Oceans Ate Alaska zijn een metalcore band uit het Verenigd Koninkrijk. Maar hen zomaar bestempelen als 'metalcore' is deze band tekort doen. We nemen namelijk ook invloeden waar van bijvoorbeeld djent, thrash, death, tot pop punk; en zelfs elektronische invloeden vinden we terug bij deze band. Oceans Ate Alaska ontstonden medio 2011 en brachten ondertussen enkele heel knappe EP's uit. Met dit eigenlijke debuut Lost Isles probeert deze band nu die grote stap voorwaarts te zetten. Wij gaven de plaat enkele luisterbeurten, en dat bleek nodig te zijn.
Chaos, dit is het eerste dat ons opviel bij het instrumentale Four Thirty Two. Op de achtgrond hoor je geluiden van natuurrampen en dergelijke. Het is het startschot van een plaat die bol staat van snoeiharde, experimentele mokerslagen. Tempowisselingen zitten er voldoende in, ze razen als wilde honden over je heen. Voor je terug kan rechtstaan is daar weer de volgende wervelstorm. Er is geen ontsnappen aan.
De instrumentele aanpak voelt aan alsof je van de ene tegen de andere muur wordt gekwakt, zonder enig medelijden. En alsof dat nog niet genoeg is komt een bulderende stem je fijntjes verpulveren onder het gewicht. Opvallend zijn bovendien de twee uiteenlopende stemmen, die zorgen voor nog meer variatie binnen het geheel. Blood Brothers is zo een mooi voorbeeld daarvan. Deze song drijft je als luisteraar van de ene waanzin naar de andere.
Lost Isles voelt dan ook aan als een wilde trip door heel bergachtige landschappen. Het einddoel lijkt wel de poorten van de hel, waarnaar de angstaanjagende stemmen je zonder medelijden lijken heen te drijven. Door de experimentele aanpak en het samensmelten van verschillende muziekgenres lijkt Oceans Ate Alaska dan ook totaal niet ''een zoveelste metalcore act in een lange rij''. Integendeel zelfs.
Elk van de daarop volgende songs. Van High Horse over Downsides naar Linger lijken allemaal diezelfde weg in te slaan, zonder echter ons het gevoel te geven dat deze plaat altijd in dezelfde lijn ligt. Dit komt door de technisch hoogstaande tempowisselingen binnen elk van de songs. Dit is een soort chaos die we niet geordende kunnen noemen, maar die ons wel stevig bij het nekvel grijpt om nooit meer los te laten.
Maar toch had Lost Isles enkele luisterbeurten nodig. Door de experimentele aanpak en de chaotische aankleding lijken de songs niet gemakkelijk in het gehoor te liggen. Het vergt wat tijd om tot ons als luisteraar echt door te dringen. Nee, dit is geen hapklaar brokje vlees, maar een stuk biefstuk waar we stevig op moeten kauwen en herkauwen. We houden echter wel van een uitdaging, en als je de chaos die op je afkomt begint te begrijpen dan pas zie je door het bos de bomen weer. Oceans Ate Alaska zoeken niet de gemakkelijkste manier op om hun publiek te bekoren, maar voor wie deze band en plaat de kans geeft zal er een heel andere wereld open gaan. Zo eentje die we in het globale metalcore geheel nog maar zelden hebben tegen gekomen.
Het is de kruisbestuiving tussen angstaanjagende, bulderende vocalen met experimentele huzarenstukken die ons uiteindelijk over de streep trekken. We kunnen de luisteraar dan ook alleen maar aanraden Lost Isles de nodige kansen te geven, want het loont echt de moeite. Om zo een debuut op de markt te 'durven' brengen, daarvoor moet je heel sterk in de schoenen staan. We zien daarom nog een heel gouden toekomst tegemoet voor deze grensverleggende band uit Engeland die ons met dit album met verstomming heeft geslagen.
Tracklist:
.
1. Fourthirtytwo - 1:30
2. Blood Brothers - 3:34
3. High Horse - 2:46
4. Vultures and Sharks - 3:31
5. Downsides - 3:38
6. Floorboards - 3:55
7. Linger - 4:10
8. Equinox (Interlude) - 1:31
9. Part of Something - 3:03
10. Over the Edge - 2:59
11. Entity - 3:35
12. Lost Isles - 3:35
13. Mirage - 6:13
