Ongeveer een kleine week geleden stak ik voor de laatste keer mijn kop naar buiten, drijfnat van het zweet, om mijn festivaltent te verlaten en te genieten van een eiland vol wonderbaarlijke festiviteiten. Op zaterdag 8 augustus kwam ik er aan, vol verwachtingen, en ik voelde mij als een kind in een snoepwinkel. Een fervent festivalganger die eindelijk op Sziget belandt, het voelt voor iedereen als thuiskomen. Negen volle dagen heb ik er mogen rondlopen en mogen genieten van bands, randanimatie, zon, zee en Sziget Beach. Een verslag over de wonderbaarlijke sfeer en alle randactiviteiten volgt later nog, maar eerst is het noodzakelijk om even ons licht te laten schijnen op de artiesten.
Het Szigetfestival barst volledig los op woensdag – het is ook daarom dat de organisatie de festivalgangers de kans biedt om 5dagen tickets aan te schaffen – waardoor de eerste twee dagen kunnen worden beschouwd als de aperitiefhapjes van het riante artiestenmenu. Op Woensdag was het de beurt aan Alt-J, Gogol Bordello, The Horrors, Enter Shikari en Cro
Gogol Bordello
Dat de mannen van Gogol Bordello altijd een feestje proberen te bouwen op een podium bewezen ze alvast op Pukkelpop 2014. Een bordeel doorspekt met verschillende genres met een vleugje energie uit de punkscene, zo wordt de band het best omschreven. Ze zijn vooral gek op het spelen van muziek en brengen bijzonder veel spelvreugde aan de dag tijdens hun liveoptredens. Zo was het ook weer tijdens hun concert op het Szigetfestival, een waar feest - met een vleugje seks hier en daar in het publiek om het bordeel compleet te maken – waar alle gegadigden oprecht van hebben genoten.
The Horrors
The Horrors brengen Indie van de bovenste plank, of dat is toch wat mijn collega in de persruimte me vertelde toen ik naar de mainstage wou vertrekken. Ik had namelijk nog nooit gehoord van deze band, waardoor ze me enkel maar aangenaam konden verassen en dat deden ze ook. The Horrors brengen geen zware of technische vernieuwende muziek, maar wel cleane simpele songs waar het publiek van kan genieten. En op het Indievlak behoren ze misschien niet het kruim en geraken ze niet op het niveau van Arcade Fire, maar op Sziget leverde ze desalniettemin een cleane set af. Het meeste was ik onder de indruk van het nummer Sea Within a Sea, waarin het kunstzinnige karakter van dit muziekgenre het meest naar voren kwam. Het nummer klonk bijzonder lekker live en bezorgde het publiek echt kippenvel. Als de band meer die richting uitgaat zal ik misschien beslissen om er binnenkort een plaat van aan te schaffen, want zulke songs passen volledig in mijn kraam, aangezien mijn brein de laatste tijd geprogrammeerd staat op vernieuwende kunstzinnige muziek.
Halestorm
Een vrouw met een stevige attitude, dat is iets wat we tot nu nog niet hadden gezien op Sziget. Gelukkig stond op woensdag de band Halestorm geprogrammeerd, Lizzy Hale is zo een madam met een attitude om u tegen te zeggen. Daarnaast had het publiek ook gewoon al lang genoeg moeten wachten op stevig gitaarwerk. Vroeger vonden de fans van stevige muziek hun gading op de metalstage, maar die is er – of toch dit jaar - niet meer op Sziget. Halestorm kon ons echter wel bekoren met heel wat stevige gitaren en de fluwelen stem van Lizzy Hale. Daarnaast zong ze tijdens de set ook heel wat rustige nummers waardoor elke festivalganger van het spektakel kon genieten zonder gehoorschade op te lopen.
Alt-J
Als we het dan toch over vernieuwende kunstzinnige muziek hebben dan is Alt-J daar misschien het lichtende voorbeeld van het moment van. Na het optreden op Best Kept Secret – waar Alt-J voor het eerst op het hoofdpodium van een festival aantrad – had ik mijn twijfels over hun optreden op Sziget. De sound was op het Nederlands festival nog niet afgesteld op een groot podium en het klonk echt niet strak.
