Masters@Rock was dit jaar aan zijn zesde editie toe en verlekkerde zijn publiek met een bijzonder aangename affiche. De organisatie besloot om voor deze editie het concept om te smijten, omdat de metalnamen van vorig jaar niet genoeg volk trokken. Op vrijdag koos de organisatie daarom voor een feestelijke opening met namen als Arsenal, Praga Khan en The Subs. Op zaterdag bleef Masters@rock echter grotendeels kiezen voor namen die er vorige jaar ook hadden, kunnen staan. Zo keerde Dog Eat Dog terug naar de wei van Torhout en brengen de mannen van Bulls On Parade en The Kids ook redelijk stevige muziek. De absolute publiekstrekkers op deze festivaldag waren echter Golden Earring en Black Box Revelation. Het was zeker - mede door het toedoen van deze artiesten en een goede organisatie - een geslaagde editie van Masters@rock! Het verslag lezen jullie hieronder:
The Kids
Het grootste voordeel aan een festival zoals Masters@Rock is dat iedere aanwezige weet waarvoor je betaalt. Je kan alle namen op de line-up zien, aangezien er maar één podium is, waardoor het maken van zware keuzes wegvalt. We waren wel net te laat voor Wallace Vanborn, waardoor The Kids de eerste band op onze affiche was.
The Kids kan je het best omschrijven als de Belgische Sex Pistols. Ze spelen pure punk, waardoor je tijdens een optreden van deze band altijd wordt terug gestuurd naar Jazz Bilzen 78. In 1978 brachten ze hun debuutplaat The Kids uit en kregen ze heel wat aandacht in de Belgische muziekwereld. Humo was laaiend over hun sound en de organisatie van Jazz Bilzen gaf hen een plaats op hun affiche, naast helden zoals Lou Reed. 37 jaar later stonden ze dus op Masters@Rock en maakte ze aan het publiek duidelijk dat de pure punk van weleer nog steeds niet dood is. Ludo Mariman rockt nog altijd als vanouds en het geeft gewoon een echte kick als je het publiek songs zoals There Will Be No Next Time hoort meebrullen. Soms moet het niet ingewikkeld zijn om een publiek te laten genieten en is wat simpele punk meer dan genoeg!
Bulls On Parade
Bulls On Parade is een Gentse Tributeband die nummers brengt van Rage Against The Machine. In 2010 speelde deze band hun laatste reünieconcert, waardoor een optreden van Bulls On Parade kan worden beschouwd als een concert dat het echte werk het dichtst benadert. Want dat is wat Bulls On Parade doet, de songs van Rage Against The Machine zo echt mogelijk brengen.
Ook op Masters@Rock deden ze dit – net zoals in de Vooruit eerder dit jaar – met verve. De stem van zanger Jorn Van Der Straeten komt zo goed overeen met die van Zack De La Roche, dat je gewoon je ogen moet sluiten en het lijkt alsof je op een concert van RATM staat. Daarnaast is de muziek van RATM ook bijzonder maatschappijkritische muziek. Bulls On Parade bracht gisteren de vluchtelingenkwestie in de aandacht, waardoor de band ook op dat vlak op dezelfde lijn staat. Absolute hoogtepunten tijdens het optreden waren natuurlijk de songs Bulls On Parade en Killing In The Name Off, twee momenten waarop de tent volledig ontplofte, de moshpits begonnen te verschijnen en het puur genieten was van één van de beste Tributebands van België.
Dog Eat Dog
Af en toe wat veel een talkshow, maar toch was het concert van Dog Eat Dog op Masters@Rock bijzonder geslaagd. Vooral het moment dat Rocky op het podium verschijnt in een boxoutfit om één van de bekendste nummers in te zetten, was bijzonder memorabel. Daarnaast was het toch ook een aangename verassing dat er één van de bandleden van de Wu-Tangclan mee was afgereisd naar Torhout. Het was een concert vol leuke kwinkslagen en grappige – soms iets te lang uitgerekte – intermezzo’s. Tijdens één van deze intermezzo’s zorgde zanger John Connor er zelfs voor dat het publiek Jupiler, Jupiler, Jupiler! begon te scanderen. Daarnaast is de saxofonist een absolute meerwaarde tijdens een liveconcert van de band. Het is ook daardoor dat de song Who’s The King kan worden bestempeld als het absolute hoogtepunt van hun passage in Torhout. Dog Eat Dog kan het nog steeds en kan worden gezien als ideale voorprogramma voor het moois dat nog zou komen.
