Rebelworld Events organiseert met de regelmaat van de klok Metal optredens in het Genkse. Ook dit weekend stond er wederom een evenement gepland: Insanity of Doom Fest. Deze keer was de plaats van afspraak de kleine maar gezellige zaal Kempengalm. Naast headliner Insanity Reigns Supreme, stond heel wat jong (en voornamelijk lokaal!) geweld te popelen om een goede indruk na te laten. Het verslag leest u hieronder.
Het onheilige vuur aanwakkeren, daar slaagde Mittgard – mits enige moeite - wel in. De opkomst mocht dan initieel wat magertjes zijn, frontman Jurgen "Abigor'' Erken en co. deden hun uiterste best om de aanwezigen te bekoren. Mittgard speelde een korte maar intensieve set die helaas globaal genomen wat teveel dezelfde lijn uitging. Hoewel de gitaarriffs ons bij momenten de mond snoerden, waren het uiteindelijk de mannelijke vocalen die ons over de streep trokken. We zeggen erbij 'uiteindelijk', want doordat het allemaal wat dezelfde weg opging verslapte de aandacht na een tijdje. De vrouwelijke vocalen waren een moedige poging om een andere wending te geven aan het geheel maar klonken niet altijd even zuiver en pasten evenmin binnen het aangeboden concept. We kunnen dan ook besluiten: leuk optreden maar onvoldoende om een blijvende indruk na te laten.
Chalice uit Kortrijk combineert Death Metal met Thrash-invloeden. Naast een intimiderende frontman die met een stem als een bulldozer over ieders hoofd dreigt heen te walsen, kan je niet voorbij aan de snoeiharde instrumentale omlijsting. Gedurende het optreden werd iets teveel uit dezelfde vijver gevist. Maar door die verdomd meedogenloze aanpak, stoorde dit laatste aspect niet zozeer.
Het Eindhovense kwartet Sisters of Suffocation was als volgende aan de beurt. Zoals de groepsnaam doet vermoeden, gaat het om een integraal vrouwelijke band. Eerder op de dag hadden we het genoegen om de dames aan een kruisverhoor te onderwerpen, het resultaat daarvan leest u binnenkort op Snoozecontrol. De Hollandse verstikkingszusjes zijn een ambitieuze groep waarvan de leden toch al wat jaren bezig zijn met bespelen van hun instrumenten. De kruisbestuiving tussen de goede vriendinnen is merkbaar op het podium. Dreigend kijkt frontvrouw Els Prins in het publiek, op zoek naar een prooi om te verscheuren. Met een rauwe stem waarmee ze uiteindelijk haar slachtoffer de nek kan afbijten verdooft ze de aanwezigen telkens opnieuw. Ook de muzikale omlijsting mocht er gerust zijn. Gitaar en bas vloeiden bijvoorbeeld perfect in elkaar. Wat ons betreft zijn de Sisters of Suffocation geen katjes om zonder handschoenen aan te pakken maar wel een groep die we een leuke toekomst tegemoet ziet gaan binnen het genre. We kijken al uit naar de debuut-EP die – volgens onze bronnen – in de loop van volgend jaar zou moeten verschijnen.
Death Metal met de nodige Doom- en Black Metal invloeden, zo zouden wij Creature omschrijven. De Waaslanders slepen ruim tien jaar ervaring met zich mee en dat was ook te merken. Vanaf de eerste noten, legde dit trio de lat heel hoog. Door middel van een technisch perfect gespeelde set, wisten ze een sterke indruk na te laten. Creature speelde geen routineuze set maar ging tekeer als hongerige wolven. Bij de Waaslandse groep is het de kruisbestuiving tussen talentvolle muzikanten en zanger die ons moeiteloos over de streep wisten te trekken.
Het Limburgse Insanity Reigns Supreme timmert al een kwarteeuw aan de weg. Met Unorthodox bracht de groep recentelijk nog een knap album op de markt. Ook live mag de groep er gerust zijn. De knappe omkadering – wierook, diverse attributen en een bont gedecoreerd podium –maakten het ietwat monotone geluid meer dan goed. Je kan een optreden van Insanity Reigns Supreme nog het best vergelijken met een misviering, alleen worden er een stuk minder heilige goden aanbeden. Als een hoogpriester betrad frontman Tes Reoth het podium, gerugsteund door een knappe priesteres in het rood. Door de visuele omlijsting – zoals eerder vermeld - waant de luisteraar zich in een occulte omgeving waar duistere machten het dreigen over te nemen. Bovendien zorgde de inbreng van vrouwelijke vocalen tijdens de set voor een extra donker tintje. Na circa vijftig minuten, hield de groep het helaas voor bekeken. Een geslaagde vertoning, zoveel is zeker!
Tekst: Erik Van Damme / Eindredactie: Pieter-Jan Vanden Broeck
