Defiance 06:12
6. Not Within the Stone 07:22
7. Felix Culpa (Theodicy Corrupted) 04:03
8. Das Gelächter Gottes 01:55
9. Paradise in Flames 09:29
10. The Silent Transition 02:58