Black Box Revelation
Black Box Revelation was de absolute kraker op de affiche van deze editie. Jan Paternoster en Dries Van Dijck gaven onlangs nog het beste van zichzelf op Pukkelpop en waren zeker van plan om op Masters@Rock identiek hetzelfde te doen. Ze hebben ervoor gekozen om dit jaar maar twee festivalconcerten te geven in België en dat werd ook snel duidelijk bij hun aantreden in Torhout. De tent op Masters@Rock stond afgeladen vol, alsof de Black Box Revelation de headliner van de dag was.
Binnenkort gaan ze op tour met niemand minder dan Seasick Steve en als je ze live bezig hoort dan begrijp je zeker waarom. De songs zoals Warhorse – van hun nieuw album Highway Cruiser dat in oktober uitkomt – klinken heel folky en ook bijzonder Amerikaans, waardoor ze een ideaal voorprogramma voor Seasick Steve zijn.
Naast de song Warhorse was het publiek vooral gekomen voor de echt BBR-klassiekers. Zo werden ze uitzinnig tijdens nummers zoals Never Alone / Always Together, High On The Wire en Do I Know You, allemaal songs die live bijzonder strak klinken. Want dat is de absolute sterkte van BBR, hun liveperformance. Live stralen deze mannen zoveel energie uit en blijft het elke keer verbazen hoeveel sound ze uit één drum en een simpele gitaar krijgen. Daarnaast was ook Monique een bijzonder aangename aanwinst. De backing vocaliste liet zich vooral opmerken tijdens My Perception, waarin ze haar keel op gezwinde wijze wist open te zetten en het publiek volledig wist te bekoren.
BBR maakte het in Torhout dus nog maar eens duidelijk, less is vaak veel meer. The Black Keys nemen op een liveconcert altijd een hele band mee, Royal Blood en BBR doen het echter bijzonder gezwind met twee. Het vernoemen van Royal Blood komt dan bijzonder goed uit, want samen met Florence Welch is Royal Blood één van de beste bands die ik deze zomer heb gezien. Sinds Masters@Rock hoort BBR daar nu ook bij, want zij waren met straatlengte voorsprong de meesters van de Rock!
Golden Earring
Na het optreden van de Black Box Revelation leek het alsof de headliner al had afgesloten. Er waren al enkele festivalgangers huiswaarts gekeerd, maar die kregen achteraf ongelijk. Na de BBR was Golden Earring aan zet, een Nederlandse band met een palmares vol nostalgische hits. Het was ook voor deze hits en een heerlijk streepje klassieke rock dat het overgebleven publiek nog op de wei vertoefde. Het werd een optreden zoals we dat van een klassieke rockband gewoon zijn, vol lekker gitaarwerk en enkele sublieme solo’s. De gitaarsolo’s waren soms iets te lang uitgerekt, waardoor het leek alsof de songs tussen solo’s geperst waren. Het zou echter Golden Earring niet zijn als ze hun set niet op sublieme wijze zouden opbouwen. Na een redelijke slopende solo zette de band namelijk Radar Love in, waardoor het publiek – na in trance verkeerd te hebben door een langgerekte solo – volledig uit de bol ging.
Daarnaast was ook het begin van het optreden zalig. De Nederlanders begonnen hun optreden direct met een vlam in de pijp. Zo passeerden zowel Another 45 miles als Twilight Zone in het begin van het concert de revue, waardoor het publiek direct de aandacht van de band genoot. Op de lange solo’s na heeft de band het publiek zeker kunnen bekoren, maar toch bleven de mannen van Black Box Revelation voor ons de echte headliner van deze festivaldag!
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