Op Sziget bewees de band echter het tegendeel en stond het geluid al een pak beter afgesteld. Alt-J is duidelijk een headliner in wording, waardoor het goed is dat ze kansen krijgen om grote festivals als Sziget en Pukkelpop af te sluiten. Het publiek krijgt – net zoals in Vorst deze winter – heel wat hits voorgeschoteld waarop het uitzinnig kan dansen en meebrullen. Deze keer heb ik me echter bewust niet op de derde rij gezet aangezien ik daar af en toe last kan hebben van valse katten.
De sound is het allerbelangrijkste bij Alt-J, alles staat perfect op elkaar afgesteld, zowel het stemgeluid als het instrumentale wordt geblend tot één samenhangend geheel van experimentele tonen. Breezeblocks en Mathilda zijn ondertussen al klassiekers geworden die het publiek volledig kan meebrullen. En geef mij daarom maar nummers zoals Disolve Me, Bloodflood, Nara of Leaving Nara, songs die het echte karakter van Alt-J naar boven halen en de gemiddelde hipster nog niet kan meezingen.
Het concert van Alt-J was dus wederom een schot in de roos en maakte duidelijk dat experimentele muziek in de lift zit en de mensen op zoek zijn naar meer dan enkel wat riffs of een streepje techno en die gedachte maakt mij oprecht warm vanbinnen. Helaas stelt de vraag zich nu ook, maar wat nu met Alt-J, kunnen ze nog verder gaan in het experimentele of worden ze het slachtoffer van een succesverhaal. Ik kijk alvast reikhalzend uit naar album nummer drie om te ontdekken welke weg ze in zullen slaan.
Enter Shikari
De woensdag op Sziget was qua keuzes een hel, aangezien Enter Shikari en Alt-J twee bands zijn die op hetzelfde moment spelen en allebei het experiment opzoeken. Beide concerten voor de helft meemaken was dus de enige edoch pijnlijk optie. Een beslissing waar ik uiteindelijk bijzonder weinig spijt van had, aangezien Enter Shikari – net zoals Alt-J – naar Boedapest afgezakt was om het beste van zichzelf te geven.
Energiek, bombastisch en in vol ornaat zo kan je het concert van Enter Shikari het best omschrijven. Ik kan mij nog heel vaag de recensie van De Morgen herinneren waarin ze het concert van op Rock Werchter volledig hebben afgebroken. Een gefrustreerde dertiger die recensies schrijft terwijl zijn redacteur er met een zalm op zit te slaan kan soms rare kronkels maken. Het kan ook gewoon zijn dat ze de voeling met de jeugd verloren zijn als journalist, maar als je een tent vol jongeren vol overgave alles ziet geven voor één band dan besef je dat recensies niet alles zijn. De beleving van het publiek, die persoon die naast jou staat, die zou de recensie moeten bepalen, niet je eigen mening.
En als ik eens goed rondkeek op het concert van Enter Shikari zowel op Sziget als Rock Werchter dan stond daar een hele groep jongeren te genieten van experimentele en maatschappijkritische Elektronisch Post-Hardcore. Eindelijk eens wat echte moshpits en wat harde beats en volledig uit de bol gaan op songs zoals The Last Garrison , Juggernauts en Gandhi Mate, Ghandi. Terwijl je uit je dak gaat denk je daarnaast ook nog eens na over het leven, want laten we eerlijk zijn misschien zijn wij wel The Last Garrison. Dat is wat de jeugd zoekt, muziek die het leven zin geeft en Enter Shikari rijkt hen dat op frivole wijze aan.
De avond is nog jong na het optreden van Enter Shikari en daarom besloten we om deze bijzonder mooie dag af te sluiten met het Duitse raptalent Cro en de nacht stevig in te dansen op weg naar morgen. Dansen, Dansen, Dansen en pinten drinken!
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
